Ushbu Nomussizlik gar ilashsa nikoh ipiga Ayol qalbi
shu qadar ham qonsiragayki, Topolmaysiz yer
yuzidan bunaqasini!
Dugonasi xushxabar aytib, suyunchi so'radi.
Latifa buni eshitib, quvonishi lozim edi. Chunki, shu hol yuz berishini istab, Xudoga necha bor munojot etdi. Allohga iltijolarim yetib borarmikin, niyatimga yetmay o'lib ketmasmikinman, deb qo'rqib yurgan kezlari ham bo'ldi. Nihoyat... ohlari Yaratganga yetib boribdi. Shu hol yuz bersa armonim qolmaydi, quvonchlarim dunyoga sig'mayketadi, deb o'ylardi.
Xushxabarni eshitib nimaga quvonmadi? Vujudiga nima uchun afsus to'r yoya boshladi? Ko'ngilga shodlik baxsh etishi lozim bo'lgan yangilikni yetkazgan dugonasiga nima uchun javob qaytarmay, jimib qoldi? Bu holati suyunchilab telefon qilgan dugonasigagina emas, hatto o'ziga ham noma'lum edi.
-Latif, eshityapsanmi?-dugonasi go'shakning garang qulog'ini ochmoqchi bo'lgandek, bir-ikkiqattiq pufladi.
-Eshityapman,-dedi Latifa siniq ovozda.
-Ering qo'l-oyoqsiz, shol bo'lib qolibdi. Tili ham aylanmasmish. Xotini uyiga olibkelmay, kasalxonadan to'ppa-to'g'ri qariyalar uyiga olib borib tashlabdi. Voy tavba-ya! O'ttiz besh yoshli yigitni ham qariyalar uyiga olaverishar ekanda-a? Eshityapsanmi?
Latifa eshitar, ammo dugonasining so'zlarini durust anglamas edi. Go'shakni asta joyiga ko'ydi. Barmoqlari titrayotganini o'zi sezmadi - derazaga orqa qilib o'tiruvchi Ma'suma sezdi. To'g'rida o'tiradigan, Latifaga tez-tez o'g'rincha qarab qo'yadigan Sodiqjon ham sezdi. Latifa haykal holiga kirgan edi. O'ziga dam-badam qarab qo'yayotgan nigohlarni sezmasdi. Uni chuquro'yga botdi, deb ham bo'lmaydi. U hech nimani o'ylamas, boshi g'ovlab, bo'shab qolganday edi. Sodiqjon "Ahvolini so'rab, bilsangiz-chi? degan ma'noda Ma'sumaga ko'z tikdi. Ma'suma bu qarash zamirida qanday maqsad yashiringanini sezsa-da,sezmaganday o'tirdi. U beg'amligi uchun semirganmi, yo semirib so'ng beg'am bo'lib qolganmi - bunisi Yaratganga ma'lum, har holda hech bir ishda shoshilmaydi. Mana shu odati ba'zan kulgiga sabab bo'lardi, ba'zan esa hamxonalarining yuraklari tars yorilib ketay derdi. Sodiqjon hozir shu holga tushdi. Tomog'ini qirib, yana unga qarab qo'ydi. Ma'suma qog'ozlarini titib, nimadir qidirdi. Shundan so'nggina Latifaga qaradi:
-Latifa, oldingi oyning hisobotidan sizda qolmaganmi? Qurib ketgurni qayoqqa qo'yganimni bilolmayapman.
Bu savol Latifani karaxtlik domidan ozod qildi. Lekin Ma'sumaning gapini darrov anglay olmadi. Ma'suma esa uning ahvolini sezmagandek gapiraverdi:
-Bugun mudirimiz chap yoni bilan turganmi, ertalabdan beri menga ming'irlaydi. O'tgan oy hisobotini qayta ko'rib chiqing,deydi. Bir nushasini sizga bermabmidim?
Latifa endi unga ajablanib qaradi - ertalab ham shuni so'rovdi. "Esi og'ib qolganmi, nima balo? deb o'yladi-da, qisqa qilib: "yo'q , dedi. Ma'suma Sodiqjonga qaradi. Uning beg'am boquvchi ko'zlaridan: "Farosatingiz bormi, chiqib tursangiz-chi , degan ma'noni uqqan Sodiqjon qo'liga ilingan bir varaq qog'ozni olib, o'rnidan turdi. U chiqib ketishi bilan Ma'suma Latifani savolga tutdi:
-Tinchlikmi, Latifa, yomon gapeshitmadingizmi, ishqilib?


Latifa unga yalt etib qaradi."Qanday sezdi, bu beg'am? Birdan o'zgarib ketdimmi?
-Tinchlik... dugonam sal hovliqmaroq... Bir tanishim kasal ekan... shunga...
-Ha-a... Endi issiq jon, bir kasalbo'ladi, bir tuzaladi. Choynakni qo'yib yuboring, choy ichadigan vaqt bo'ldi.
Elektr ulagich kitob javonining panasida, Latifaning shundaygina yon tomonida edi. Shu sababli xonada choyxonachilik vazifasini hammavaqt beminnat bajarsa-da, bu safar malol keldi. Choynakni tokka ulab, o'rnidan turdi-yu, dahlizga chiqdi. Ma'suma uning izidan ma'nodorqarabqoldi.
Dahlizdagi deraza oldida Sodiqjon bir varaq qog'ozni buklab ushlagan holda turardi. Latifaning chiqishini kutmaganiuchun nima deyishini bilmay, taraddudlandi.
Sodiqjon bilan Latifa tengdosh, institutda birga o'qishgan. Talabalik yillaridayoq bir-birlariga mayllari bo'lgan, lekin taqdir yo'rig'i degandek, turmush yo'llari ayri-ayri tushdi. Ular bir-birlarini yoqtiraredilar. Ammo bu yoqtirish ota-ona istagiga qarshi isyon ko'tara oluvchi qudratga, aniqroq aytilsa - muhabbat darjasiga yetmagan edi. Oldinma-keyin bo'lib o'tgan to'ylaridan so'ng, ayniqsa, oilalarida noxushliklar yuzaga kelgan damlarda bir-birlarini qo'msardilar. Biroq, bu qo'msash kapalak umri misol uzoqqa yetmas edi. Har ikkovi bir-biriga bo'lgan munosabatni ko'p o'ylashardi: "Uni yoqtirganim holda nima uchun hamma narsadan shartta voz kechib, U bilan birga bo'la qolmayman? degan uncha murakkab bo'lmagan savolga qariyb o'n yildan beri javob topisha olmas edilar. Yoshlik hislari asta so'nib, turmush nomli daraxtning achchiq mevalaridan to'yib-to'yib yegach, bu savol chigali yechila boshlanadi. Oralaridagi tuyg'u to'shakka yetaklovchi muhabbat emas, balki turmushning tikanli yo'llarida madad berguvchi mehr ekanini anglab yetadilar. Unga qadar esabu tuyg'u nima ekanini bilmay qiynaladilar, atrofdagilar esa ularning munosabatlarini boshqacha talqin qilaveradilar. To'g'ri, Latifa eri bilan ajralishgach, Sodiqjon uni bir-ikki marta kinoga taklif qildi. Latifa o'n uch yoshli qizaloq emaski, bu takliflarning ma'nosini anglab yetmasa. Avval gapni hazilga burdi. Taklif takrorlanavergach:
-Siz meni ersiragan shaloq xotin deb o'ylayapsizmi?-deb dangal aytdi.
Sodiqjon bu javobni eshitib, dovdiradi. To'g'ri ko'ngilda ekanini aytib, o'zini oklamoqchi bo'ldi. Shunisi ortiqcha edi. Chunki juvonning javobi taklifga yarasha bo'lgan edi. Sodiqjon shundan so'ng o'zini tiydi. Lekin:"Ro'parangga qara,
bu mahliqoning eri yo'q, o'zi yoshgina bo'lsa, ersiz qiynaladi.Senga o'sha gapini bir aytdi-qo'ydi-da. Unga qarab-qarab, ko'zingni uzma. Ko'zlaring bilan uni o'zingga rom qilib ol! deb vasvasaga soluvchi shaytonni haydab yubora olmas edi. Ba'zan esa o'yga tolardi:"Shuncha paytdan beri ersiz yurib ko'nikdimi yo bitta-yarimta bilan pinhona don olishib yurganmikin? Shu fikr uyg'ongan damdayoq tomog'iga g'azab o'ti bostirib keladi. Xayolidagi o'sha mavhum xushtorni bo'g'ib o'ldirgisi keladi. O'zicha "Kim bo'lishi mumkin u maraz? deb, tanishlarini bir-bir ko'z oldiga keltiradi. Latifa jilmayib gaplashib turgan erkaklarni shubha ostiga olaveradi. Xullas, Latifa eridan ajralishganidan keyin necha yil o'tgan bo'lsa, shuncha yil Sodiqjon shu holda kuyadi. Hozir dahlizga chiqib turganida ham xayoli shu tomonga bir og'di. Latifaga gapirolmay qolgani ham shundan. Latifa uning nima uchun chiqib turganini bilsa ham, o'zini bilmaganga oldi:
-Choy qo'ydim,-dedi hotirjam ovozda.
-Yomon xabar eshitdingizmi?-dedi Sodiqjon, uning ko'ziga tik qarab.
"Yomon xabarmidi?-deb o'ziga o'zi savol berdi Latifa.-Chindan ham nima bu - yomon gapmi yoxushxabarmi? Nima uchun o'zgarib ketdim. O'zgarganimnibular ham sezishibdi...
-Nimaga yomon xabar? Shunchaki bir gap,-dedi Latifa osoyishta ohangga ko'chib.
-Birdan g'alati... bo'lib qoldingiz?
-Boshim og'riyapti. Magnit bo'roni kuni emasmi bugun? Men keta qolay, choyga o'zingizqararsiz.
Latifa shunday deb ichkari kirdi-da, stoli ustini yig'ishtirishga ham toqat qilmay, Ma'suma bilan xayrlashib, sumkasini olib chiqdi.
Xonaga qaytib kirgan Sodiqjonni Ma'sumaning ma'nodor qarashi qarshi oldi.
Latifa xayolini chalg'itish uchunbir oz piyoda yurmoqchi bo'ldi. Xarid qilish niyati bo'lmasa-da, yo'lida uchragan do'konlarga ham kirib chiqdi. Yonma-yon yurgan er-xotinni ko'rdi deguncha, ko'z oldida eri gavdalanib, yuragi siqilaverdi. Bunday noxush holatdan chiqishning birdan bir chorasi - uyga borish edi.
Qo'shni imoratlarga nisbatan ko'rkamroq qilib solingan, bolaligi o'tgan, baxt ilinjida"yor-yor bilan tark etib, so'ng ikki o'g'il bilan qaytib kelgan uy bu onda ko'ziga shumshuk bo'lib ko'rindi. Akasi kuyovining xarom-xarishdan qaytmas odam ekanini bilib, unisharmanda holida o'z ko'zi bilan ko'rgach, Latifani o'sha kuniyoq ko'chirib kelgan edi. O'g'lining kattasi endigina atak-chechak qilayotgan edi. Kichigi tug'ilib, tug'ruqxonadan uyga ketish uchun ijozat tekkan kun edi. Kuyov bo'lmish Tolib ularni ancha kuttirdi. Kelavermagach, akasi, yangasi Latifani uyga boshlab borishdi. Borishdi-yu... Tolibning maishati ustidan chiqishdi. Latifa ostona hatlab ichkari kirmadi. Ajrashayotgan paytda sud uch xonali uyning ikki xonasini unga xatlab berganda ham haqqidan voz kechdi. Aniqrog'i, akasi oldirmadi. "Nahs bosgan uy o'ziga buyursin , dedi. Ana o'shandan beri Latifa shu uyda. O'g'illari tog'asini "opoqdada deyishadi. Latifaning baxtiga"adam qanilar? deb so'rashmaydi. Otadan olishi kerak bo'lgan mehrni tog'adanolgani sababli so'ramasalar kerak. Ba'zan Latifa "nega so'rashmaydi? deb achchiqlanadi. Hozir bo'lmasa ham keyinroq borib so'rashlarini biladi. Oradan yillar o'tib, so'rashganida nimadeb javob beradi? "Otang xotinboz edi, shaloq edi, shuning uchun ajrashib ketganmiz deydimi?.. Latifa kelajakda sodir bo'lajak mana shu manzaradan qo'rqadi. Ota-onaning qilmishiga farzand bir kunmas-bir kun hukm chiqaradi. Qanday bo'ladi bu hukm? Kim aybdor deb topiladi? Er-xotin ajralishib ketaverishadi. Unisi boshqaga uylanadi, bunisi boshqasi bilan turmush quradi. Bola esa o'zicha ulg'ayaveradi. Bola ulg'ayib kim bo'lib yetishganidan qat'i nazar, hukmni o'qiydi. Xudo o'z jazosini ana shu farzand hukmiga jo qiladi. Latifa shu jazodan qo'rqadi.
Qo'rqishiga esa sabab bor. Ularning idorasida Zebi kampir degan farrosh bo'lardi. Chetdan qaragan kishi supurgini ko'tarolmay yiqilib tushsa kerak, deb o'ylardi. Zebi kampirqorni ochligi uchun emas, uydan nariroq - odamlar orasidayurish uchun ham ishlardi. Boshqa farroshlar ishlarini barvaqt bajarib ketishardi. Zebi kampir esa kechgacha idorada bo'lardi. Bir kuni Zebi kampir Latifaga xasrat dasturxonini ochgan edi. Uning birinchi eri mamlakatda quloqlarga qarshi kurash boshlanganida bola-chaqam sarson bo'lmasin menga qo'shilib, degan maqsadda xotiniga taloq xati bergan edi. Zebi ikki o'g'li bilan qolgan edi o'shanda. Eri dom-daraksiz ketdi. O'ldimi yo boshqa oila qurdimi, hech kim bilmaydi. Bu orada ocharchilik boshlandi. Zebi ikki go'dagini boqolmas edi. Ochlikdan o'lib qolishmasin, deb ularni yetimxonaga berdi.So'ng insoflibir odam bilan turmush qurgach, o'g'illarini yetimxonadan qaytarib oldi. Ikkinchi eri bolalariga o'gaylik qilmadi. To urushga ketguniga qadar ularga ola qaramadi. Taqdir ekan. U ham urushda izsiz ketdi. Zebi boshqa turmush qurmadi. Ammo "sen bizni yetimxonaga topshirgansan , degan la'nat tamg'asi bir umr ko'kragiga urildi. Bu tamg'a shu kungacha ketmaydi. O'g'illari nabira ko'rishgan bo'lishsa-da, onaning o'sha qilmishini kechirishmaydi. Zebi kampirning nabiralari ham unga nisbatan bemehr bo'lib ulg'ayishdi.
Kampir shundan kuyar edi. U xasrat qilardi, ammo o'g'illarini ayblamasdi. Hammaaybni o'ziga olardi. "O'shanda ahmoklik qilganman. Bolalarimning rizqini Xudoning o'zi berardi! -deb o'ziga la'nat o'qiydi. Zebi kampir tamom kuchdan qolgach, idora ahli bamaslahat holda uni qariyalar uyiga olib borishdi. Kampirning o'g'illari bu tadbirga monelik qilmadilar. O'tgan yili Zebi kampirning qazosi yetganida uni idora ahli dafn etdi. O'g'illariga xabar berishni lozimtopishmadi.
Latifa Zebi kampirni ko'p eslaydi. Eslaganda yuragi g'alatibo'lib ketadi. Dugonasi:"Shunday yuraverasanmi, o'g'illaringni akang boqmasa, bolalar uyiga berginu boshqa erga teg! deganida tanasidan joni chiqib ketay dedi. Bir nechakun davomida yursa ham, tursa ham Zebi kampirning mungli nigohi uni ta'qib qildi. Rostdan ham bolalarini yetimxonaga topshirganday, o'g'illari chirqillab yig'layotganday tuyulaverdi. Tushlariga Zebi kampir kirib: "Men nima uchun senga o'z dardimni aytgan edim? Mening taqdirimdan ibratolmadingmi? -deb savolga tutaveradi.
Hozir uyi ostonasiga qadam qo'yayotganida nima uchundir yana o'sha holni esladi.
Darvoza ochiq, ammo hovlida hech kim yo'q edi. Latifa hovli etagidagi oldi peshayvon uyga qarab yurdi. U eri bilan ajralishgach, ota-onamning jonlari uzilgan joy, deb shu uydayashash istagini bildirgan edi.
Ostona hatlab ichkari kirishi bilan sal yengilroq tortganday bo'ldi. Kiyimini almashtirmagan holda taxmon poyiga to'shalgan ko'rpachaga yonboshladi. "Menga nima bo'ldi o'zi?-deb o'yladi u.-Ungaachindimmi? U kim menga? Shiltasi chiqib yura-yura shu taqdirni topibdi. Battar bo'lmaydimi? Nega g'alati bo'lib ketdim?..
Latifa bu savolining javobini yaxshi bilardi. Bilsa-da, tilga chiqarish u yoqda tursin, xayoliga keltirishni ham istamasdi.
Ikkinchi o'g'liga boshqorong'ibo'lib yurgan kezlari eri bilan g'ijillashib, "uyimga ketaman ,deb po'pisa qilganida Tolib:"ketsang ketaver , deb osongina javob bergandi. Latifa to'ng'ichini olib, uyiga keldi. Erini ikki kun kutdi. Arazlab kelganini akasidan yashirdi."Kuyovingiz safardalar , deb aldadi. Uchinchi kuni uyiga borsa, Tolib bittasi bilan hiringlashib o'tiribdi. "O'zing ketding, nima, men pensioner cholmanmi indamay o'tiraveradigan , deb aybni Latifaning o'ziga ag'darib qo'ya qoldi.
Latifa alamini yig'idan oldi. Dardini sovuq devorlarga aytdi. Uyiga o't qo'ygisi keldi. Bir oz ovungach, ular yotgan o'rin-ko'rpani yig'ishtirdi. Qo'llari najasga tekkandek irgandi. Bu ko'rpani onasi rahmatli o'z qo'llari bilan qavib bergan edi. Shuni bulg'anishiga sira chiday olmadi. Yarim tunda ko'rpa, choyshab, yostiqlarni olib, to'rt qavatli uy etagidagi axlatxonaga olib borib, yoqib yubordi. Nazarida o't butun iflosliklarni kuydirib yuborganday bo'ldi. Afsuski, hatto olovning ham bunga qurbi yetmas ekan.
Ana o'shanda dilida bir alam vulqoni portlagan edi. Ana o'shanda ilk marta Yaratganga yalingan edi: "E Xudoyim, xaromdan qaytmagan bu baloyingning qo'l-oyoklarini shol qilib qo'ygin. Ana o'shanda men bir erkakni boshlab kelayinda, uning shundaygina ko'z o'ngida gunohlarga botayin. Bu gunohim uchun keyin qanday jazo bersang ham roziman! deb edi. Alam ustida xayoliga kelgan bu nidoni eslaganida ba'zan o'zidan o'zi uyaladi, ba'zan esa nafratlanadi. "U past ketsa, men ham past ketayinmi? deb o'ylaydi. Lekinbu qasos nidosidan butunlay voz kechkisiham kelmaydi.
Mana, nihoyat, u shol bo'libdi. Endi nima qiladi? Qasamini amalga oshiradimi?
Shu fikr xayoliga urilib, vujudi kirlanib ketganday bo'ldi. Xuddi o'sha o'rin-ko'rpani yig'ayotganda irganganday o'zidan o'zi irgandi. Qaddini ko'tarib, o'tirib oldi. Quloqlari shang'illadi. Ikki chakkasiga kaftlarini bosib, ko'zlarini yumdi.
-Latifaginam, senga nima bo'ldi?
Ovozni eshitishi bilan yuragi qinidan chiqib ketay dedi. Ko'zlarini shart ochib, derazaga taqab qo'yilgan karavotga qaradi. Onasi to joni uzilguniga qadar o'sha yerda yotardi. Bu karavot hozir Latifaning yotar joyi. Onasi uni erkalaganida"Latifaginam derdi. Latifa ota uyiga qaytib kelganidan beri onasi bilan tez-tez gaplashadi. Xayolan bo'ladigan bu suhbatlar ba'zan tongotargacha davom etadi. Bu suhbat mazmuni faqat o'ziga-yu, Yaratganga ayon. Ba'zan to'ng'ich o'g'li uyg'onib qolganida o'zi yerda o'tirib, boshini karavotdagi yostiqqa qo'yib olgan onasiga ajablanib qarab turadi. Bir-ikki marta cho'chibgina "oyijon , deb chaqirganida Latifa indamagach, "shunaqa o'tirib uxlashni yaxshi ko'radilar , degan to'xtamga kelib, e'tibor bermay ko'ygan.