Тилни тийган яхши (қатралар) [Rahim Qodirov]

Тилни тийган яхши (қатралар) [Rahim Qodirov]

Ер Меҳри – Намунча ерга ёпишмасанг, – дебди Шамол. – Ернинг меҳри, бағри иссиқ-да, – дебди Қор. Шакл – Кўп сиқмагин, эзилдим-ку! – зорланибди Лой. – Сиқмасам, ғишт шаклига кириб бўпсан! – деб жавоб қилибди қолип. Гўзаллик – Одамлар нега доим сенга интилади? Сиринг нимада?– сўрабди Жар. – Уларни бошимга кўтариб, дунёни кўрсатаман, – дебди Чўққи. Алам Ва Ғам Алам шериги Ғамга дебди: – Табассум билан гаплашма, у бизни кўролмайди. Бағри Иссиқ – Тошкўмир бунча қоп-қора, хунук бўлмаса? – дебди Кесак. – Сиртдан баҳо бермагин, унинг бағри нақадар иссиқ, – дебди Тош. Гул Ва Зарпечак Зарпечак Гулга ўшқирибди: – Қуриб кетгур. Одамлар бўйи-бастинг учун доим бизни юладилар!.. – Э, нодон, шунга қуритадилар, деб ўйланасанми? Ахир, барча нарсани бўғиб кўкартирмайсан-ку?!. Тўғрилик Учун Болға эгри михни тўғрилашга ҳаракат қиларди. Шунда эгри Михдан нидо чиқибди: – Раҳминг келсин... – Бўлмаса, тўғри тур-да, – дебди Болға. Қўнимсизлик – Мени нега шамол қувлагани қувлаган? – сўрабди Сомон. – Илдизингдан айрилгансан! Шунга қўниминг йўқ, – жавоб берибди Чинор. Улуғ Бахт – Оқибатинг шу экан: бир зум ёниб, кейин кераксиз бўлиб қолдинг-ку! – дебди Кулга Кесак. – Ахир, олов бўлиб, одамларнинг хизматини ўтаб, бурчимни адо этдим. Бундан улуғ бахт борми! – дебди Кул. Вазифа – Кўп гапириб, бошимизни оғритиб юбординг, – деди Тишлар. – Вазифам гапириш-да, – дея ялтоқланибди Тил. – Тилни тийиш ҳам бизнинг вазифамиз доирасига киради! Тишлар бирлашиб, оғизни очирмабди. Девор – Одамлар ғалати-да, деворнинг қулоғи бор, секин гапиринглар, деб мени гуноҳкор қилишади, – дебди Девор. – Эътибор берма, улар бир-бирларидан қўрққанларидан сендан хавотирланишади, – дебди шифт. Қадр – Қисқич ўзи нима-ю, хизмати қанча бўларди? – Хизматини қадрлаймиз. Бизларни бирлаштириб турса, бўлгани, – изоҳ берибди Қоғоз. Бағри Кенглик Тошлардан ўтаётган иссиқ ҳарорат тупроқни қиздирарди. – Тошбағирсан, дейишарди. Ҳақ экан, бунчалик куйдирмасанг? – Нима қилай, Қуёшни кўрдим дегунча тафтида ёнаман, – дебди тош. Алҳазар – Бошни мен омон сақлаб турибман, – дебди Тил. – Алҳазар! Тавба! – деб ҳайрон қолибди Ақл. Оқибат Фарзин Филга изоҳ берибди: – Руҳ ўзини тўғриликка уравериб, оқибат ўрнини четдан топди-ку. – Ундоқ эмас. Шоҳимиз унинг садоқатини билиб, ўз ўрнини топширган, – дебди Фил. «Ёшлик» журналининг 2011-йил, 7-сонидан олинди.

Muallif: Rahim Qodirov