Tekin dori (hajviya) [Malika Boyxon]

Tekin dori (hajviya) [Malika Boyxon]

Voy, nimalar deyapsiz, ovsinjon. Oʻlar boʻlsam oʻlib boʻldim-ku. E-e-e, sizda nima tashvish, uyingiz boshqa, joyingiz boshqa. Keling, mundoq oʻtiring, hammasini oʻz koʻzingiz bilan koʻrasiz. Yaxshi koʻrinsin, deb divanni shu yerga joylashtirganman. Ana, ana keldilar bizning qarib quyulmagan qaynotamiz. Naq Majnun deysiz. Hamisha qoʻllaridagi toʻrvaxalta toʻla. Qarang-qarang, oʻn yil koʻrishmagandek, yelkalaridan quchib soʻrashadilar. Kampirshoyam shu kunlarda rosa ochildilar. Bunaqa parvarish kimga ham yoqmaydi, deysiz. Ora-chora guldasta ham olib keladilar. Hay ovsin, bular umuman otasiga tortmagan. Qarang-qarang, choy uzatishini koʻryapsizmi? Xuddi bir haftalik kelinchakday, yetti bukilganlariga oʻlaymi, oʻzi shundogʻam belni zoʻrgʻa tutadilar. – E-e-e, ovsinjon nimasini aytay, koʻrib kuyib ketaman, ana hayot, ana muhabbat... Xaltani ochyaptilar. Bu yogʻi endi ochil dasturxon: baliq deysizmi, tabaka deysizmi... Ana aytmadimmi. Endi tomoshaning zoʻri boshlanadi: «Sen je, men je». Nimasi yaxshi, voy tavba, «doʻstingdan top» degani shu boʻlsa kerak-da. Voy-voy-voy, nimasi yaxshi, bu muhabbatga toʻla hayot sahnasining ishtirokchisi emas, quruq tomoshabini boʻlishning nimasi yaxshi?! Ha, hozir, soʻppayib kirib keladilar. Ana, koʻzingiz uchib turuvdi, keldilar. Bu kishi ham toʻgʻri «bogʻi safo»ga yoʻl oladilar. Shu-shu, ota-ona duosini olish kerak, savil. Nilu, choy qoʻy, dadang keldi. Non yoʻq boʻlsa, tishingni tishingga bosib chidab tur, ana dadangga tutqazishyapti. Bu yoqdagilarga boʻlaveradi. Voy-voy, tarang qilganlariga oʻlaymi, ichlarida jon-jon deb turibdilaru. Qaerdan kelardi, ovsin, jiyan-japo, kelin-kechak deganday. Bilasiz-ku bular oʻzi it urugʻ. Rostiyam shu-da. Biri keladi, biri ketadi, hech kim quruq kelmaydi. Ha, endi bizga ham dengizdan tomchi deganday, yetib turibdi. Voy, ana kelyaptilar, endi bizning sahna boshlanadi. – Assalomu alaykum, dadajonisi, kelyapsizmi charchamay? Ishlaringiz yaxshimi, ha, juda yayrab oʻtiribmiz. Nimalar deyapsiz, kunda oʻn marta xabar olaman-ku, koʻrdingizmi, hamma yoqni chinniday qilib tozalab berdim. Voy nimasi minnat, qanaqa minnat. Xoʻp, mana oʻchdim. Gapirmadim. Oshxonaga oʻtavering, bolalaringiz kutib oʻtirishibdi. – Nilu, dasturxon tayyorla. Boshim naq yorilay deyapti. Yuragimga qil sigʻmaydi. Hamma narsa yetarli, oshib-toshib yotibdi, lekin bir chimdim mehrga zorman. Na otasi, na bolalari qadrimga yetadi. Kundan-kunga ahvolim ogʻirlashib boryapti. Qaerim boʻlardi, oshqozonim tinimsiz ogʻriydi, yara boʻlganmi deyman? Ustiga-ustak dorilar zahardan qimmat. Tekin dori deysizmi, qaerda bor ekan?! Nima-nima? Osoyishtalik... Bunaqa dorini endi eshitishim. – E-e-e, qoʻysangiz-chi, oshqozonga asabning nima aloqasi bor. Yeganim yoqmaydiyam, yuqmaydiyam. "Ayb siz yegan narsada emas, sizni yeyayotgan narsada» deysizmi? Meni nima yeydi, oʻlay agar, tushunmadim. Hay toʻxtang, qayoqqa ketyapsiz, shoshmang, mundoq odamga oʻxshab ochiqroq gapirmaysizmi? He, odam boʻlmay oʻl, kelib-kelib shunga hasrastimni ochdimmi? Nimaga kelganakan oʻzi? Vo-o-oy, «oʻgʻlim mashina oldi» dedimi, «qaerga desangiz olib borib-olib keladi, kelinoyisi» emish. Voy-voy-voy! Oshqozonim yomon sanchdi-ku! Nilu, dorim qaerda, hoy yashshamagur, dorini top deyapman...

Muallif: Malika Boyxon