BO'SH VAQT

*Halokat jari
*"Ko'cha" tarbiyasi
*Kim fikrlashdan to'xtaydi?
*Diskoteka "vabo"si

Biz bo'ysunmaslarni tarbiyalashda asosan nasihat yo'lini tanlaymiz. Holbuki bo'ysunmas, qaysar, intizomsiz bolalarni quruq nasihat bilan tarbiya qilib bo'lmaydi. Uyda nasihat, ko'chada nasihat, maktabda nasihat, radio-televideniyeda nasihat - bularning barchasi bolaning g'ashini keltira boshlaydi. Nasihat boshlanishi bilan peshonasini tirishtiradi, indamay eshitishga majburligi uchun tinglaydi. Xayoli esa, butunlay boshqa tomonda bo'ladi. Ba'zi bolalar nasihatdan bezganlarini ochiq oshkor qilishdan ham toymaydilar. Nasihatning tarbiyadagi o'rnini butunlay rad etmaymiz, lekin, uning ta'siri ozligini ham tan olishimiz kerak. "Xo'sh, unda qanday yo'l bilan tarbiya qilishimiz kerak? Jinoyat tomon ketayotgan bolani nima to'xtatadi?" - degan savol tug'ilishi tabiiy. Savolga javob topishga urinib ko'ramiz. Avvalo ta'kid etamizki, har bir bola - bir olam. Har biriga alohida yo'l topmoq kerak. Yomon yo'lga yurmaslik, yaxshi o'qishga da'vat bir xilda bo'lmaydi.
Barcha mamlakatlar uchun bolaning bo'sh vaqti masalasi muhim muammolardan hisoblanadi. Maktabdan keyingi yarim kunda bolaning nima bilan shug'ullanishi uning taqdirini belgilaydi. Shahardagi mahallalarda, qishloqlarda bola kattalarning e'tiborida bo'ladi. Bu bola kimning farzandi ekanini kattalar bilishadi va undagi nojo'ya harakatni e'tiborsiz qoldirishmaydi. Ko'p qavatli uylarda esa, buning aksi. Qo'shnilar bir-birlarini tanishmaydi. Nojo'ya ish qilayotgan bolani tartibga chaqirishmaydi. Shundanmi, qamoqdagi bolalar yashash joylariga ajratilib o'rganilganda mahalla va qishloqqa nisbatan ko'p qavatli uylarda istiqomat qiladiganlari ko'proq ekani aniqlandi.
Bo'sh vaqt masalasini hamma o'zicha hal etadi. Ko'pchilik tarbiyaning bu sohasida asosiy e'tiborni mehnatga qaratish tarafdori. Biz ham bu yo'lni to'la ma'qullaganimiz holda, bolalarimizni mehnatga qanday qiziqtirishimiz kerak, degan savolga diqqatingizni tortamiz. To'g'ri, mehnat barcha zamonlarda va barcha jamiyatlarda buyuk huquq va buyuk zarurat hisoblangan. To'g'ri, madaniyat yuksakligi mehnatga bo'lgan muhabbatga bog'lanadi. O'zgacharoq ta'bir bilan aytsak, madaniyat qanchalik yuksak bo'lsa, mehnat shunchalar yuksak qadrlanadi. Chunki, mehnat hamisha inson hayoti va madaniyatining asosini tashkil etgan. Donishmand aytmoqchi, agar hayot kemasi mehnat langariga suyanmasa, hamma shamollaru dovullarga dosh berolmaydi. Bu ta'riflarni bilamiz. Ammo, bu haqiqatlarni bolalar ongiga qanday singdira olamiz? Shiorlar bilanmi yo aniq harakatlar bilan? Bir kishi bolalariga nasihat qilib der ekanki: "odam maymundan paydo bo'lgan, agar mehnat qilmasalaring yana maymunga aylanib qolasanlar". Bu nasihatda chuqur ramziy ma'no bor. Bunda odamning jismonan emas, ma'nan maymunga aylanib qolishi nazarda tutilyapti. Diqqat qilaylik, dunyoda tirik jon borki, hammasi harakatda, hammasi mehnat bilan band. Lekin, inson bilan boshqa tirik jonlar mehnati orasida "ONG", "VIJDON", "HALOLLIK", degan tushunchalar bor. Qo'polroq ta'bir bilan aytsak, o'g'ri ham, g'ar ham o'zicha mehnat qiladi. Shunday ekan, biz insonga xos tushunchalar asosidagi mehnatni, faqat o'ziga emas, jamiyatga ham naf keltiradigan mehnatni nazarda tutishimiz kerak. Risolamiz avvalida bayon qilganimiz, qamalgan bolasi hajrida kuygan ota "farzandim mehnat qilyapti, sanqib yurmayapti", deb fikr qilgan. Biroq, halollikni chetlab, oson yo'l bilan pul topish insonga xos emasligini o'ylab ko'rmagan. Tijorat - o'ziga xos mehnat, uning ham mashaqqatlari bor, buni inkor etmaymiz. Hamma ham tijoratchi bo'lolmaydi, bu sohaga ham qobiliyat kerak, buni ham bilmoq joiz. Tijoratda nima halolu nima harom - buni din aniq belgilab bergan. Bu belgilash jamiyat talablariga ham mosdir. Demak, tarbiyada mehnatning halol bo'lmog'iga e'tiborni qaratish kerak bo'ladi. Halol mehnatga muhabbati bo'lmagan odam to'g'ri yo'lni yo'qotib qo'yadi. Oqibatda barchasi halokat jariga boruvchi turli so'qmoqlarga duch keladi: bir yo'l hayotda hamisha norozilik hissiga to'la bo'ladi va o'smir shu his bilan yashaydi. Bir yo'l zerikish, qoniqmaslik botqog'i, yana biri o'z-o'zini asta-sekinlik bilan mahv etishdan iborat bo'ladi. Bu yo'llardagi o'smirning ongi, nafsi molnikidan farqlanmay qoladi. Agar "Halol va ongli mehnat - hayot asosi", degan shiordan kelib chiqsak, boshqa yo'llarni tanlagan o'smir tiriklayin o'lib boraveradi. Halol mehnatning afzalligini farzand ongiga singdirishda atrof-muhitning salbiy ta'sirini hisobga olmasak bo'lmas. Jamiyat boy-kambag'al degan toifalarga bo'lingan pallada bolaning dunyoni anglashi ancha murakkab tarzda kechadi. Bolaning oilasi halol mehnat bilan kun ko'radi. Ota-onasi hamisha ish bilan band. Shubhasizki, farzandining huzurida ba'zi-ba'zida bo'lsa-da, nolib qo'yishadi. Ularning qo'shnisi esa, badavlat. Hamisha ish bilan emas, maishat bilan band. Bola bu farqni o'z ko'zi bilan ko'rib turibdi. Unda "yaxshi yashash uchun halol mehnat qilish shart emas", degan tushuncha shakllana boraveradi. Halol mehnat bilan kun ko'ruvchi ota-onasi uning kundan kun ortib borayotgan talablarini qondira olmaydi. Halollikdan narida yuruvchi ota-ona esa, farzandini oshirib-toshirib ta'minlab qo'ygan. Ana endi boladan so'rang-chi, qay biri afzal ekan. Bu o'rinda badavlat oilaning farzandi ongidagi tushunchani ham nazardan soqit qilmaslik kerak. U ham halol mehnat haqida ko'p eshitadi. Qo'shnisi misolida bu halol mehnat tufayli qanday yashash mumkinligini ko'radi. Shu o'rinda amaldagi ko'rinish bilan nazariya to'qnashadi va amaldagi ko'rinish bolalar ongiga hukmronlik qilib oladi. Vijdon, halollik - oliy darajadagi fazilat ekani haqidagi gaplarni ular hazm qila olmaydilar.

Shayx Sa'diyning:
"Yesam arpa nonini mehnat bilan,
Shirindir birovlarning oq nonidan" - baytlarini bu toifa bolalarga singdirish oson kechmaydi. Xayolan bir tajriba qilib ko'raylik: o'smirlarning ro'parasiga ikkita non qo'yaylik-da, bittasiga og'irroq mehnat bilan yetishasiz, ikkinchisi uchun mehnat shart emas, deng-chi, qanchasi mehnat evaziga olinuvchi nonni tanlar ekan?
Mehnat tarbiyasini bolaning suyagi qotgach boshlash kerak, deguvchilar yanglishadilar. Bola emaklaganda yoki xontaxtani ushlab yura boshlaganida bilibmi-bilmaymi bu tarbiyani boshlab yuboramiz. "Piyolani olib ber", "Qoshiqni uzatib yubor", deyishimiz mehnat tarbiyasining debochasidir. Shu o'rinda go'dakning harakatini kuzataylik: u hali "mehnat - ichki ehtiyoj samarasi", degan tushunchadan yiroq. Lekin, siz aytgan piyolani uzatib yuborgach, uni maqtab, erkalab qo'ysangiz, u shodlanadi va ikkinchi, uchinchi piyolani ham uzata boshlaydi. Demak, mehnat uchun rag'batlantirish lozim ekan. O'sha go'dak siz aytishingiz bilan piyolani uzatmadi, shunda siz uni mehnatga o'rgatish uchun zo'rlay boshlaysiz. Piyolani majburlab ushlatasiz, uzatishga ham zo'rlaysiz. Yo'q, azizlar, buni mehnat tarbiyasi doirasiga kiritishimiz qiyin. Mehnatga zo'rlash bolada mehnatga nisbatan nafrat uyg'otishi mumkin.
Mehnat tarbiyasi shaharga nisbatan qishloqda osonroq hal etiladi, deb o'ylaymiz. Aynan qishloqda mehnatga majburlash usuli kuchliroq. Bola istasa-istamasa otasi yoki onasi qanotida mehnat qilishga majbur bo'ladi. Ayrim bolalarda mehnat majburiyati mavjud, mehnatga sevgi esa, zaif bo'ladi. Shundaylar shahar sharoiti bilan tanishgach, qishloqqa qaytishni istamay qoladi. Rossiyadagi qishloqlarning bo'shab qolishini aynan shu bilan izohlash mumkin. To'g'ri, bizda u darajada emas, ammo, shunday hollar mavjudligini inkor etmasligimiz ham kerak.
Shaharda, ayniqsa ko'p qavatli uylarda yashovchilarni mehnatga jalb etish ancha qiyin. Bu uylarda yashovchi bolalarning asosiy ishi: kunda bir marta non do'koniga chiqib kelish, haftada bir marta axlatni olib chiqib to'kish. Bu ish ham zo'r mashaqqat bilan bajariladi. Katta aka o'rtanchaga buyuradi, o'rtancha esa, kichigiga. Unisi "Hadeb men qilaveramanmi..." - deb noliydi, oqibatda g'avg'odan bezgan ota yoki ona bu ishni o'zi bajarib qo'ya qoladi. Bu uylarda yashovchi bolalarni atrofni tozalash uchun hasharga jalb etish qiyin. Ota-onasi zo'rlab chiqarsa ham qo'l uchida ishlaydi. Hovlini tozalashni o'zlari uchun past ish deb biladilar. Shuning uchun ham ko'pgina uylarning atrofi axlatxonani eslatadi. Ko'chani supurib qo'yishning ulug' savob ekanini vaqtida farzandi ongiga singdirmagan ota-ona endi bolasining ishyoqmasligidan nolimasa ham bo'ladi. Agar bola 16-18 yoshigacha halol mehnatga o'rgatilmas ekan, demak, unda "intizom" degan fazilat shakllanmaydi. Bu farzand irodasiz, tanbal, havoyi bo'lib qoladi. Hayotga qiziqishi ham zaif bo'ladi. Aynan shu toifa bolalar nashavand va giyohvandlar changaliga oson tushadilar.
Ayrim ota-onalar farzandlarini bironta hunar egasiga shogirdlikka beradilar. To'g'ri, jamiyatda bolalarni og'ir mehnatga jalb etish mumkin emas. Korxonalar bu talabga amal qilishni ba'zan me'yoridan oshirib yuborishadi. O'smir bajaradigan yumush mavjudligiga qaramay, ularni yaqinlashtirishmaydi. Hunarmand ustalar esa, aksincha. Suvoqchimi, kulolmi, duradgormi... bolalarni yonlariga oladilar. Bolalikdan ustaning yonida yurganlarning ham ko'zi pishadi, ham qo'li o'rganadi. Oqibatda ular mohir usta bo'lib yetishadilar. Eng muhimi - bekorchilikdan sang'imaydilar. Mehnatsevarlikning xayrli ekani haqida yuzta nasihatdan ko'ra shu usul durust emasmikin? To'g'ri, ustalarning ham har xili mavjud. Hammasi ham begona bolaga hunarini ochiq ko'ngil va qunt bilan o'rgatavermaydi. Ustaning qanotiga kirgan o'smirlarning barchalari ham to'g'ri va halol yo'lga kiravermaydilar. YUqorida zikr etilgan aldov yoki ayyorlik bilan hunardan bo'yin tovlashga intiladilar. Bu o'rinda yana ota-ona va ustaning birgalikdagi to'g'ri munosabati muhim. Afsuski, ustalar ko'p emas, bekorchi bolalarning barchasini qanotlariga ololmaydilar. Bu o'rinda davlat bolalarning bo'sh vaqti xususida aniq tadbirlarni belgilab berishi kerak. Korxonalarda o'smirlar uchun maxsus ish joylarini tayin etish shu tadbirlardan biri bo'lsa nur - alannurdir. Xalq ta'limi tizimida (ilgari "pionerlar uyi" deyilardi) "Qo'shimcha ta'lim" markazlari mavjud. Bu markazlarda turli hunarlar o'rgatadilar. San'atga jalb etadilar. Naqsh, ganchkorlik, o'ymakorlik, duradgorlik, chevarlik, to'quvchilik kabi to'garaklarda bolalar deyarli to'la bo'ladi. San'at turlariga qiziqish ham kuchli. Lekin, bu markazlarga asosan yaqin atrofdagi maktab o'quvchilari qatnaydilar. Uzoqroqdagi maktablarning o'quvchilarini ota-onalari yubormaydilar. Borib-kelishidan xavotirlanadilar. Undan tashqari, mazkur to'garaklarga asosan o'n uch-o'n to'rt yoshgacha bo'lgan bolalar qatnaydilar. O'smir yoshidagilar uchun esa, shug'ullanadigan yumush yana yo'q. Avvallari bolalar uchun futbol bo'yicha "Charm to'p", "Zarnitsa" ("Yashin shu'lasi") kabi harbiy o'yinlar o'tkazilardi. "Quvnoq startlar", "Svetofor" kabi o'yinlar hozir ham mavjud. Lekin, bu o'yinlarda ham o'smirlar ishtirok etishmaydi. Demak, o'smirlarning bo'sh vaqtlari to'laligicha o'zlari hukmiga topshirilgan, deb o'ylasak ham bo'lar. Bo'ysunmaslar tarbiyasining eng nozik, ayni damda xatarli nuqtasi ham shu yerda. Bo'sh vaqtiga o'zi xo'jayinlik qiluvchi bolalar ko'p hollarda ko'cha yoki mahalla zo'ravonlari ta'siriga tushadilar va buning oqibati nima bo'lishi barchaga ma'lum.
Ana endi yana bir narsaga diqqat qilaylik. Biz bo'ysunmas deb atayotgan bolalar oilada, sinfda faqat tanqid eshitadilar. Sinfda ularning himoyachilari yo'q hisobi. Ular do'stlashmoqchi bo'lgan bolalar kattalar tomonidan o'rgatilgan «Yomonga yaqin yurma!» shioriga amal qilib o'zlarini nari oladilar. Ko'chada esa aksincha, ahil do'stlik mavjudday ko'rinadi. Bo'ysunmas yigitcha yoki qizchaga bu ulug' bir ne'mat bo'lib ko'rinadi-yu, ko'cha jamoasiga bog'lanadi.
«Ko'cha tarbiyasi» deyilganda ko'z oldimizga faqat bezori, jinoyatchi bolalarni keltiramiz. Kechki payt ko'chada to'planib turgan bolalarni ko'rsak, xayolimizga faqat yo'lto'sarlar keladi. Holbuki, ko'cha ta'sirida barcha jinoyatchiga aylanib qolmaydi. Ayni choqda to'garakka qatnovchi bolalarning hammasi ham yaxshi bo'lib qolmaydi. Bu ham haqiqat. Hozir el og'zida «stolba qorovullari», degan ibora paydo bo'lgan. Ko'p yerlarda kech tushishi bilan simyog'och yaqiniga o'smirlar to'planishni odat qilishgan. Ular shunchaki gaplashib o'tiradilar. Uyda ota-onasi yoki aka-opasi bilan suhbatlashishning ularga qizig'i yo'q. Boshqa shug'ullanadigan ishlari ham yo'q. O'rtoqlari bilan gaplashib o'tiradigan joy ham yo'q. Ayrim ota-onalar bolalarni uyga taklif etadilar. Lekin ular taklifni qabul qilmaydilar. Chunki ota-onalar huzurida ular istagan mavzularida suhbatlasha olmaydilar. Yoki kattalardan istihola qiladilar. Ayrim yerlarda «o'smirlar klublari» tashkil etishga harakat ham bo'lgan. Lekin o'smirlar bu klublarga ham borishmaydi. Chunki klublarda o'zlari istagan mavzuda emas, tarbiyachilar tavsiya etgan mavzuda gaplashishni yoqtirmaydilar. Demak, bu o'rinda «O'smirlar klublari tashkil qilish kerakmi? Bu klublar tashkil qilingan taqdirda qanday yo'nalishda ish olib borishi kerak? Ular o'smirlarni,ayniqsa bo'ysunmaslarni jalb qila oladilarmi?» degan savollarga javob topish kerak bo'ladi.
«Stolba qorovullari» suhbatlashadigan aniq mavzu yo'q. Kallaga nima gap kelsa o'sha tomon og'averadilar. Shu bois ularning suhbatini ma'nosiz, deyishga haqlimiz. «Bolalar shunchaki gaplashib o'tirishibdi, ularning orasida bezorilar yo'q», deb hotirjam bo'lishga esa haqqimiz yo'q. Ularning orasida bugun bezori yo'qdir, biroq ertaga qo'shilib qolar. Qo'shilib qolganini, nashaga o'rgatishni boshlaganini vaqtida payqaymizmi?
«Beozor» «stolba qorovullari» nasha chekib o'tirishganda, bir odam ularni tartibga chaqiradi. «Otang baobro' odam, bu ishing chakki», deydi. Unga javoban «beozor» «Miyani achitmang, bratan, biz bilan bitta torting», deb taklif qiladi. Natijada janjal chiqadi va tartibga chaqirgan odam o'ldiriladi. Qarang, bolalar bu yerga bekorchilik oqibatida to'planishgan, birovga yomonlik qilish fikrlari bo'lmagan. Huquq tili bilan aytilganda bu «qasddan odam o'ldirish»ga kirmaydi. Kechki payt to'plangan bolalarning beozor suhbatlari jar yoqasida turishni eslatadi. Jarga qulash uchun salgina turtki kifoya.

Keyingi yillarda bolalarning bo'sh vaqtlari ko'proq televideniye va video tamoshalari bilan band bo'lyapti. Hatto hazil aralash «telebola» degan atama ham paydo bo'ldi. Bu «telebola»lar atroflaridagi barcha go'zalliklarni rad eta boshlaydilar. Frantsiyada qiziqarli tadqiqot o'tkazishibdi. Uch mingta bolaga «televizor yaxshimi yo otangmi?» degan savolni berib, qariyb ikki mingtasidan «Televizor yaxshi», degan javobni olishibdi. Buni bir necha davralarda aytib, eshitganlar yuzida tashvish ko'rmadik. Deyarli barcha latifa eshitganday kulimsirab qo'ydi. Aslida bunday xabar barchani o'ylantirib qo'yishi kerak. Frantsiyada bu tadqiqotni shunchaki bekorchilikdan o'tkazishmagandir. Tarbiyaga doir ishlarida nimalarga e'tibor qaratish lozimligini aniqlash uchun qilishgandir. Shunga yarasha choralar ko'rishar. Xo'sh, bu holatning bizga aloqasi yo'qmi? To'g'ri, bizda ikki mingta bola «otamdan televizor yaxshiroq», deb javob bermas. Agar uch mingta boladan uchtasi shunday javob qaytarsa ham tashvishlanishimiz zarur emasmikin? Bugun uchta bola shunday deb tursa, erta-indin ularning soni oshmasmikin? Oradan ko'p vaqt o'tmay o'sha Frantsiyadagi natija bizda ham qayd etilmasmikin? Bu muammo xususida qachon bosh qotiramiz? Uch mingta bolaning hammasi bir ovozdan otadan ko'ra televizor afzalligini ta'kid etgandami?
Ana endi shu bolalarimizga chetdan razm solaylik: kitob o'qish ular uchun azob, teatrda yuraklari siqiladi, muzeylarda rohatlanmaydilar. Musiqaning faqat yengil turlarini tinglashlari mumkin. Yozuvchilar bu «telebola»larni badiiy adabiyotga qaytarish kerak, deydilar, yana birovlar teatrga, boshqalari muzeyga, deydilar, ammo qanday qaytarishni aniq bilmaydilar. Agar bizda o'smirlar uchun badiiy adabiyot deyarli yo'qligi, bolalar yozuvchilarining ham g'oyat kamligi inobatga olinsa, bu fikrning amalga oshuvi mushkul ekani oydin bo'ladi. Kishini o'ylatadigan yana bir masala: kino tasmalariga ko'chgan badiiy asarlar o'z mag'zini saqlab qololmaydi. Kinorejisserlar asarni o'zicha talqin qilib, o'zicha namoyish etadi. Asardagi fikr, qahramonlarning ruhiy holati ular uchun muhim emas, muhimi - kinotamoshabinni zeriktirmaslik. Shuning uchun ham ayrim badiiy asarlarni kinotalqinini ko'rib tanimay qolamiz. Masalan, «Qutlug' qon» asarida Gulnor zaxarlanib o'ladi. Kinoda esa Yo'lchining singlisi Unsin. «O'tgan kunlar»da ham, boshqa filmlarda ham shunga o'xshash o'zgarishlarni ko'rib, ajablanamiz. «O'tgan kunlar»ni o'qib yig'lagan odamlarning taassurotlarini ko'p eshitganmiz. Ammo kinosini ko'rib ko'zlari yoshlangan odamni uchratmadik...
Yevropa mamlakatlarida bolalar va o'smirlar adabiyotiga juda jiddiy ahamiyat beradilar. Bizning bolalarimiz o'qiydigan kitoblarning ham asosan tarjima asarlar ekani sir emas. Bolalarning sevimli qahramonlari ham Yevropa adabiyotining farzandlari. Yaxshi badiiy asar millat tanlamaydi, chegara bilmaydi. Biroq, xalqning o'z adabiy qahramonlari bo'lsa yana yaxshi. Bu sohadagi tarbiyamizda bitta kamchiligimiz bor. Avvalo ko'p xonadonlarda oilaning kattalari kitob o'qimaydilar. O'zlari o'qimay turib farzandlarini kitobga jalb qila olarmikinlar? O'sha ota-onalar o'ylab ko'rsinlar, farzandlari bo'sh vaqtlarini ko'cha bezorilari yoki behayo kinolar qurshovida o'tkazganlari ma'qulmi yo fikr tarbiyasini beruvchi kitob bilan do'stlashganlari afzalmi? Donolardan biri «Kitob o'qimagan kishi fikrlashdan to'xtaydi», degan ekan. Kimdir bunga qarshi chiqib aytarki: «Men umrimda kitob o'qimaganman, lekin fikrlayman-ku?» To'g'ri, o'qigan ham, o'qimagan ham fikrlaydi. Biroq qay tarzda fikrlaydi? Fikrining ma'nosi bormi? Bu fikri bilan o'zgalar orasida e'tibor qozona oladimi? Durust, ota yoki ona o'qishning afzalligini tushunib yetdilar. Farzandlarini o'qishga da'vat eta boshladilar. Lekin bola yoshi ulg'aygach, bu da'vatga darrov bo'ysuna qolmaydi. Hatto qiziqarli kitobni ham chetga surib qo'yadi. Ba'zi ota-onalar mana shundan zorlanishadi.
«Falon so'mlik kitob olib keldim, o'g'lim bir bet ham o'qimadi», - deydi. «O'sha kitobni o'zingiz o'qidingizmi?» - deb so'raymiz. «Be, o'qishga vaqt bormi?» - degan javobni eshitamiz. Choyxonada kunda, kun ora oshxo'rlik qilishga, maishatga vaqt topiladi. Beshik to'ylarida soatlab valaqlab o'tirishga fursat bor, ammo farzandning tarbiyasiga vaqtimiz yo'q. Shaxsiy namuna degan tushunchadan uzoqmiz. Bizning nazarimizda «Mana, senga kitob olib keldim, o'qi», - deyish - tarbiya. Shu bilan biz burchimizni bajardik. Bolamizning kitob o'qimasligi esa... Xudodan. Uni Xudo shunday yaratgan... Bir kishi farzandini donishmand huzuriga olib kelib: «Taqsir, nasihat qilib qo'ying, o'g'lim juda ko'p xurmo yeydi. Bir o'tirishda ellik xurmoni ko'rdim demaydi. Ko'p yemoqlik zarar ekanini tushuntiring», - deb iltimos qilibdi. Donishmand: «Bir oydan keyin kelinglar», - debdi. U odam yana bir oydan keyin ro'para bo'lganida donishmand: «Ey o'g'il, ko'p xurmo yemoqlik zararlidir», - debdi. Bu qisqa nasihatni eshitgan kishi: «Shu gapni bir oy oldin aytsangiz bo'lmasmidi?» - deb ajablanibdi. Shunda donishmand: «Bir oy avval bunday deyishga haqqim yo'q edi. Chunki men ham xurmoni yaxshi ko'rib ko'p yerdim. Bir oy davomida nafsimni tiyib, ozga keltirdim va nasihat qilmoq huquqiga yetdim», - degan ekan.
Aytmoqchimizki, tarbiyaning barcha ko'rinishlarida, xususan kitob o'qishga da'vatda shaxsiy namunaning foydasi ko'p. Tarbiyaning barcha turlari kabi kitob o'qishga o'rgatish ham bolalikdan boshlanadi. Yevropa mamlakatlaridagi nashriyotlarda «Oyijon, o'qib bering», turkumida kitoblar ko'p chiqariladi. Nomidan ko'rinib turibdiki, bu kitoblar maktab yoshigacha bo'lgan bolalarga atalgan. Bu yoshdagi bolalarda «kitobni ko'rsam boshim og'riydi», degan gaplar bo'lmaydi. Barchasi qiziqish bilan kitobni varaqlaydi. Ba'zilari rasmlardan zavq oladi unda nima aks etganini bilishni istaydi. Ba'zilari kitobni yirtib zavq oladi. Ota yoki onaning kitobni o'qib berishi yoki rasmlar mazmunini tushuntirishi bolasining kelajagi uchun juda-juda zarurdir. Bola uchun ajratilgan besh-o'n daqiqa vaqt kelajakda oylab-yillab davom etadigan qayg'u-alamlar oldini olishini anglab yetgan ota-ona naqadar baxtli!
YUqorida zikr etganimiz ota yoki ona bolasiga atab kitob olgani uchun ham ularga ofarinlar aytmoq joiz. Chunki bolasiga kitob olmaydiganlarning soni-sanog'i yo'q. Bozorga borib bolasiga qurtmi, saqichmi yoki biron qimmatbaho o'yinchoqmi olishni unutmaydi. Lekin kitob rastasi yonidan o'tayotganida «bolamga mos kitob bormikin?» deb qayrilib ham qaramaydi. Hozir bu da'voni aytsangiz «Kitob qimmat», deb bahona qilishadi. Avvalo kitob juda arzon bo'lganda ham ahvol shunday edi. Qolaversa, o'zini «ota», deb, farzandi tarbiyasiga mas'ul deb hisoblovchi kimsaning bir kunda chekadigan sigareti puliga yoki maishatiga sarf qiladigan mablag'iga qancha kitob sotib olsa bo'larkin. Biz «Bolajonmiz!» deb kerilamiz-u, bolajonligimizni farzandlarimizni yaxshi ko'rish bilangina cheklaymiz. Ehtimol bu gaplarimiz ba'zilar uchun malol kelar. «Oshirib yubordingiz», deb malomat qilarlar. Unda mana bu dalillarga diqqat qiling: maktab o'quvchilarining soni taxminan besh million atrofida bo'lsa kerak. Shu o'quvchilarga mo'ljallab chiqariladigan jurnalning nushasi yigirma mingdan oshmaydi. Nashr etilgan yaxshi kitoblar ham chang bosib yotadi. Gap kitob va jurnallarning qimmatligida emas, gap ota-onaning e'tiborsizligida!
Bolalar qamoqxonasida o'tkazilgan so'rovlarimizdan ma'lum bo'ldi-ki, u yerga tushganlarning qariyb to'qson foizi bitta ham badiiy kitob o'qimagan. Yetmish foizi teatr ostonasini bosib o'tmagan. Yuz foizi rassomlarning ko'rgazmasi nima ekanini bilmaydi. Bo'sh vaqtdan to'g'ri foydalanish haqidagi fikrimizni quvvatlash uchun yana qanday dalil kerak?
Bir kuni bolalar qamoqxonasida adabiy uchrashuvga bordik. Bu yerga birinchi marta kirgan shoir birodarimiz bolalarning jinoyatlari haqidagi hikoyani eshitib gangib qoldi. Hayajonga berilib, «Men bu yerda she'r o'qiy olmayman», - dedi. Men undan Usmon Nosirning «Muhabbat» she'rini o'qib berishni iltimos qilib, arang ko'ndirdim. Bir xil kiyingan, sochlari bir xilda qirtishlangan, ko'zlari bir xilda ma'nosiz boquvchi bir necha yuz bola to'plangan joyga kirganimizda shoir birodarimiz bu nigohlarga qaray olmay ko'zlarini yumib oldi. Shu holda she'rni o'qidi. Bu she'rni o'qitishdan maqsad - kichkina ijtimoiy tadqiqot o'tkazish edi. Yig'ilganlarning barchasi sevgi yoshidagi o'smirlar. Ko'pchiligi sevishga, ayol bilan bo'lishga ulgurgan. Sevgi tuyg'usi begona emasdir, degan fikrni sinab ko'rmoqchi edim. «Sevgi! Sening shirin tilingdan kim o'pmagan, kim tishlamagan!» deb boshlanuvchi she'r har qanday yoshning dilini qitiqlashi tayin. Ammo jinoyatchi o'smirlarga bu ta'sir etmadi. Ularning yuzlarida, qarashlarida o'zgarish sezilmadi. Oddiy gapni eshitganday o'tiraverishdi. She'rda «Ufqda botar quyoshni shart kesilgan boshga o'xshatdim», degan satr bor. Shu satr o'qilganda, ne ajabki, o'tirganlarda jonlanish sezildi. Bundagilarning oz qismi qotilligi tufayli qamalgan, lekin boshqa jinoyatlar bilan o'tirganlarga ham «shart kesilgan bosh» ta'sirli bo'ldi. Uch o'smir kechqurun homilador ayolga duch kelib, «Xotinning tug'ishini ko'ramiz», deb qiynashgan. «Esi butun odam bunday qilmaydi, ular jinnidir», dersiz? Yo'q, ularning ko'rinishi ham binoyi, eslari ham joyida. Biz ular bilan suhbatlashganda «Nega bunday qildinglar?» deb savolga tutmadik. O'qigan kitoblari, ko'rgan teatr tamoshalari, kinofilmlari bilan qiziqdik. Jangari, badaxloq kinotamoshalarini ko'rishda kamchiliklari yo'q. Uchtadan ikkitasi bolaligida sinfdoshlari bilan yosh tamoshabinlar teatriga necha martadir borgan, lekin nimani ko'rgani esida yo'q. Bittasi umuman teatrga qadam bosmagan. Uchchalasi ham badiiy kitobni qo'liga olmagan. Bittasi maktabdagi adabiyot darsida o'qiganlarini sal-pal eslaydi. Ular bilan suhbatlasha turib o'yladim: «Agar badiiy kitob yoki sahna san'ati orqali faqat insonga xos sevgi-muhabbatni qalblariga singdirishganda edi, jinoyat ko'chalarida tentiramasmidilar...»
Kitob o'qishni o'rgatishdagi ota-onaning mas'uliyatini teatrga, yoki muzeyga, yoki rassomlar ko'rgazmasiga... olib borishda ham ta'kidlashimiz kerak bo'ladi. Juda oz ota-onalar farzandlari bilan bu joylarga boradilar. Teatr-muzeylarga olib borish asosan maktablarning zimmasida. Ota yoki ona «Bugun teatrga boribsan, nimani ko'rding, nimani tushunding?» - deb besh daqiqagina suhbatlasharmikin? Agar suhbatlashsalar - sharaflar bo'lsin bu zotlarga!
Kuzatuvlardan aniqki, bolalar va o'smirlar fe'l-atvorining shakllanishida bo'sh vaqtdan to'g'ri foydalanish g'oyat muhim ekanligi tan olingani holda bu zarur masalaning yechimiga e'tiborsiz qaraladi. Boshqacharoq aytsak, bo'sh vaqtdan foydalanishga doir mavjud tadbirlar yetarli samara bermay qo'ygan. Buning aksi o'laroq, ko'chaning ta'siri kuchliroq bo'lyapti. Aytaylik, ko'chaning bir betida shaxmat-shashka to'garagi tashkil etilgan. Ikkinchi betida bevosh o'spirinlar qarta o'ynab o'tirishibdi. Ko'chaning o'rtasida esa biz tarbiyalamoqchi bo'lgan yuzta bola turibdi. «Ixtiyor o'zingizda, bo'sh vaqtingizni kim bilan o'tkazasiz?» - deb ko'raylik-chi? Ishonamanki, shu yuz boladan ko'pi bilan yigirma-yigirma beshtasi shaxmat-shashka tomon yuradi.
Sovet jamiyatining so'nggi yillarida bo'sh vaqt masalasi bo'yicha mas'ul idoralar bergan ma'lumotga ko'ra, o'rta yoshdagi o'quvchilarning yetmish foizi, yuqori sinf o'quvchilarining oltmish foizi maktabdan tashqaridagi turli to'garaklar, klublarda shug'ullanar ekanlar. Sovet Ittifoqidagi bolalarning yigirma to'rt foizi sport bilan doimiy band ekan. O'n uch foiz o'quvchi bo'sh vaqtlarini texnikaga doir hunarlarni egallashga sarflar ekanlar. Bu ko'rsatgich 2000 yilda oliy darajaga yetkazilishi mo'ljallangandi. Ko'ngilni hotirjam qiluvchi bu raqamlar faqat qog'ozda edi. O'shanda qayta tekshirishdan so'ng «sport bilan shug'ullanyapti», degan ma'lumotdan 12 million bolani o'chirishga to'g'ri kelgan. Ro'yxatda boru ammo asli yo'q bo'lgan minglab to'garaklar aniqlangan. Yana aniqlandiki, 1980 yildagi ko'rsatgich 1990 yilda ozgina bo'lsa-da, yaxshilanmabdi. O'sha davrda maktab o'quvchilarining 5-6 foizigina to'garaklarga qatnashar ekanlar.
Yangi jamiyatga o'tar chog'idagi qiyinchiliklar sabab bo'lib, yurtimizda avvaliga bu masalada ilgarilash yetarli bo'lmadi. Keyingi yillarda bu kamchiliklarga barham berilyapti. Ayniqsa bolalar va o'smirlarni sportga jalb etishga berilayotgan e'tiborni sobiq ittifoq hududidagi hech bir mamlakatda uchratmaymiz. Shunga qaramasdan bo'sh vaqtga doir masalalarda qilinadigan ishlar ko'p. Shu masalalarni hal qilish uchun ham «Bolalar sportini rivojlantirish jamg'armasi» tuzildi. Mazkur jamg'arma Homiylik kengashining Oqsaroyda bo'lgan majlisida (2003 yilning 4 iyun kuni) ta'kidlanishicha, Respublikada 6 million 528 ming nafar olti yoshdan o'n yetti yoshgacha bo'lgan bola bor. Jamg'arma raisi A.Mirqosimovning axboroticha, ana shu bolalarning 432 ming nafari, ya'ni 6,7 foizigina sport bilan muntazam shug'ullanadi. Xalq ta'limi vaziri R.Jo'rayevning ma'lumotiga ko'ra esa 26 foiz bola shug'ullanarkan. Oddiy hisobdan xabardor odam ham bu raqamning to'qima ekanini anglab olishi qiyin emas. Chunki bir yarim milliondan oshiq bolaning muntazam sport bilan shug'ullanishini tasavvur qilish qiyin. Bunday raqam rivojlangan mamlakatlarda ham yuqori ko'rsatgich hisoblansa kerak. Yana respublikamizdagi mavjud sport inshootlaridan 30-40 foizigina ishlayotgani hisobga olinsa davlat rahbarining tashvishlarini anglash mumkin. Ikki rahbarning axborotidagi ikki xil manzaraga e'tibor qaratgan Respublika Prezidentining tanbehlari g'oyat o'rinli: «Gap raqamlarda emas. Asosiysi, bu raqamlar, ko'rsatgichlarning bugun qilayotgan ishimizga qarab ertaga o'sishi, o'zgarishidir. Xo'jako'rsinga raqambozlik qilishdan ko'ra, sog'lom avlod tarbiyasi muhim ekanini unutmaylik. Bu boradagi barcha ishlarimiz mavsumiy emas, davomli, chuqur o'ylangan bo'lmog'i darkor. («Ma'rifat» gazetasi, 7 iyun)
Tadqiqotimiz davomida bir qancha to'garaklarning ishlari bilan qiziqdik. Ro'yxat daftari havasni keltiradi. Agar shu ro'yxatga ishonilsa, to'garak bola bilan to'la. Aslida esa ro'yxatdagilarning yarmisi ham yo'q. «Bolalar biron sabab bilan kelmagandir», deb o'ylagan edik. Biroq to'garak rahbarlari ularning oxirgi marta qachon ko'rganlarini eslay olmadilar. Biz «bolalar ro'yxatga atay qo'shib yozilgan, bunday bola umuman bu yerga qadam bosmagan», - degan da'vodan uzoqmiz. Gap shundaki, rasm to'garagigami yo boksgami o'sha bolalar kelishgan,
biroq uch-to'rt marta qatnashib tashlab ketishgan. Sabab?
1. To'garak ishi uchun zarur sharoit yo'qdir.
2. Bolaga yetarli e'tibor berilmagandir.
3. To'garak rahbari boladagi qiziqish cho'g'ini alangaga aylantira olmagandir.
4.To'garak rahbari o'zining noto'g'ri muomalasi bilan bolani bezdirib qo'ygandir.
Bu o'rinda asosiy aybdor o'sha to'garak rahbari, desak, yanglishmaymiz. To'garak rahbari yaxshi rassom yoki yaxshi bokschidir. Lekin unda bu ishda g'oyat muhim hisoblanmish tarbiyachilik iqtidori yo'qdir. San'atga yoki sportga mehri a'lodir, biroq, bolalarga mehri sayozdir. Boshqa ish yo'qligidan shu to'garakka kelgandir. Bunday odamlarni o'z sohalaridagi yuksak mahoratlaridan qat'i nazar, bolalar bilan ishlashga jalb etmagan ma'qulroq. Vaqtida chempionlik shohsupasiga ko'tarilgan, endi trenerlikni kasb etgan odam agar sabrli bo'lmasa, bolalarga xos fe'l-atvorni bilmasa, bolalar ruhiyatini anglay olmasa, bolalardagi qaysarlik kabi illatlarga chidami yetmasa bu sohada ishlay olmaydi. Bolaga katta talab qo'yadi. Bola bajara olmasa, baqiradi, haqorat qiladi. Oqibat esa ayon. Ba'zan esa bolani to'garakdan rahbarlarning o'zlari haydab yuboradilar. Bu ishlari uchun hech kimga hisobot bermaydilar. Chunki bola haydalgani bilan ro'yxatda ishtirokchi sifatida turaveradi. Maktab bola har qancha yomon bo'lmasin, uni hayday olmaydi. Chunki majburiy ta'lim haqida qonun bor, bola haydalsa qonun buziladi. Bu qonun to'garakka taaluqli emas. Haydasa bo'laveradi. Maktab bolaning ota-onasi bilan doimiy aloqada. Bolaning axloqi masalasida otani yoki onani tez-tez yo'qlab turadi. Maktabda «Ota-onalar qo'mitasi», «ota-onalar majlisi» degan gaplar bor. To'garakda esa bular yo'q. To'garak rahbari shogirdining oilaviy ahvolini deyarli bilmaydi. Suhbatlarimiz davrida biz shunga amin bo'ldik. «Shuncha bola to'garagingizga kelmay qo'yibdi, sababi bilan qiziqmadingizmi?» - degan savolimizga esa tayinli javob ololmadik.
To'garaklarda ishlayotganlar o'zlarini eng avvalo tarbiyachi deb hisoblashlari shart. Ularning mohir rassom, naqqosh, bokschi yoki futbolchi ekanliklari ikkinchi darajali masala. Afsuski, bizda bunday talab qo'yilmagan. To'garak rahbarlaridan «To'garagingizda nechta bola bor, nechtasi ko'rikda (yoki musobaqada) g'olib keldi?» degan hisobot so'raladi. «Tarbiyaga doir nima ish qilding?» deb so'ralmaydi. To'garak rahbari: «Maktabda qanday o'qiyapsan, mashg'ulotdan chiqib to'g'ri uyga ketyapsanmi yoki biror ovloqdagi bolalarga qo'shilib bevoshlik qilyapsanmi?» - deb qiziqmaydi. Ayni choqda ota yoki onalarning aksari «bolam kimdan nimani o'rgangani qayerga boryapti, mashg'ulotlarni kanda qilmay qatnashyaptimi yoki to'garak bahonasida uydan chiqib sanqib yuribdimi?» - deb surishtirishmaydi. Bola maktabdagi o'qishdan qolsa ota-onasiga darrov xabar borishini biladi va intizomga bo'yinsunishga majbur bo'ladi. To'garakda intizom yo'qligini ham biladi va bundan ustalik bilan foydalanadi.
To'garak rahbari bola qalbini kashf eta olish mahoratiga ega bo'lishi shart. Unda maktab o'qituvchisida bo'lmagan imkoniyat va imtiyoz mavjud. Bola u yoki bu fanni yoqtirmasa ham shu darsda o'tirishga majbur. Lekin to'garakni o'zi xohlab kelgan, demak ayni shu xohishni o'ldirishdan ehtiyot bo'lishga to'g'ri keladi. Poytaxt atrofidagi to'garaklardan ayrimlarini o'rganganimizda to'garak rahbarlaridan 55-60 foizigina o'rgatayotgan mutaxassisligi bo'yicha oliy ma'lumotli ekani aniqlandi. Bularning ham yarmidan ko'pi pedagogika fanidan bebahra. (Bundan ajablanmasak ham bo'ladi. Chunki pedagogika yo'nalishidagi o'quv dargohlarida ham bu fan yetarli darajada o'tilmaydi. Umumiy o'tiladigan darslarning besh-olti foizini tashkil etadi.) To'garak rahbarlari orasida o'rta ma'lumotlilar ham anchagina. Eng achinarlisi, bu to'garak rahbarlarining yarmidan sal ko'prog'igina o'z sohasida muqim ishlaydi. Bir yil, hatto yarim yil ishlab ketuvchilar ham bor. Ana endi bolalarning qiziqishini oshirib, u yoki bu hunarga jalb etish qanday ahvolda ekanini tasavvur etavering.
Bu sohadagi jiddiy kamchiliklardan biri - maktab bilan to'garaklar orasida aloqa, bog'liqlik yo'q. To'garak rahbari maktabga kelmaydi, o'qituvchi esa to'garak bilan qiziqmaydi. To'g'ri, talab qilingan ma'lumotnomalarni to'ldirish uchun sinf rahbari o'quvchilarning qanday to'garaklarga qatnashishi bilan qiziqadi. «Sinfimdagi shuncha bola shuncha to'garakka qatnashadi», deb hisobot beradi. Sentyabr oyidagi hisobot may oyiga qadar sobit turadi, o'zgarmaydi. Undan tashqari ayrim sho'xroq bolalarni tarbiya etish maqsadida uni to'garaklar bilan band etishga intilishadi. Bir maktabdagi hisobot bilan qiziqib, ayrim bolalarning besh, hatto yetti to'garakka a'zo ekanidan ajablandik. «Nahot, bu bolalar shuncha to'garakka qiziqsalar?» - deb so'raganimizda «Qiziqishga qiziqmaydi, majbur qilamiz. Bularga bo'sh vaqt qoldirmaslik kerak, bo'sh vaqti ko'p bo'lsa buzilib ketadi», - degan javobni eshitdik. Bolalarning o'zlari bilan suhbatlashganimizda ularning mazkur to'garaklarga mutlaqo qiziqmasligi, eng muhimi va eng achinarlisi - qatnashmasligi ma'lum bo'ldi. Ular sinf rahbarining zo'ri bilan to'garakka yozilib qo'yishganu mashmashadan qutilishgan.
Ota-ona ham, maktab ham, xullas, o'smirning atrofidagi barcha undan yaxshi o'qishni, mehnatkash bo'lishni talab qiladi-yu, uning to'g'ri dam olishi bilan hamma ham qiziqavermaydi. Qiziqqanlar ham bir hildagi reja bo'yicha ish olib borishadi. Holbuki, Toshkentdagi o'smir bilan G'ijduvondagi o'smirning qiziqishi, sharoiti, imkoniyati butunlay boshqa-boshqa-ku?
Undan tashqari bolaning yoshi ulg'aygani sayin u ham jismonan, ham ma'nan shakllanib boradi. Uning bo'sh vaqtiga mos dam olishni tashkil etish esa qiyinlashadi. O'n to'rt yoshgacha bo'lgan bolalarning 43,4 foizini bo'sh vaqtdan unumli foydalanishga jalb etish mumkin ekan. 56,6 foizi esa bo'sh vaqtidan o'zicha foydalanishni istaydi. Yosh ulg'aygan sayin bu raqamlar ham yomon tomonga o'sib boradi. Ya'ni, 14-15 yoshli bolalarning 38,8 foizi, 16-17 yoshlilarning 35,2 foizini foydali dam olishga jalb etish mumkin bo'larkan. Qizlar orasida esa ahvol bundanda yomonroq. O'n to'rt yoshgacha bo'lgan qizlarning 41, 14-15 yoshlilarning 21, 16-17 yoshli qizlarning 14 foizigina kattalar taklif etgan tadbirni qabul qiladi. Biz mana shu o'sish, shakllanish jarayonini hisobga olamizmi? So'rovlarimizdan ayon bo'ldi-ki, maktab o'quvchilarining 35,5, kollej talabalarining 42, ishlovchi o'smirlarning va ishlamaydigan, o'qimaydiganlarning 67 foizi bo'sh vaqtni samarali o'tkazish bo'yicha kattalar tomonidan taklif etilgan tadbirlarda ishtirok etishni istamaydilar. Ba'zi o'smirlar uchun esa bunday tadbirlarda ishtirok etish ham etmaslik ham farqsiz. Ba'zilari ota-onasi yoki o'qituvchining zo'ri bilan ishtirok etishi mumkin. Misolga murojaat etaylik: sir emaski, teatrlarimizga bolalar zo'rlab olib boriladi. O'rta yoshdagi bolalarga chipta tarqatish uncha mashaqqat tug'dirmaydi. O'smirlar esa bo'yin tovlashga urinishadi va sinf rahbarining tanbehlaridan bezib pul to'lashadi-yu, teatr tamoshasiga esa borishmaydi. Borganlari ham to'polon qilib atrofdagilarni bezdirishadi. Maktabda dars paytida qilolmagan qiliqlarini o'sha yerda qilishadi. O'ziga ishongan o'smirlar esa pul to'lash chog'ida «Sazangiz o'lmasin, deb to'layapman, tamoshangizga bormayman», - deb sinf rahbarini ogohlantirib qo'yishadi. O'qituvchiga shunisi ham tuzuk. Ko'chaga qancha kam bola bilan chiqsa shuncha bexavotir. Teatrga ham shunisi tuzuk: qancha kam bola kelsa shuncha tinchlik bo'ladi. Eng muhimi - chiptalar to'la sotilgan. Qaysi maktabda yoki mahallada yoki uyda zerikish kasali mavjud bo'lsa, o'sha yerda o'g'richalarning, yolg'onchilarning, zulm sari og'ayotgan shumliklarning tug'ilishini kutmoq kerak. Maktabdagi tadbirlarga o'g'il bolalarni tortish qiyin. Har turli tadbirlar asosan qizlarning ishtirokida o'tadi. Jalb qilingan o'g'il bolalar yodlab berishi shart bo'lgan she'rni ham chaynalib-chaynalib zo'rg'a aytadi. Yig'ilganlar huzurida hijolat bo'laveradi. Majburlash orqali yodlagani, majburlash orqali sahnaga chiqqanini sezish qiyin emas.
Toshkentning Yunusobod mavzeidagi bir maktabda shuning aksini ko'rdik. Adabiyot muallimasi o'zining shaxsiy tashabbusi bilan dramma to'garagi tashkil etgan. Maktab o'quvchilari o'zlariga yoqqan asarni saxnalashtira boshlashgan. Muallima teatrda ishlaydigan artist dugonasini ham bu ishga jalb qilgan. To'garakdagi ish uchun u ham, muallima ham bir tiyin haq olmaydi. E'tiborli joyi shuki, saxnalashtirilgan asarda o'ttizdan ortiq o'g'il bola ishtirok etgan. Yanada e'tiborlisi, biz «bo'ysunmas» deb ta'riflagan toifadagilar ham jalb etilgan. Bo'ysunmaslikda dong chiqargan o'smirga bosh rol ijrosi berilganda barcha ajablanibdi. Avvaliga o'smirning o'zi ham o'ziga bildirilgan ishonchdan gumonsiragan. Keyin ijodiy muhitga qo'shilib ketgan. Bir kuni repetitsiya paytida maktabda chiroq o'chib qolibdi. Shunda mashg'ulotni ko'chirishni istashmay, to'garak rahbarining eri boshqaradigan avtobusda davom ettirishibdi. Oqibatda bolalar sahnalashtirilgan asar faqat maktabda emas, Abror Hidoyatov nomidagi teatr sahnasida ham ko'pchilikka namoyish etildi. Xalq ta'limi vaziri, shahar xalq ta'limi boshqarmasi boshlig'ining ham bu tamoshaga kelishlari bolalarni yanada ruhlantirdi. Bizda ana shunday fidoyilar ham bor. Faqat ularning tashabbuslarini qo'llab-quvvatlovchi hamkasblar va rahbar janoblar kamroq.
Fikrimiz isboti uchun bir voqeani bayon qilay: Men bolaligimda ulug' shoir Quddus Muhammadiy boshqargan adabiyot to'garagiga qatnashganman. Bu to'garak mening yo'l tanlashimda muhim ahamiyat kasb etgan va u kunlarni minnatdorlik bilan eslayman. Ustoz bizga ko'p narsani o'rgatib, qarz qilib qo'yganlar, qarzni uzish kerak, degan fikrda jamoatchilik asosida, ya'ni maosh olmasdan adabiyot to'garagi ochish orzusi tug'ildi. Eski Jo'vada Oxunboboyev nomidagi madaniyat uyi bo'lardi. Shu joyga murojaat etdim. Direktor janoblari «Mendagi to'garaklarning hammasiga pul to'lab qatnashishadi. Har bir xonaga pul to'lash kerak», - dedilar. Direktorni ayblash ham insofdan bo'lmas. Faqat ugina emas, boshqa madaniyat uylari-yu, saroylari ham iqtisodning yangi bozor usuliga o'ta boshlashgan edi. Madaniyat uylari mayda-chuyda firmalarning idoralariga, billiardxonalarga, diskotekalarga... aylangan damda adabiyot to'garagi uchun bepul xona berish u kishiga g'alati tuyuldi. Ma'naviyat va iqtisodga doir gaplarimizdan so'ng bitta bo'sh xona beradigan bo'ldilar va dedilarki: «o'tirishga stulni o'zingiz topasiz». Nailoj! Bir sabab bilan Sobir Rahimov tuman hokimiga uchrashganimda voqeani aytib, o'n beshta stul topishda ko'mak so'radim. Va'da berildi. Oqibat shuki, stul ham yo'q, xona ham yo'q. To'garak ochilmadi. Uch yildan keyin bu bino umuman buzib tashlandi. Orzuni amalga oshirish uchun maorifchilarga murojaat qildim. Durust, ular stul so'rashmadi. To'garak ochildi. Ammo alohida xona ajratilmadi. Bir safar tikuvchilarning xonasida, bir safar duradgorlarning xonasida adabiyot to'garagi o'tadi. Bundan xafaligimiz ham, ajablanishimiz ham yo'q, chunki biz elliginchi yillarda to'garakka qatnaganimizda ham ahvol shu edi.
Endi fikrimizga qaytsak, bolalar bilan ish olib borishga mutlaqo yaroqsiz odamlar ham uchraydi. Hadeb boshqa sohalarni tanqid qilavermay, misolni o'zimizdan olsak, bir adabiyot to'garagining rahbari, shoir birodarimiz mashg'ulotdan keyin o'smir yigitlar bilan pivoxo'rlikka borarkan. Bu odam bilan birga yurgan bolalardan shoir chiqadimi yo yo'qmi, bilmayman. Ammo mayxo'r chiqishi haqiqatga yaqinroq. Bunga o'xshagan misollarni sport sohasidan ko'proq keltirishimiz mumkin. Bolalar qamoqxonasida o'tirgan besh o'smir treneri bilan ulfatchilikdan keyin yo'lto'sarlik qilib qo'lga tushishgan. Qonunga binoan trener ham jazolangan. Lekin vaqt o'tgandan keyin beriladagin jazodan naf bormi?