Arabcha oʻyin (hikoya) [Abulqosim Mamarasulov]

Arabcha oʻyin (hikoya) [Abulqosim Mamarasulov]

Tanacha koʻzini suzmasa, buqacha ipini uzmaydi.Xalq naqli Abdumajid uzum uzish mavsumi boshlangandan beri vino zavodida xoʻjalik vakili boʻlib turipti.Barlosdan kelgan uzumlarni topshirishda bosh-qosh boʻladi. Ba’zan topshiruvchi va qabul qiluvchi orasida janjal chiqsa, xoʻjalik tarafda turib, janjalni bartaraf etadi. Har zamonda xoʻjalik rahbari Xidir Sobirovich ham kelib xabar olib turadi. Har qalay, Abdumajidning ishidan mamnun shekilli, shu vaqtgacha tanbeh bergani yoʻq. Ha, Abdumajid oʻz ishiga puxta, shu sababli gap eshitgani yoʻq. Tarozixonada oʻtirgandi. Xoʻjalikdan uch mashina uzum keldi. Shartta qabul qiluvchi bilan kelishib, ikkitasini «halladi». Shu payt qulogʻiga mayin va nozli ovoz eshitildi: — Aka, bizning mashinani ham taroziga kiritingizlar. Abdumajidning qarshisida kelishgan, qoracha, xushbichim, shim kiygan yoqimtoygina qiz koʻzlarini suzib turardi. «Kim ekan bu!? Kim boʻlsayam bir balosi bor!» — Sizni nega navbatsiz kiritar ekanmiz? — Vo-oy, bizam uzum obkelganmiz. — Qaerdan? — Barlosdan! Barlosga shahar medtexnikumining qizlari uzum terishga hasharlashish uchun kelganini Kunda ularning bir-ikkitasi mashinalarga minib, zavodga kelib – ketishini ham Abdumajid yaxshi bilsa-da, oʻzini goʻllikka soldi: — Yoʻq, boʻlmaydi. Navbatingiz kelsa kirasiz, - dedi-da, ataylab, yoʻl yoqasidagi uzun kursiga borib oʻtirdi. Kutganidek, qiz uning yoniga borib oʻtirdi: «Haqiqatan, buning bir balosi bor!» Shu payt oʻsha mashina kabinasidan yana bir qiz tushib keldi va u Abdumajidning ikkinchi tomoniga oʻtirdi. — Oldingizga qizlar koʻp kelib turadimi? – soʻradi birinchi qiz. «Ovozi biram mayin-ey! Biram mayin! Gapirtirib qoʻyib, eshitaversang!» — Kelib turadi. Ammo sizlar juda boshqacha ekansizlar. — Darrov sizga yoqib qoldikmi? – ikkinchi qiz koʻz suzdi. — Judayam yoqib qolilaringiz. Shuning uchun ozroq gaplashib oʻtiraylik deb mashinangizni navbatsiz qoʻymadim. – Abdumajid toʻgʻrisini aytib qoʻya qoldi, chunki yaxshi biladi, yolgʻon gapni izlayversa, chalkashib ketadi. Toʻgʻrisini aytsa, koʻpincha qizlar gapiga ishonishmaydi yoki hazilga yoʻyishadi. — Unday boʻlsa, hali,.. bir koʻrishdan sevib ham qoldim dersiz?! – soʻradi qoracha qiz. — Sevganimni bilmadimu, tu-ursam, yonimda bir ma-ayin, no-ozli «aka!» degan ovoz eshitilgandayoq yuragim larzaga tushgan edi. Ichimda bir nima «shigʻgʻ« etib, oʻgirilsam, siz turibsiz. Koʻzlaringiz... aytganday, ismingiz nima? — Malohat! — Koʻzlaringizga qaradimu, oʻzimni yoʻqotib qoʻydim. Bilmayman, bu koʻzlarni sizga kim baxsh etgan. Turibman, turibman, tilimga kalima kelmaydi. Javob berishim kerak, ammo tilim aylanmaydi. — Shunda shartta sevib qoldingizmi? — Yoʻgʻ-e! Sevib qolishdan xudo asrasin. Bu yurak sevaverib, sevilaverib, adoi-judo boʻlgan. Endi tinch yashagisi keladi. Shunchaki Malohatga qarab, yaxshi qiz ekan, uylangan yigit baxtli boʻladi, deb oʻyladim. — Unday boʻlsa, uylaning. – Malohat soʻz oʻyinini davom ettirarkan, yana shod kulmoqchi boʻldiyu, oʻz ogʻzidan chiqqan gap oʻziga erish tuyulib, rangi oʻzgardi. Oʻzgarishni Abdumajid darrov sezdi. — Uylanardim-ku, xotinim, bola-chaqam bor-da. Agar ikkinchi xotin boʻlib tegsangiz yoʻq demasdim. — Bizlar tegaveramiz, - dedi Malohat oʻzini oʻnglab. – Koʻchada qolgan qizlarmiz. Bizlarga er boʻlsa boʻldi! «Bir nima boʻlgan bu qizga. Ishqilib, sogʻ emas!» — Biz bir iltimos bilan kelgandik, - dedi ikkinchi qiz suhbat mavzusini oʻzgartirib. – Agar bajaraman desangiz aytaman. — Iy-e! Sizlarday qizlar iltimos bilan kelarkan-u, men yoʻq deymanmi? Agar qoʻlimdan kelsa albatta... — Qoʻlingizdan keladiyu, lekin... yanayam... — Toʻgʻrisi, bizga spirt kerak, - deya Malohat shartta maqsadga oʻtdi, yelkalarini Abdumajidning yelkalariga siypalarkan, yonlamasiga qarab. – Xoʻsh, yurak uradimi? «Eritding qizcha! Eritding! Hisobni aniq olgan ekansan!» — Qancha? — Ikki litr! «Eh-ha! Ikki litrgina spirt uchun shunchalar muqaddimami?» — Idishlaring bormi? Men koʻp soʻraysizlarmi, deb oʻylagandim. – Abdumajid qizlarning idishini olib, ichkaridan spirt toʻldirib chiqdi. – Qachon kerak boʻlsa kelaveringizlar. Bizda dehqonchilik.Sizlarga spirt nima kerak? — Operatsiya qilamiz, jarroh spirt topib kelinglar degan edi. — Uzumzordami? — Shunaqa... Ancha suhbatlashib oʻtirishdi. Bu orada mashina uzumni zavodga topshirib chiqdi. Uchalasi xayrlashgani oʻrinlaridan turishdi. — Mehmondoʻst ekansiz. Ertaga yana kelsak, spirt olib berasizmi? – soʻradi ikkinchi qiz. — Malohat kelsin. Malohat menga yoqib qoldi. Qancha spirt desa, olib beraman. Sevmay desam ham boʻlmayapti. Yurakka buyruq berib boʻlmas ekan. — Bizlarni gʻalati qizlar ekan, deb oʻylayotgan boʻlsangiz kerak-a, - deya ikkinchi qiz yana tashabbusni oʻz qoʻliga olishga intildi. — Shunaqaga oʻxshaydi. Qizlar mashinaning kabinasiga kirishdi. Malohat kabina eshigi derazasini tushirib, boshini chiqardi-da, soʻradi: — Shuncha suhbatlashdik, yordam qildingiz, ammo haliyam ismingizni bilmaymiz. A! Ayniqsa, «a»ni shunaqa noz bilan aytdiki, Abdumajidning vujudi shodlikdan titrab ketdi. — Abdumajid!.. Ertasi kuni Abdumajid daftariga qunt bilan oʻtgan kun hisob-kitobini qilayotgan edi, nimadir yelkasiga tegib ketganday boʻldi. e’tibor bermay, yelkasini silab qoʻydi-da, yana ishini davom ettiraverdi. Kimdir koʻzlarini ikki kafti bilan yopdi. Abdumajid bu kaftlar ustiga oʻz kaftlarini qoʻydi. Mayin qoʻllar. Qiz bolaniki! Abdumajid bilan qanaqa qiz hazillashmoqchi ekan. Abdumajid kaftlardan bilaklarga oʻtdi, soʻng bilaklar egasini yelkasi osha pastga tortib yubordi. Qiz uning yelkasiga qapishib qoldi. Abdumajidning vutun vujudi qiz vujudini his qilib, hayajonga tushdi. Qiz hamon oʻzini tortib olmasdi. Goʻyo hech narsa sezmaganday. «E, bu faqat Malohat boʻlishi mumkin!» — Kimsiz? Qiz piqillab kulib yubordi. — Malohatmisiz? Malohat! Malohat sharaqlab kulib yubordi-da, kaftlarini uning koʻzlaridan oldi. — Ur-re! Shuncha vaqt topolmadingiz! Bopladim, bopladim! – Malohat sakrab-sakrab kulardi. Badaniga qapishib turgan shimi, yigitcha koʻylagi uning chiroyini yanada ochgan, hatto kiyimiga qotib qolgan uzum shirasi ham unga juda yarashib turardi. Oʻziyam alohida tayyorlanib kelganga oʻxshaydi. Durrachaga oʻralgan sochlari juda chiroyli taralgan, borligʻidan atirning xushbuy hidi taralardi. Abdumajid oʻzini tutolmadi. Shart turgancha yosh qizchaday shoʻx-shodon sakrayotgan Malohatni shartta belidan opichib, ikki aylantirib, keyin yerga qoʻydi. Qiz birdan tinchib qoldi. Koʻzlari besaranjomlanib, qoracha yuzi qip-qizarib ketdi. — Siz meni kutganmidingiz? — Sizni kutmoq gapmi? Kechadan beri oromimni yoʻqotib, fikru-yodim siz boʻlib qoldingiz. Siz keldingizu, goʻyo hamma yoq charogʻon boʻlib ketdi. Goʻyo qalbimga nur yogʻildi. Endi bilsam, men sizni sevib qolibman! Men sizni jonimdan ham yaxshi koʻraman, Malohat! Yoʻq, , mening Malohatim! – dedi Abdumajid, kulib yubormoqdan oʻzini arang tutib. Shunchalar masxarabozlik qilishga qodirligini oʻzi ham endi anglab turar, bundan ham gʻururlanib, ham hayratga tushardi. (Jigit-da, jigit!) — Yolgʻonchi! Malohatning noz bilan aytgan shu bir soʻzi Abdumajidning yuragini yana hapriqtirib yubordi. — Ii-i, shoshmang, shoshmang! – Qiz Abdumajid yana beoʻxshov harakat qilib qoʻyishidan qoʻrqdi. – Yuring, yaxshisi, mashinaga chiqib oʻtiramiz. Malohat kelgan «GAZ-53» orqaroqda navbat kutardi. — Har kuni mashinama-mashina yurasiz. Kunlik topshiriq nima boʻladi? Domlalaringiz urishmaydimi? — Abdumajid akamiz bor, nima gʻamimiz bor! Domlalarga obborgan spirtimizning yarmini bersak boʻldi, olam guliston . — Qolgan yarmichi? — Qolgan yarmiga qizlar bayram qildik. Haqqimiz bordir axir! Kuni bilan changga, shiraga botib ishlaymiz. — Men haqqingiz yoʻq, demadim, shekilli. Ularning mashinasi tarozidan oʻtib, uzumni toʻkish uchun ichkariga kirib ketdi. — Sizning mashinangizni koʻrdik, endi yuring, menikini koʻrasiz. — Voy, sizning mashinangiz bormi?! — Ana! Xizmatingizga muntazir. Abdumajid oʻtgan yilgi terim mavsumida yaxshi ishlab ancha pul topgan, mukofotga yangi «Moskvich» olgan, nimalarnidir oʻylab (nimalarni ekan??) bugun minib kelgan edi. — Oʻh-hoʻ! Hali yap-yangi-ya! – MAlohat mashinani siypaladi. – Rostdan oʻzingiznikimi? — Ha! — Tagʻin... – Malohat ayyorona koʻz suzdi, - otangiz olib bermaganmi? — Oʻtgan mavsumdagi halol mehnatimga olganman, - dedi Abdumajid «halol»ga urgʻu berib, Malohatni orqa oʻrindiqqa oʻtirgʻizarkan, oʻzi ham yoniga oʻtirib. — Halol mehnat bilan bir yilda bir mashinaga pul orttirolsangiz, unda... chindanam, ikkinchi xotin boʻlib esa-da, sizga tegish kerak ekan — Toʻgʻri qilasiz. Keyin maza qilib, sizni mashinada kataysa qildirib yuraman. Keyin shiraga, changga botib yurmaysiz. — Oho! Shunaqamikan? – Malohat shirin jilmaydi. Abdumajid oʻzini tutolmadi. Shartta qizni quchoqladi. Ogʻushiga tortdi. Endi oʻpmoqchi boʻlayotgandi, Malohat hech qanday qarshilik koʻrsatmasdan, ammo yanada kuchliroq malohat bilan, yigitni battar junbushlantirib, koʻrsatkich barmogʻini yigitning lablariga bosdi: — Hey, hey! Kuppa – kunduzi-ya! Yangamdan baloga qolib ketmang tagʻin! Abdumajid noiloj qizni bagʻridan boʻshatdi, ammo hamon bir qoʻlini uning belidan tortib olmadi. Malohat bunga qarshilik bildirmadi. «Tamom. Malohat endi uning ixtiyorida. U hamma narsaga rozi. Qandingni ur, jigit!» — Ertaga domladan javob olib, uyga borib kelmoqchi edim. Malohatlarning uyi qoʻshni tumandagi qishloqlardan birida ekan. Taxminan ellik chaqirimcha bor. — Menam boraymi? — Borasizmi? — Ha-da! Biratoʻla ikkinchi qaynona-qaynotalarim bilan tanishib olaman. Bu koʻzlarni sizga baxsh etgan odamlarni koʻrmasam boʻlmas. Tanishtirasizmi? «Moskvich»da borib kelamiz. * * * Malohatlarnikida ikki soatcha oʻtirishdi. Malohat oilaning katta farzandi. Sakkizta uka-singillari bor. Ota-onasi moʻmin-bechora odamlar boʻlib, xoʻjalikda ishchilik qilar ekanlar. Malohat uzumni juda zoʻr teradi. Domlalar hurmat qilishadi. Shu sababli ota-onasini koʻrib kelish uchun alohida mashina ajratishgan. Abdumajid bor-yoʻgʻi shofyor. – Ikkovlon yurganini shunday tushuntirishdi. Toʻgʻrirogʻi qiziqqanga shunday tushuntirishni kelishib olgandilar. Shunday ota-onaning, oilaning qizimi, a, Malohat?! Abdumajidni nega boshlab keldi? Ota-onasini koʻrsatishgami? Axir maqsad tamoman boshqa. Yoʻlda Abdumajid mashinani xilvatga burmoqchi edi, Malohat toʻxtatdi: «Avval borib ota-onamni koʻraylik. Qaytishda peshanaga nima yozilgan boʻlsa shu...» Indamay, aytganiga koʻndi. Abdumajidni ipsiz bogʻlab oldi Malohat. Nima desa xoʻp deb, oldiga tushib yuripti. Uch kun istaganicha tekin spirt olib berdi. Bugun ishini tashlab, uni koʻtarib yuripti. Hali niyati amalga oshadimi yo yana uning oldiga poxol tashlab, qochib qoladimi? «Koʻpni koʻrgan yigit ekansiz!», dedi kecha, uni maqtab. Oʻzi-chi!?. Qaytishda ancha yoʻlgacha oʻz oʻylari bilan boʻlib, Abdumajid yonida oʻtirgan Malohatga e’tibor qilmadi. Qiz ham tinchlanib qolgan, ilgarigi shoʻxliklari yoʻq, har zamonda Abdumajidga sal-pal nazar tashlab qoʻyganini e’tiborga olmasa, oʻzi bilan oʻzi band edi. Abdumajid nihoyat bir qarorga keldi: Tamom. Hozir Malohatni manziliga yetkazadiyu, ikkinchi marta bu qizni oʻziga yaqinlashtirmaydi. Tinchlik kerak!.. Yoʻl chetidagi choyxonalardan biriga koʻzi tushdiyu, Abdumajid qattiq ichkisi kelayotganini payqadi. E, unga nima? Dunyo ostin-ustun boʻlib ketmaydimi? Nima boʻlsa boʻlganicha boʻlib boʻlgan bu qiz? Abdumajidga qolgan boʻlsa sarqitning ham sarqiti qolgan, yuvindisi qolgan. Aqli kirar joyga kirib, yetar joyiga yetib boʻlgan bu qiz! Tagʻin nimasini oʻylayapti? Hozir toʻygunicha ichadi. – Hammasini unutadi. Choyxonada ancha oʻtirishdi. Rostakamiga hammasini unutib, bir shisha aroqni teng boʻlib ichishdi. Ichmasa kerak deb, yanayam har ehtimolga qarshi bitta piyolaga quyib, Malohatning oldiga qoʻygandi, Malohat bu odatdagi ishday, piyolani oldiyu, ichib yubordi. Oʻziyam juda zaril boʻlib turgan ekan. Noz-firoq ham qilib oʻtirmadi. Keyin sal oʻziga keldi shekilli: «Ha, nega oʻy surib qoldingiz?», deb soʻradi xiyol jilmayib. Uning gʻamgin oʻtirishlari, koʻzlarining oʻychanligi unga yanayam latofat, koʻrk bagʻishlagan, turgan turishi goʻzal edi Malohatning. Judayam goʻzal edi Malohat! Ha, ota-onasi topib ism qoʻyishgan. Shunday goʻzal qiz yonida oʻtirsayu, Abdumajid dunyo tashvishlariga koʻmilsa… adolatdan emas bu axir! Bir imo qilsa bas… Yana nima kerak unga?! Ikkovlon ikkinchi bor qadahlarni boʻshatishgandan soʻng Abdumajidning kayfiyati joyiga tushib, Malohatga suqlanib tikildi. O-oo! Zoʻr! Zoʻ-oʻoʻr! Yana piyolalarga quygan edi, Malohat uning bilagidan tutdi: — Siz ruldasiz, ichma-ang! «Ichmang» soʻzini choʻzib, shunaqa yalingansimon aytdiki, Abdumajid yonidagi goʻzal qizdan boʻlak dunyodagi hamma narsani unutdi. Iliq mezon kechi kira boshlagan, gʻira-shira tushib qolgandi. Bunday, bir-biriga termulib ortiq oʻtirishga ikkalasining ham sabr-toqati qolmagandi. Abdumajid tezda yana bir shisha aroqni jiz-bizi bilan qoʻshib xarid qildiyu, mashinaga olib chiqishdi. «Moskvich» katta yoʻlga chiqib, choyxonadan sal oʻtgandan soʻnggi xilvat bir yoʻlakka burildi-da, kimsasiz qorongʻilik qa’riga shoʻngʻidi… Vinzavodga yetib kelganlarida vaqt yarim tunga borib qolgan edi. Uzumni topshirib, endi joʻnamoqchi boʻlib turgan xoʻjalik mashinalaridan biri – oʻsha yaqin tanishi – «GAZ-53» shofyori – dan qizni joyiga olib borib tashlashni iltimos qilib, «Moskvich»ga qaytdi. — Mashinadan tushmayman, - dedi Malohat. U xomush tortib, koʻzlari allaqanday nursizlanib, bezday boʻlib, bir nuqtaga qadalib oʻtirardi. — Unda… nima qilasan? — Siznikiga boraman. — Biznikida nima qilasan? – Abdumajid achchiq bilan shu gapni aytishga aytdiyu, tilini tishladi. Boshi gangrab ketdi. — Menga uylanasiz, - dedi Malohat asta, ammo qat'iy loqaydlik bilan. — Ni-ma??? – Abdumajidning tili tanglayiga yopishib qolganday boʻldi. — Menga uylanasiz! — Qiz chiqmading-ku! Seni boshimga uramanmi? — Bari bir. Men bilan birga boʻldingizmi? – Boʻldingiz. Sizni oilamga bekorga koʻrsatdimmi? Men ularga hammasini aytib berdim. — Nimani? Qanaqa hammasini? Unda hali oramizdan hech narsa oʻtmagandi-ku! — Unda oʻtmagan boʻlsa, choyxonadan keyin oʻtdimi? Bari bir oʻtishini bilardim. Shuning uchun «shu yigit kuyovlaringiz boʻladi», deganman. Abdumajid hangu-mang boʻlib qoldi. Malohat hozir unga doʻq urayotgandi. Uylanishga majbursan, deyayotgandi. Yoʻqsa… — Siz axir qiz emasssiz-ku! – Abdumajid beixtiyor yana sizlashga oʻtdi. U tamom boʻlgan edi. Tamom boʻlganini anglab, a’zoyi-badani boʻshashib ketdi. Bu gaplar Diloromga yetib borsa, u keyin Abdumajidni tiriklayib pishirib yeydi. Kelin-kuyov vaqtlari kuniga urishib turishgan boʻlsa-da, keyin oyday tirikchilik qilib ketishgan, farzandlari bor. Toʻgʻri, Diloromga judayam koʻngli toʻlmaydi. Shu sababli manavi voqealar… Exx!!! — Ishonsangiz ham, ishonmasangiz ham oʻzingiz bilasiz, lekin bir martaga aytib qoʻyishim kerak: Sizga qadar biron yigit mening hatto qoʻlimni ushlagan emas. Qiz emasligim esa… Unda toʻqqizinchi sinfda oʻqirdim. Qoʻshnimiz kelin tushirdi. Men kelin koʻrgani bordim. Yosh emasmanmi, qiziqib, birinchi kechasi qanday oʻtganini surishtirdim. Kelinchak juda qiynalganini, bu qiynoqlarni hech kimga ravo koʻrmasligini aytdi. Men qoʻrqib ketdim. Bunaqa boʻladigan boʻlsa, men hech qachon erga tegmayman, dedim. Ke, mushkuling oson boʻlsin, menday qiynalib yurma, deb u menga qalamni tiqib oldi. Bor-yoʻgʻi shu. Yosh boʻlganman, yaxshi-yomonning farqiga bormaganman. Keyin bilsam, oʻsha kelinchak menga dushmanlik qilipti. Tuzatib boʻlmas dushmanlik qilipti. Nega endi birovning dushmanligi tufayli, men aybsiz boʻlsam-da, butun umr bebaxt boʻlib qolishim kerak ekan? Nima? Baxtli boʻlishga haqqim yoʻqmi mening?! Ayting!!! – Malohat qaltirab, telbanamo nafratli koʻzlarini Abdumajidga tikdi. Nafratga toʻlgan koʻzlar yanada goʻzal, yanada ofatijon edi, ammo... Abdumajid dosh berolmay, koʻzlarini olib qochdi.. — Ha mayli, gaplaringga ishondim ham deylik. Men sizni bari bir ololmayman. Uyda xotinim, ikki bolam bor. — Aldamang! Xotiningiz ham, bolalaringiz ham yoʻq. Shunchaki, tagʻin menga tarmashib qolmasin, degan oʻyda har ehtimolga qarshi toʻqigan afsonangiz bu. «Seniki-chi? Seniki borib turgan ertak-ku!» — Men sizni aldab nima qilaman? Toʻgʻrisi, agar uylanmagan boʻlganimda sizday qizni jon-jon deb olardim. — Haliyam olavering. Oling deb turibman-ku! — Yoʻq, siz meni tushunmayapsiz. Siz haqiqatan ham goʻzalsiz, ammo men xotinimni oʻylamaganda ham ikki bolamni oʻylamay ilojim yoʻq.. Ishonmasangiz, boring-da, anavi «GAZ-53»ning shofyoridan soʻrang. Qarang, sizni kutyapti. Oʻziyam toqati-toq boʻlib ketdi. Achchigʻi chiqsa, hozir ketib qolishi mumkin. Yoʻl-yoʻlakay men haqimda soʻrab bilasiz. Yoki... – Abdumajid tushunib, jimib qoldi. Malohat shofyorning ketib qolishini kutayotgandi Keyin... O, ayyor qiz! Malohat peshanasini oldingi oʻrindiqning orqasiga qoʻydi. — Hech boʻlmasa, bolalarimni oʻylang, - deya yalinishga tushdi Abdumajid. – Axir, goʻdaklarning baxtini oʻgʻirlash hisobiga baxtli boʻlolmaysiz! — Nega? Mening baxtimni oʻgʻirlashdi-ku! Mening baxtimni oʻgʻirlaganlar baxtli yashashyapti. Men nima qilishim kerak?! A!? Nima qilay?! oʻshalar tufayli bor iffatimni yer bilan yakson qilib, sizga bezbetlik qilib oʻtiripman-ku! Nima kerak oʻzi sizga?! – Malohatning xoʻrligi kelib, yigʻlab yubormaslik uchun yana peshanasini oʻrindiqning orqasiga tiradi. Chidolmay, oʻkrab yubordi. Abdumajid tumshayib qoldi. Ovutishga, qizga qoʻl tekkizishga yuragi betlamasdi. Malohat tezda oʻzini tutib, yigʻisini toʻxtatdi: — Boʻpti! Nima boʻlgandayam bir martaga menga uylanasiz, keyin haydab yuborsangiz ham, - dedi quruqqina qilib, burnini tortarkan. – Bir martaga uylanasiz, - dedi u takroran dona-dona qilib. — Iye! Bir martaga sizga uylanadigan boʻlsam, xotinim bir martaga ketib qolsa, keyin qaytib kelmaydi. Bu yogʻini hisobga olmaysizmi? — Siz-chi? Meni choyxonama-choyxona olib yurishni hisobga olmaysizmi? «Moskvich»da xilvatlarga olib ketishni-chi? «Arabcha oʻyna», deganlaringizni-chi? Nima? Sizga birovning bekordan-bekorga boqib qoʻygan qizi bormi, istagancha toptayveradigan?! Haydang mashinangizni uyingizga.Men tushmayman! Bildingizmi, tush-may-man!! Abdumajid lol boʻlib qoldi. Xilvatga oʻtgandan soʻng kayf-safo deganlariday, maza boʻldi. Yana yeb-ichishdi... keyin Abdumajid mashinasining magnitofoniga arabcha qoʻshiqlari bor kassetani qoʻyib, Malohatni yarim yalangʻoch qildi-da, arabcha oʻynattirdi. Goʻyo oʻsha shirin damlar bir umr davom etadiganday edi. Malohat nozli qarashlar bilan butun gavdasini, belini, belidan pastlarini likillatib oʻynaganida Abdumajid telbalarcha jazavaga tushgan, «oʻyna, oʻyna! Arabcha oʻyna!», deya oʻzi ham shod qichqirgancha, raqs tushib ketgandi. Endi esa...

Muallif: Abulqosim Mamar...