Yomgʻir (hikoya) [Chong Yong Cheol]

Yomgʻir (hikoya) [Chong Yong Cheol]

Ayolim yomgʻirli havoni yoqtiradi. Tashqarida yomgʻir yogʻa boshlasa darrov derazani ochib qoʻyadi. Yomgʻir tomchilarining osmondan yerga intilishlarini tomosha qilish maroqli, ammo u yomgʻir tomchilarining toshlarga va tuproqqa urilib chiqaradigan tovushlariga maxliyo. Qizlik paytlarida uyining hovli tomonga qaragan eshigini ochib qoʻyib uxlaganligiyu, ertalab yomgʻir tomchilariga jodulanib maktabga borishni unutganliklarini koʻp gapirib beradi. Toʻyimizdan keyin idoramizga qarashli furgonda uyga kelgan paytimni eslayman. Oʻshanda ham osmon koʻz yoshlarini toʻkayotgandi. Ayolimni bir xursand qilay, degan xayolda birga uyimizga yaqin joydagi tepalikka olib bordim. Men chaqqonlik bilan mashinaning oʻrindiqlarini chiqarib yerga qoʻydim va ikkalamiz chalqqancha yotgancha yomgʻir tomchilari yuzimizni silashiga qoʻyib berdik… Qaysidir kafega tushlik qilgani kirganimizda osmon musaffo va tiniq boʻlsa ham yomgʻir yogʻayotgandek tuyulaverdi. Yaxshilab razm solib qarasam, tomdan oqayotgan yomgʻirni bir oʻzanga solib qoʻygan temir moslama oʻrnatilgan ekan. Tomdan sirgʻalib tushayotgan yomgʻir tomchilari chilp-chilp etib yerga sakramoqda. Buni koʻrib ayolim toʻlqinlanib ketdi: — Uy qurganimizda xuddi shunaqasidan yasab berishingizni istardim, azizim! — Albatta. Yigirma toʻrt soat yomgʻir tovushi keladigan uy quramiz! - dedim uning yuzidagi quvonchni davomli qilish uchun. U she’r yozishni yoqtirar, oʻrta maktabda oʻqib yurgan chogʻlarida adabiyot muallimasi: »Qalaming oʻtkir!» - deb maqtashi ortidan bir qancha daftarlarni toʻldirganligini tabassum bilan eslaydi. Yillar oʻtdi. Hozir esa… Biz koʻpqavatli uyning 11-qavatida istiqomat qilamiz. Yomgʻir shovullab yogʻmasa, uning yogʻayotganligini sezish mushkul. Balkonimizga tunukadan yomgʻir tomchilarini yigʻib, jildiratib turadigan bir narsa oʻrnatish niyatim yoʻq emas. Lekin hozircha bu xayoldan nariga oʻtilmayapti. Yom’gir tomchilari bilan birga ayolimning ilhom parilari ham yoʻqolib ketgandek, she’r ham yzomay qoʻydi. Men uchun ilgarilari farishtadek koʻringan ayolim endi oddiy bir ayolga aylanib qolgandek goʻyo: ona boʻlib, ovqat tayyorlaydi, idish-tovoq yuvadi, kir yuvadi, uy tozalaydi, bolalarga qaraydi… Avvallari e’tibor bermasdim. Hozir esa yomgʻir yoqqan paytlarda ayolimdagi romantik hissiyotlar qayoqqa gʻoyib boʻlganligini bilgim keladi va «Nega bunaqa boʻlib qoldi?» - deb xavotir ham olaman. Kecha ovqat tayyorlayotgan ayolimni bir zum kuzatdim. Qarasam, ovqat tayyorlash ham oson ish emasga oʻxshaydi. Sabzavotlarning sarasini tanlab, suvga solib, yuvib… Eh, hisoblashga vaqtim yetmasa kerak. Bir kunda qancha harakat, qancha energiyasini sarf etarkin-a. She’rxonligu yomgʻirga maftunlik nima uchun yoʻqolganligini tushungandek boʻlyapman. Shoir Xvang Dong Gyuning she’r toʻplamidagi «Sevgi qoʻshigʻi»da shunday satrlar bor: Guldek toza sevgisin menga bagʻishlab, Qip-qizil olma kabi begʻubor yorim. Javoban idish-tovoq yuvishga tashlab, Sevgingni oyoqosti qilgan men – zolim. Endi har xil sovgʻalar olib berishlaru muhabbatga toʻla issiq nigohlar oʻrnini oddiy oilaviy hayot egalladi. She’r yozishlar va yomgʻir tomchilarini avaylab tutadigan nozik qoʻllari endi kir buyumlaru idish tovoq yogʻlaridan sal xiralashib qolgandek goʻyo. Nazarimda, sal husnini yoʻqotgandek. Lekin baribir u men uchun haqiqiy farishtaning oʻzi – bolalarimning onasi. Yoshlikdagi romantikani ortga qaytarish uchun deraza yonida oʻtirib yomgʻir tomosha qilish uchun bir yaxshi kreslo sotib olsammikin-a?!

Muallif: Chong Yong Cheol