Insonga qulluq qiladurmen (hikoya) [Asqad Muxtor]

Insonga qulluq qiladurmen (hikoya) [Asqad Muxtor]

Dillarni yoq soʻzing bilan, paygʻambar!A. Pushkin Quyosh subh yoqasini chok etib, koʻk maydonida jilva koʻrguzgach, Sohibqiron Qur'oni karimni lavh ustiga qoʻydilar. Kun saraton burjida edi, shiddati beadad. Oʻrda sahnida davlatpanohning oq chodirlari shukuhu as'asa ila charaqlab kunga yuz tutdi. Shu mahal xirgohning koʻrinishxona yoʻlagida soch-soqoli oʻsiq, darvishona xirqa ustidan kumush foʻta bogʻlab unga esa tugʻro bezagi taqqan bir kimsa paydo boʻlib, mungli koʻzlarini yerdan olmay, shohona ostonaga qarab oʻtaverdi. Chodirning davlatxona qanotida Sohibqironga koʻrinish bermoq uchun muntazir oʻltirgan kazo-kazo saltanat ustunlari, fuzaloyu ulamo, sipohsoloru noʻyonlar, xosu ra’iyadan kelgan kalontaru kadxudolar — biri hayratda, biri gʻazabda, noiloj qarab qoldilar. Belidagi darxonu tugʻro nishonlari buning uchun huquq beradirkim, ul zot naqshinkor eshikni beijozat ochib, ichkariga yuz tutdi. — Shul nopok devona bila mahrami asror boʻlibdurlar, davlatpanoh,— deb nadomat qildi kimdir. Yana birov mahzal ila kuldi: — Bir mahramlari kal Inoq, bir mahramlari bul roʻdapokim, boshi kesilib ketmaganidan holo mamnun emas... «Devona» kirganida Sohibqiron jigʻali sallani boshlaridan olib, mehmonga joy koʻrsatdilar. U oʻltirgach: — Niyatlarimiz, iloho, mustajob boʻlgʻay, — deb Ollohga takbir aytdilar. Sohibqiron chorpoyadagi nardni ham chetga surib, mubohasaga kirmoq uchun shaymiz degandek e’timod bildirdilar. Ul zot hamon koʻzini yerdan olmay taammulda qolgani uchun, Sohibqiron uning yodiga soldilar: — Mubohasa Iso alayhissalom xususida erdi... — Bale... Alhol Bibi Maryam vaz' toʻlgʻoqida aftoda erdi,— fasohat bilan boshladi «devona», tovushi ajab ohangdor, tiniq edi,— quloqlarigʻa vahiy keldikim, ayo umminiso, bu kun sandin bir oʻgʻlon tavallud oʻlgʻaykim, bu olamda shohu gado va jam'i malikussalotin anga tiz choʻkib toat qilgay va abadul-abad atboʻ boʻlurlar. Darhaq ul sabiy manglayida shu'lai gardish ila keldikim, to jonibi Quddusi sharif tamom munavvar oʻldi. Bu xabari arojif isroil qavmining Irod otligʻ shahanshohiga yetib, zulmu fazihatda mashhur erdi, aning oshubi haddin oshdi. Tahlikada qolgan ul gʻaddor amiru umarosigʻa, mirshabu shabdonlarigʻa, hatto jam'i yahuda doyaxonlarigacha amri dargʻazab qildikim, ul karomatsaro sabiyni topsinlar va mahv etsunlar. Illo goʻdakni topmadilar. Alhol, ul iblis alayhulla’na: «jam'i shahru kentni, tamomi isroil mulkini justijoʻ qilib, shul kecha tavallud topgan oʻgʻlonki bor, barini qatli om qiling», deya... — Bas qil, mugʻanniy...— dedilar Sohibqiron.— Fahmladikkim bizning goʻdakligimiz afsonalarigʻa shama qilursen. — Ore,— dedi tinglaguvchining e’timodidan qulfi-dili ochilgan soʻzamol suhbatdosh.— Ore, sening chirogʻingni tangri yondiribdur. Iskandari Zulqarnayn tugʻilgan magʻorada Arastu hakimning lavhai nomasi topilmish, ani eshitib bilursen. Hukamoi Rum lavhani oʻqidilar: Movarounnahrda bir oʻgʻlon tavallud topgʻaykim, yetti iqlim salotinin zabun etgay, ismi Iskandari Soniy atalur va rub'i maskun aning tasarrufida boʻlur, deb. Alhol, vahimaga tushgan yetti salotinning josuslari ulus aro yelib-yugurib... — Toʻxta. Darhaq, biz koʻp jangu zahmat ila ul yetti saltanatga muzaffaru mansur boʻlib, alhamdulliloh, Movarounnahrda barini yaksar etdik... — Tamomi mulki Turonzamin, Hoʻqondu Xoʻjand, Andijonu Margʻinon, Qoshgʻaru Turkiston jatta zulmidin omon topdilar. Movarounnahrni itini inson goʻshti bilan boqadirgʻon jattalardan mosuvo qilib, parchinu qirpichoq boʻlgan Chigʻatoy ulusini davlati qaviy aylading... — Illo sabiyliqdagʻi sehru asrori karomat — bari fasonadur. Arastu ulamoi yunon turur. Alarda asotiru fasona bisyor boʻlur. Sen ham fasonachi erkansen, Ayri. Hamd-sano Ollohga boʻlsin, lof bandasigʻa noloyiq. Gʻiyosiddin Ali Yazdiykim, jangnomasida sha’nimizga lofni koʻp aytibdur, badiasini rad etdik. Yunonistonda dagʻi Homer otligʻ asotirgoʻy oʻtgan. Ulku batamom soʻqir ermish. Sen esa bizni ayon koʻrib turibsen. — Baribir, el, Amir Temur Olloh taoloning barguzidasidur, derlar. Zero, Zuhal ila Mushtariy burjida tavallud topibsenkim, Olloh taborak yeru koʻkni shul soatda yaratmishdir. Nujumotning bu holati har sakkiz yuzlikda bir kelurkim, alarning chehrasida nuri ilohiy zuhur oʻlnay. Avvalo Iskandari Zulqarnayn, andin soʻngra Muhammad alayhissalotu vassallam va dagʻi sen, qiblagoh... Sohibqiron, odatlaricha, lat yegan chap yelkalariga sal engashgancha silkinib kuldilar: — Abas bu, nagʻmasoz! Hisobda gʻalat ketding. Avvalo Iskandari sohibqiron kalimai shahodatdin bexabar mushrikdur, bizning qatorimizdan emas. Sen Iso alayhissalomdan boshlab eding, aning tavalludi...— deya yana oʻrinlarida tebranib kuldilar:—yoʻq, bu bari toʻqima, sen esa xizmatimizdasen, nomunosibdur. — Yoʻq, men soʻz xizmatidamen, deb aytdim. Soʻz esa haq xizmatidadur. — Bale, she’ru shoir ilohdin. Demishlarkim, otamiz Tarogʻay bahodirning toʻfang oʻqidin oʻlmagan raqiblari Qozogʻon noʻyon hazrat Sayfiddin shayxul-a’lamning bir ruboiylaridin telba boʻlmish. Sen ham bizni abyotgoʻylik ila telba qilmagʻay erding,— deya yana kuldilar, ammo koʻrdilarkim, hamsuhbatlari yuzida tabassum yoʻq. Shuning uchun jiddiy davom etdilar: — Goʻdak chehramizda nuri ilohiy zohir oʻlgʻoni lofdur, illo ulamolar mashvarati joriy yuzlikda islomgʻa rivoj bergan shu zot deya bizga fatvo berganlari rost. — Ha ... Olam sehrlidur. Sohibqiron. Uning tarixi sening jangu jadallaringdangina iborat emas. Anda ruhiyat, fusunkor afsonayu ilohiy hikmatlar... — Sening tungi navolaring... — Ore, bari omuxtadurkim... Hurmatli kitobxon, ijozatingiz bilan, biz muhobasani shu oʻrinda boʻlib, diqqatingizni oʻzga bir nimarsaga jalb etamiz. Kimdir bul tap tortmas shaddod? Dunyoda hech kim, hatto ota-onasi ham senlamagan jahongir hukmdorni senlab, u bilan muroqaba qilur? Nahot uning joni shirin boʻlmasa?! Voqea bunday boʻlgan edi. Movarounnahr hukmdori Xurosonu Seyistonni oʻgʻillariga suyurgʻol qilib, Shomu Ajam orzulari bilan fors hududlarida qarorgoh tortib turganlarida Mozandaron dorugʻasidan shikoyat yetdi. Sheroz ulusi muzaffariylarning zulmu musallatidan dodini kimga aytishni bilmay, qon yigʻlab, Sohibqirondan imdod kutar emish. Bu payomdan sarkardaning tashvishlari chandon ortdiki, toqatu halovatlari yoʻq edi. Yo rab, bu mumsik voliyu hokimlar soʻqirmiki, na Xudo qahrini, na ra’iyat kasrini koʻradir! Sherozga lashkar tortish sardori mualloning moʻljallarida yoʻq edi, xayollari besari — poy boʻlib, oromlari qochdi. Malomat ikki kelur, naqlidan boʻlib, ustiga ustak, shu kecha vatandan yalavoch chopar yetib, yana bir shumxabar aytdi. Yalavoch aqqib otidan bemajol yiqilib, oʻlar holatda shivir berdikim, Dashti qipchoqdan Toʻxtamishxon yetovida kelgan katta sipohlari Movarounnahrni yagʻmo gʻorat qilib, Sohibqironning ona beshigi Zanjirsaroyni otashzada, Buxoroi sharifni esa qamal qilibdurlar. Buxoroda tolibi ilmu ahli fuzaloning qatligʻa jazm etmishlar... Davlatpanoh yuzlariga qon qalqib, u yon-bu yon yurgach, qoʻllaridagi joʻji choʻqmorini urib sindirib, jahl otidan tushgan boʻlib toshga oʻtirdilar. — Ey fosidi fuzuh!—dedilar Toʻxtamishni eslab.— Oʻgʻlimiz tengi, nuri ayn degan edik murtadni. Xoja Shams mozorida Qur'oni majidni dastiga yelib, «Sizga nauzanbilloh jihod qilmagaymen», deya ont ichgan edi, qasamxoʻr! Gʻaddor! Sohibqiron shu kecha birinchi marotaba horgʻin qariyadek oromga yotdilar. Qasri Orifonda bezovta tunadilar. Tushlarida Bahouddin Naqshbandni koʻrdilarkim, qalandarsifat emish, aytdilar: «Ayo oʻgʻlon, jam'i kavkab hut burjiga kelibdur, qiron boʻlur. Nuh toʻfonida ham mundoq erdi, jatta hukamolari buni bilmas. Buxoroi sharifga lashkar tortgil», deb. Ertasiga davlatpanoh mashvarati umaroga ayon etdilarkim, «Movarounnahrga darhol qayturmiz, yurtimiz musulmonlari bizdan najot kutadir». Tasarruflariga olgan yaqin-yovuq shahru kentga voliylar tayinlab, ruhi Rasululloh alayhissalomga tilovat bagʻishlagach, ertasiga boʻz ot minib qarqaroni dubulgʻaga oʻrnatdilar-da, nayza-qalqon qoʻllarida, zarrin foʻta bellarida, yaroq taqqan ming toʻfangchi davrasida, yashil tugʻ ostida saf boylagan ikki tuman lashkarni shimol tomonga siljitdilar. Bunday paytda Sohibqiron marqabi kajavada emas, uzoq yoʻlga ot minar edilarkim, aqqim otning yobon yoʻllarida yelishi dillaridagi gʻazab choʻgʻini andak sovitar degan umidda. Illo, yoʻq, bil'aks, horib-tolganlarida ham osoyish topolmay yana Toʻxtamishni eslab ketdilar. Ul nobakor bir necha yil muqaddam Urusxonning qasdi qatlidan qochib, Sohibqironni qiblagoh deya panohlariga sigʻinib kelgan edi. Samarqandda unn iltifot va siylov bilan kutdilar. Davlatpanoh unga Oʻtroru Sabroi uluslarini peshkash qildilar. Dagʻi bir tuman lashkar boshiga qoʻyib, «Bor, yogʻiyingni daf' et», deya fotiha berdilar. Mehr koʻrguzub, nasihat aytdilarkim, «Nuri aynim, zafarga koʻzing yetsa, yogʻiygʻa omon bergil, bogʻ-boʻstonni vayron qilma, bacha-bagʻilni asir olma, avrot qoʻlgʻa kelsa, asokirgʻa ayt — fasad qilmagʻaylar», deb. Ul nonkoʻr esa, barining aksini qilib, Dashti qipchoqdan befathu zafar, mulzam qaytib keldi. Sohibqiron bu noshukrni otasining qotili Urusxondan gina qilib, uning xunxor oʻgʻillari Qutlugʻ Bugʻa va Toʻxtaqiya qasdidan uch tobqir qutqazdilar. Toʻrtinchn bor ham necha tuman lashkar berib, Mamayxonni mahv etishiga, Oltin Oʻrda taxtiga oʻltirishiga, Joʻchi ulusining nufuzi ortishiga hamiyat qildilar. Endi esa ul gustohning koʻzlarini fazihat pardasi bosib... Qirq kun deganda Jayxunning Xorazm sohillarida Amir Temur lashkarlarining toʻzon bulutlari va «suron» sadolari osmonni tutdi. Qokil qoʻygan Temur sipohiylarining muborizlik vajohatini koʻrgach, kelgindi jatta saflariga gʻuluv tushib, parokanda qocha boshladilar. Sohibqironning Xudodod Husayn, Shayx Ali otliq tumanbegilari Toʻxtamishni Sarigʻsuv va Zarnuq yoqalarigacha quvib borib, Anbar tepaligida tamom musahhal etdilar... Bu janglar tinganda hamal kirgan edi. Sohibqiron qarorgoh koʻtargan Xoʻjand suyining Akar tumanida navroʻzi ajam, xushboʻy subhi saboda qizgʻaldoqlar tebranar, tundayoq koʻprik qurishga chiqqan pulsoz sipohiy toʻdalarning taraq-turuqi olisdan eshitilar edi. Sohibqiron aslahasiz, yengil xil'atda xos chodirlaridan chiqib, tong nafasini olmoq uchun daryo sarigʻa yoʻl tutdilar. Izlarida, rusumga koʻra, sodiq qutvollari Inoq borar edikim, mulozimotlarida sidqidil, oʻlimdan tap tortmaydigan qaviy joʻsha va daler muboriz edi, ikov sohil ustiga dohil boʻldilar. Qoʻrdilarki, quyida bir toʻda julduru notavon joʻchi asirlar yuzboshi amir Qatagʻon posponligʻida oʻtib boradir. Sohibqiron koʻzlarida alomati savol zuhur etdi. — Mahkum yogʻiylar, Sohibqiron, qatli om etilur,— dedi Inoq. Davlatpanoh andak taammulga toldilar va safdan birini koʻrsatdilarki: — Ani huzurimizgʻa chorlagʻil,— deb. Inoq ul asirni oldiga solib olib keldi. Soch-soqoli oʻsiq, darveshsifat bu zot, belbogʻida kadusimon qoʻbuzki, koʻhnaligidan sayqallanib ketmish edi, koʻzini yerdan olmadi. Oʻtgan kechasi Sohibqiron daryo jonibidan shul qoʻbuzning dardli nagʻmasini eshitib, uyqu va oromlari qochib, hushlari parokanda boʻlib edi. — Nasabu nasabingni ayt,— dedilar Sohibqiron. — Mahkum bandamen,— dedi asir behadik. — Biz seni oʻlimdan xolis qildik. — Yoʻq, men alar bilan oʻlimga borurmen,— dedi ul zot. Javobi dagʻal eshitildi. Sohibqironga «yoʻq» deguvchn boʻlmasdi. «Bir devona ekan», degan andishaga bordilar. — Ixtiyor ila oʻlmoq bandasiga gunoh. — Oʻz ulusingni qatliom etmoq undan ortiq gunohdur,— dedi darveshsifat asir. — Bular xususan sen ham, behayo gʻanimlar, bosqinchi jattalarsiz!—dedilar Sohibqiron gʻazab xurujini bosib. — Yoʻq, men turk farzandimen, bular ham zoti-budi bilan turku tojik! — Nechuk? — Toʻxtamishxonning odati borki, jang saflarida oʻzi qoʻngan manzil atrofigʻa turon zamin farzandlaridin, qari-quri fuqaroni tizib qoʻyib ishrat qiladur. Bular oʻshal begunoh shoʻrliklardan. Amir Qatagʻon asir olib haydab keldi. Sohibqiron hang-mang boʻldilar, qonlari chehralariga toshdi. Illo bu «devona» oʻziga yarashmagan bir fasohat bilan gapiradirki, aytganlari talbis yo makrga oʻxshamasdi. Uni xirgohga boshladilar. Inoqqa amr qildilarkim, «Bu mojaro taftish qilinsin, agarchandi gap xaq boʻlsa, «asirlar» emas, amir Qatagʻon qatl etilgay. «Darvesh» Movarounnahr hoqonining toqi-ravoqiga har kuni kirib yurgan odamdek, na masnadu maqomiga, na hashamu aslohiga hayrat koʻrguzdi. Oʻltur, desalar,— Oʻtirdi, gapur, desalar — gapirdi. — Tunda abyot aytib nagʻma qilgʻan senmi eding? — Men. Oting nimadur? — Ayri Qoʻbuz derlar. Sohibqiron, hazil qilur deya, jilmaydilar. — Nechun «Ayri»? — Termiz sayidlari yetakida murid ekanmen, yoʻqlikdan ayriga sim tortib chertar edim... asli ismim Muhammad. — Bor. Libos yopurlar, xizmatimizda boʻlursen. — ... Men soʻz xizmatidamen,—dedi Ayri Qoʻboʻz tap tortmay,— soʻz esa haqiqat xizmatidadur. Sohibimni senga ham almashmasmen. Sohibqiron lol qoldilar. Bu nagʻmakash soʻzida olampanohni biron marta ulugʻlamadi, endi esa betga chopib... Sohibqiron gʻazabdanmi, hayratdanmi vujudlarida andak titroq sezdilar. Hozir bu qulbachchani darhol chopib tashlasalar haqlari ham, hadlari ham bor edi. Ammo bu devonai benavoning koʻzimi, soʻzimi—nimasidir bunday say'idan tindi, quloqlarida uning tungi sirli navosi yangrab ketganday boʻldi.— Bu hayotda ulugʻ piyrimiz va qaynotamiz rahmatli Ubaydulloh Sadr ash-shariatdin oʻzga hech kimsa bizni senlab aytmagan. Sen ikkilamchisisen,— dedilar qaygʻadir, chet bir nuqtaga tikilib. — Jasorat egasiga qoʻl koʻtarmasligingni bilurmen, Sohibqironning mardligini yana bir bor imtihon qilishga jazm etdim. Zotan, mening uchun buning zzazi baland emas, umrimning bu yogʻi tekinga qoldi, shohidsen. — Unda jasur emas, tavakkalchi tentak ekansen. — Eshitgan edimki, Sohibqirongʻa tab'i mahzul bnr soʻzamol sozanda manzur boʻlmish, mashshoqlar ichra davrada koʻngul ochar erdi. Oʻzi esa soʻqir ekan. Bir kuni davlatpanoh andin: «Oting nimadur?», deya soʻrading. «Otim Davlat», dedi sozanda. «Davlatning koʻzi koʻr, boʻlurmi?», deding. Sozanda aytdi: «Davlat koʻr boʻlmasa, oqsoqning qoshigʻa kelurmu?!». Sohibqiron beixtiyor kulib, noxush sovigan vujudlari yayradi. — Bu rivoyatdur...— dedilar. — Mening Iskandari Soniyni senlab gapirishim ham bir kun kelib afsona boʻlur...— dedi Ayri Qoʻbuz. Shundan soʻng bu tungi mugʻanniy Sohibqiron koʻzlariga goʻyo boshqa bir qiyofada namoyon boʻla boshladi. Nogoh uning kecha tunda kuylagan navoi-nolasn butunicha yodlariga keldi. U soʻzlar goʻyo musiqa birla eskir mavjlarida sayrona edi: Bargi sabz yoz boʻyi kun nurin emdi. Kuch yigʻib, dedi: «Bas, kun — Oʻzim endn». Hasaddin sargʻarib, chirt uzildiyu pildirab-shildirab qabrogʻa indi. Kuzning qaro tuni, momaqaldiroq, Yigʻoch tegrasinda tentirar yaproq. Barq qilich sermab, yoqar gulxanlar, Sarosar tutanqib biqsir gulshanlar. Oʻshal gumroh bargidin tutashib olov, Ul durkun ham oʻrtanur lov-lov... Barg yengil, yengiltak mulhidi zardusht, Ona mulkin yoqib boʻlur modarkush, Makruhdir kim kechsa u huvzatidin, Alhazar yomonning mazammatidin... Tunda daryo sohilidan yetgan bu ohanglar Sohibqironning oromlarini olgan edi, endi esa bor ma’noki fikrasti bila uquvlariga keldi. Sohibkiron bu navoda avval goʻyo tamomi oʻz umrlarini, keyin sarbasar oʻt tutashgan dunyoni, Movarounnahrni koʻrdilar. Agar gumroh yaproq Toʻxtamish timsoli boʻlsa, bu bandai benavoning sehrli qoʻbuzi bizning say'-qoʻshishimizga nshorat qilmasmu? — Ayri Qoʻbuz... koʻnglimizgʻa kelurkim, navoi abetning ila ertangi jangu zafarimizni bashorat qilursen. Ayt, quvib borsak, nobakor Toʻxtamishni mahv eturmizmu? — Asrori gʻoyibni bilmam, Sohibqiron, folu ta’bir ham ochmam, qur'a ham solmam. Vale, Olloh dilimgʻa solsa, chertib, kuylagʻaymen... Bu javob mujmal boʻlsa hamki, Toʻxtamish daf' etilmasa xonadonda yongʻin oʻchmagʻay, degan fikr Sohibqironning dillaridan ketmay qoldi. Kechalari Ayri Qoʻbuz abetidan hakmatu karomat izlab tong otdirar, shaddod qoʻbuzchini juluslariga chorlab, yana muroqaba qurar edilar. Bu mubohasalar odat boʻlib qoldi. Shoirning sirli, mavhum suhbatlari manzur boʻlar, farosatu basiratigʻa botinan tahsin aytar edilar. Shuyla, Ayri Qoʻbuz, chapdast Inoq qatori, Sohibqironning oʻzgalar uchun hayratomuz, rasamad mantiqidan gʻayri bir mahramlari boʻlib qoldi. Baxshi oʻzini ortiq erkin tutishi bilan goho Sohibqironning gʻazablarini oshirar, ammo ul zot bu shaddodgʻa negadir «Bor, ozodsen!» deya aytolmas edilar. Endi aziz kitobxon, tushundingizki, hikoyamizning nbtpdosida ular oʻrtasida toʻsatdan boshlangan mubohasa ham shul jumladan edi. Sohibqiron bu gʻalati shoir bilan gohi xayolan ham olishar, aslida esa yolgʻizlikda oʻzlari bilan oʻzlarn ziddiyatga kirar edilar. Ba’zan esa unda oʻzlarini koʻrar edilar. Shiddatli voqealar asiri boʻlib, oʻlimdan tap tortmay, betoʻxtov qonli janglarda minglab asirlarni koʻrib diydalari qotgan Sohibqiron oʻzlarini gohi shu odamga, yoki dillarini bosim chirmayotgan bir mavhum ruhiyatga asirdek sezar edilar. Dashti Qipchoqqa qochib daraksiz ketgan Toʻxtamish halovatlarini oʻgʻirladi. Ul qayonda, tinchib ketdimi? Yo quvib borish lozimmi? Oq Oʻrdaga lashkar tortish xususida mashvarati harb chorlashga ham ikkilanib, bezovta bir qiynoqda yurganlarida ul dogʻulidan elchi kelib, noma tutdikim, mazmuni va uslubi chunon dabdabalikdir: «Noma yetib Sohibqiron qiblagohimgʻa ma’lum boʻlgʻaykim, avval hamdu sano Tangri taborakkim, koʻkni muallaq, yerni mutabbaq yaratibdir, duoi durud Muhammad sallolohu vaalayhissalomgakim, Olloh taolo aning tufaylidin oʻn sakkiz ming olamni vujudgʻa keltiribdur, shariat andin joriy boʻlib, zalolat choʻlida qolgʻonlarni hidoyat yoʻligʻa solibdur. Alqissa, bizning ham shu yoʻlgʻa kirishimiz vojib, oramizdagʻi behuda nizoʻu muhoribada koʻp ahlollohi begunoh zabun boʻldi. Musulmonni musulmongʻa muxolif etmay, shariat taqozosi bila janobimdin sulhi xayr umnd qilurmen. Qiyomatning andeshasini qilaylik, deb muhr bosdim. Noma tamom — vassalom». Buni oʻqigach, Sohibqiron ruhlarida yengillik sezib, Xudoga shukrona aytdilar: «Inshoolloh, endi dashtni bejangu jadal, bexunu ajal musahhar eturmiz», deb. Xushxabar suyunchisi uchun ulamoi fuzalogʻa ikki qalqon zar in'om berdilarkim, Toʻxtamish taboh qilgʻam Samarqand madrasasi ta’mirigʻa musarrif etilgʻay. Koʻngillari tinchib, koʻp tunlar sirasida ilk bor jonu tan rohatida uyqu olar edilar, ammo subhpdamda yobondagi qoʻy koʻralaridan bir nagʻmai ajib ogʻoz etdn. Beshak, Ayri Qoʻbuzning navozishi erdi, e’timodlarini tortdi: Tong kavkabin uygʻotgan sabo, Dala-tuzda mavjlan, marhabo, Qoʻychibonning nafasi, yoki Nay navosi, soʻlim, dilrabo... Oʻtaringni tundan qoʻriqla, Ogʻillarni, choʻpon, qulfla: Yeyu hadangingni unutma. Sovimasin gulxanning qoʻri, Hid oladi oʻq yegan boʻri. Qon hididan mastu makkor u, Qaytib kelsa — choʻponning shoʻri. Quyruqini qisib keladur, Tulki yangligʻ pisib keladur, Tun firibgar sokin gʻaflatki, Sharpasini toʻsib keladur... Buni eshitgach, Sohibqironning koʻz oʻngida Qypchoq dashtida yaralangan boʻriday tentirab yurgan Toʻxtamish gavdalandi. Sapchib, shabgoh hijobini yirib, oyoqqa turdilar. Ul qasamxoʻrning balandparvoz nomasiga laqqa tushayozgan ekanlar, hozir tun oʻrtasida oyoqyalang qaltirab turgan bu begona zotga nafratlari toshdi. U nomaning tazvir ekanligi ayon edi-ku! Qani u zobiti muzaffar?! Sohibqiron gohida oʻzlariga bir dam chetdan iazar solib, illo bagʻirlarini koʻp oluda qila bilmay, bu holatdan tezda chiqar edilar. Asfariy sallani boshga olgach, xulla qabo ustidan shohona foʻta bogʻlab, isfahoniy qilichni salanglatib davlatxonaga chiqdilar. Sohibqiron holatidan hamisha voqif Inoq zumda paydo boʻlib, amirlarni mashvarati harbga chorladi. Shahzodalar tasarrufidagi uluslardan qoʻshin talab qilib yorligʻlar yuborildi, barlos, argʻin, jaloyir, doʻldoy, toʻgʻay, arlot kabi qirq aymoqqa choparlar, elatlarga tovachilar ketdikim, boricha lashkar yuborsnnlar. Ikki hafta oʻtmay, salkam bir lak lashkar Qoʻrgʻon ostida Sohibqironning koʻriklariga dohil boʻldi. Rahtiroh but boʻlib, tilovati Qur'ondan keyin tabal degan dovul nogʻoraning sadosi falakni tutdi. Chor tarafdin elu ulus kelib, navozishlar aytib, qiblagohning mulozimatlarida boʻldilar, duoi fotiha bilan fathu zafar tilab qoldilar. Alambardorlar ichida Sohibqironning oltin zirhli dubulgʻalari yiltillaganda «Suron» nidolari eshitilib, qorovul toʻdasi ketidan hirovul va chopovul qismlari siljidi. Chap va oʻng qanotlar esa Sigʻnoqning yaydoq yalangliklariga chiqqandagina bemalol yoyilib oʻz oʻrinlarini oldilar. Tuman-tuman otligʻ — piyoda lashkar larzasidan osmon guvlar, nayzayu qalqon chaqmoqday chaqnar, biydek Qipchoq dashtlarida siyrak yulgʻun tebranar edi. Kun oqqanda ufqda gʻubor koʻrindi. Koʻp oʻtmay qorovul toʻdasidan xabar yetdikim, jatta lashkari yetti bayroq ila keladir, chovurtkadan ziyoda, deb. Haqiqat Sohibqironning boshlariga nayzadek kelib urildi: «Ana, Ayri Qoʻbuzning yarador boʻri makri haqidagi tungi qoʻshigʻi ayni karomat ekan! Sulhi xayr deya noma bitib, oʻzicha bizni gʻaflatga qoʻyib, orqasidanoq lashkar solibdur, gʻaddor! Mayli, ul bizni bu yerlarda kutmas, qanotlarni yoyib «quchogʻimizga» olurmiz!..» Yogʻiyga ikki farsang qolganida Sohibqiron tizgin tortdilar. Juvongʻor va barongʻor toʻdalarni ikkn qanotga keng yoyish uchun dasht kengliklari qoʻl keldi. Alhol, qorovuldan chopar yetdikim, qipchoqlar har otgʻa ikki bogʻ oʻtni surgatib, siyosat birla toʻzon toʻzgʻitib kelurlar. Sohibqiron moʻgʻul jangarilarining bu koʻhnayu joʻn dasturini fahmlab jilmaydilar va toʻsatdan bosqin qilgʻuvchi chopovul toʻdasini shabixunga, ya’ni tungi hujumga yoʻlladilar. Shabixun mudhish chopqin bilan boshlandi. Firibi fosh boʻlganini payqagan gʻanim orqaga yuz tutdi. Va qanot toʻdalari ichra arosatda qolib, qolgan-qutganlari parokanda holatda qochdilar. Sohibqiron lashkarlari dasht tunining jahannamidan chnqib, yogʻiyni tongdin shomgacha, soʻngra yana bir tongdin yana bir shomgacha quvib bordilar. Endi faqat hirovul toʻdalari oldinda, jangovar holatda edi. Qolgan cherik aslahayu rizqi-ozuq zahirasi bilan, har bir askar toʻrt xil yarogʻi, doʻrdigʻu qozoni bilan orqada borar, oddiy safar tirikchiligi davom etar, kapalakday qoʻnib uchadigan chodirlar orasida gulxan yallugʻlanar, qumgʻon qaynar, mol soʻyilib, changaklarda goʻsht qoqlanar edi. Ikki hafta oʻtib, rabbiul-avval kirganida hirovul toʻdalari bir kichik kent qoʻrgʻonining mustahkam istehkomlariga yoʻliqdilar. Josusning xabaricha, istehkomlar doira-doira boʻlib, ularning necha qatlam ekanligi noma’lum. Har istehkom zabt etilganda yogʻiy himoyatning bari jonini fido qilar, aslo qaytmas edi. Koʻp qon toʻkildi, Sohibqironning chopqinchi toʻdalari ham goh janglardan sovuti ushalib, oʻpchinu qalqonlari qilich zarbidan pora boʻlib, talafot ila qaytar edilar. Sohibqironni talafotlardan ham koʻra ul qoʻrgʻon elatnning jonfidoligʻi, behad qurbonlari, qonli talotoʻplar charchatdi. Bu tosh yongʻoqni aylanib oʻtib, sadqai sar, deya safarni davom ettirishni maslahat koʻruvchilar ham boʻldi. Ammo Sohibqironning bosgan iziga oʻz ma’muriy — valiylarini tayinlamay orqada zabt etilmagan yogʻiy albotisini qoldirish odatlarn yoʻq edi. Yetti istehkomni qon bilan olgach, toʻxtadilar. Bu qoʻrgʻonni yanchib oʻtish asli hech gap emas edi. Illo, tinmay qirilayotgan bu fidoyi elatning ne asrori bor? Olloh, bu ne hikmatkim, bu xil qonu qirondin koʻra sogʻu omon taslim boʻlmoq kichik qoʻrgʻon uchun ming azlo emasmu? Bu gilqoʻrgʻonning nimasini asraydur? «Hay, shabixun qilib betalafot olurmiz», deya, Sohibqnron shomda bu azobli oʻylar bilan behalovat, hobgohlariga kirdilar. Safar charchogʻida qarorgoh ham tez tindi. Bedoru dilxun sokinlikda jang suronidan qutulgan yobonlar bir maromdagi mungligʻ chirildoq sadolariga toʻldi. Buning ustiga, qaydadir Ayri Qoʻbuz noxun chertib nola qilar edi. Uyquni boy bergan Sohibqironni yolgʻizlik, cheksizlik, ayriliq va darbadarlik ohanglari chulgʻadi. Baxshining esa bundan uzoq oʻz dunyosi, oʻz ertaklari... Piri komil raxt yuklab xarigʻa, Yurar erdi mulki Ajam sarigʻa, yoʻltoʻsarlar chiqib aning yoʻlidin, Xurjunini yulqib oldi qoʻlidin. Soʻrdilar: «Ne xurjuningda, ey bobo?» Dedi: «Bunda bordur durri bebaho.» Shunda yirtib matosini otdilar, Durji bekunj — yigʻoch quti topdilar, Andin dagʻi xarsang quti topdilar, Yigʻochini bolta bilan choptilar, Xarsangini yanchib — tuyib otdilar, Andin bitta qumaloq mum topdilar... Yoʻltoʻsarlar dur qidirar edilar, Bul mum ekan, oʻtga tashla, dedilar. Pirn komil tiz choʻkdi shundayoq: «Yolgʻon dedim, men gunohkor, menn yoq!» Mum toʻfon mavjlarida ushibdur, Nuhning najot kemasidin tushibdur. Anda pinhon erdi bugʻdoy donasi, Ki habotot — nabototning onasi. Alqissa, pir oʻtga berib jonini, Asrab qoldi bani bashar nonini... Horgʻin Sohibqiron mugʻanniyning nimasidir hikmatomuz boʻlsa ham, bunday uzoq va begʻam rivoyatiga miyiqda jilmayib pinakka ketdilar. Yarim tunda shabixunga suron tortilib, Gilqoʻrgʻon zabt etildi. Qon koʻp toʻkilib, muhofizadagi elatdin kam kishi omon qoldi. Tongda qoʻrgʻon oʻrtasidan bir qur qariyalar Sohibqironga peshvoz chiqdilarki, ularning qurshovida bir yusufjamol oʻsmir bor edi. — Bu norasida kimdur?—dedilar Sohibqiron. — Bu bizning, Olloh muruvvati va shahodati bilan, boʻlgʻusi shoirimiz,— dedilar moʻysafidlar,— shu yoshidan ilohiy soʻzlar va goʻzal ash'or aytadur. Shoyat pstiqbolda elatimizdan avliyo chiqar, degan umiddan oʻzga hech narsamiz qolmadi. Xonumonimiz kuydi, faqat umidning joni qattiq, barchadan keyin oʻladir. Bu sabiyni himoya qilib, koʻp fidokor farzandlarimizning qokijonini qurbon qildik. Uni siz Sohibqironga ham bermagaymiz. — Biz... biz...— deb Sohibqiron hayratda anchagacha soʻz topolmay, bu vayrona ichidagi nuroniy qariyalarga qarab uzoq turdilar,—ul sizningdur, biz olmaymiz... Illo, bizga ash'oridin aytsin. — Aytmaydur,— deyishdi chollar.— Qoʻrgʻonimiz atrofida yer quchib nigun boʻlgan yarim elatimiz hurmati, hozir Olloh aning diligʻa hikmat kalomini solmagʻay... Sohibqiron, balki umrlarida birinchi martadir, soʻzni suhbatdoshida qoldirib, musallam orqaga qaytdilar. Xirgoh darboriga yetmay Ayri baxshining tungi nolishi xotiralariga tushib, junjikib ketdilar. Nagʻmani bira toʻla eslab, manglaylariga mushtlab afsus tortdilar: «Oʻshanda shabixunni toʻxtatib, esni yigʻib olish ayni muddao edi-ku, qartaydikmu, nima balo!? Olloh baxshining diliga soladur, nechuk bizning dilimizgʻa solmaydur?»‘ Uzoq oʻltirib, ich-etlarini yeb, yana nadomat chekdilar. Shu mahal Ayri Qoʻbuz, bamisoli ruh, odaticha beijozat paydo boʻldi. — Norasidani koʻrdingmu?—dedilar Sohibqiron bosh koʻtarmay. — Oʻzimni koʻrdim... — Elning orzu-umidini koʻrdim, Sohibqiron. — «Bani basharang rizqi...», «Habototdin nabotot»!—deya nagʻma baytlarini esladilar Sohibqiron tovushlarida andek qahr ila. — Abetni eshitibmu erding? Bu rivoyat, darhaqiqat, elning ertangi maoniy va ruhoniy rizqi xususida. El ani jon barobar bilib, oʻzini oʻtga tashlab, asrab qolibdur... — Qirgʻin hisobigʻa... Imo-ishoratni qoʻyib, bizga kelib oshkora aytsang boʻlmasmu edi? — Ustozim shayx Sayyid Vaqqos aytur edilarkim, «Oʻqilgan chala boʻlur, oʻqilgan boʻla boʻlur», deb. — Ishorat bashorat emas. — Unday da’vom yoʻqligini aytib edim qiblagohga. Men Xudoning osiy bandasi, dilimga solgʻonidin oʻzgani bilmasmen. — Biz... — Sen sipohlaringiz Sohnbqiron emas sen. Sipohlaring zsa — davlatning bandalari. — Alar Xudoning bandalari. — Alar dunyo ishlari ila tamom band. Men alarga ilohiy sehriyat borligini eslatib, dillarini tikanak sim yangligʻ chirmagan dunyo ishlaridin sal chalgʻitishga urunamen. — Sen oʻtgan gal ham: «Olam sehrlidur, tarix jahongirning jangu jadallaridangina iborat emas, ul afsungar afsona-yu ilohiy hikmatlar ila ham butun boʻlur», deding, bu xotirimizda. — Sirru asror, koʻngil davlati, ilohiy soʻz, elumidi, norasidaning abeti kalomi... — Bas... senga ne kerak?!—Sohibqiron bu soʻzlarining oʻrinsiz ekanini bilar, jahllarini bosishga urinar, ammo bu shaddodni quvib chiqarolmas zdvlar. Sezar edilarki, undan gʻayri yanada aftodahol boʻlgʻaylar. — Mana, sen jang oldidan Qur'oni majiddin varaq ochib, oyat oʻqursen,— deb davom etdi Ayri Qoʻbuz,—: mening abyotim seni taammulga solur. Qariyalar soʻzidin bu holga tushding. Inchunin, bagʻri tosh ermassen. Menga shu kerak... Bir umr joni huzur-halovat koʻrmay, jangu jadal, qonli qironlarda diydayu bagʻri tosh qotgan bu insonning koʻnglini sal boʻlsa ham yumshatish niyat edi bu devonaga. — Jahongirlarga bosh egmadim, insonga qulluq qiladurmen,— dedi shoir, Umrida ilk bor eshitayotgan bunday shaddod soʻzlardan vujudlari qizib, uzoq bosh solib oʻtirgan Sohibqiron asta dedilar: — Dayrda koʻp savobu gunoh ishlarni qildik. Har neki boʻlsa, Ollohning madadi, bandasining tadbiri biladur. Tadbirimiz taqdirga mos tushib, fathu zafar ila shu kunga keldik. Illo biz Toʻxtamishdek gʻanimu fazihga berahm boʻldik. Shoirga Sohibqironning sokin tovushlari xush keldi. — Tasbeh deya qoʻyningga solganing ilon chiqibdur, ani yanchmoq vojib,— dedi Ayri Qoʻbuz... Biyobonda tong oqarib, shabnam hovurida koʻtarilgan qoʻgʻa, yulgʻun hidlari havoda kulu dud bilan qorishiq edi. Sohibqiron arkoni aqraboni chorlab amr etdilarkim, taslim boʻlgan ulusga shohona marhamat koʻrguzilgʻay. Bakovullar yugurib-elib elga ofiyat berdilar, ulus amirlariga sovgʻa-sovrun ulashib, ikki kun navozish qildilar, Ulusning barcha elatlarida shikvayu shikoyat tinglanib, bariga xiroj, juzya, qoʻnalgʻa, boj, shilon soliqlaridan xolislik e’lon qilindi. Sohibqiron kechagi qariyalarga maluqona xil'atlar peshkash qilib, birini ulusga voliy tain etgach, tilovati Qur'ondan soʻng yana yurishga tabal qoqtirdilar. Amir noiblari chortugʻu burgʻilar bilan chiqishdi, magʻlublar ham el tutinib, ulardan koʻp oʻqchilar, chopqichilar, nayzadorlar Amir lashkariga kelib qoʻshildi. Toʻxtamishxon toʻdalari Xoʻjand suyidan kechganidan soʻng, necha kun qochib, Gilqoʻrgʻon ulusidek begunoh elatlar panasida, poyonsiz qipchoq yobonlarida pusgan edi. Qorovullar gʻanim saflari raftorini olib kelgach, nkki qanot toʻdalarn yogʻiyni gʻaflatda bosib, yana chopqin qnldilar, jatta yana ortga yuz tutdi. Sohibqiron amirlari hirovul toʻdasini pistirmaga joylab, chopovul bilan ot solib, yana quvdilar. Ot dupuridan biyobon tebranar edi, lak-lak lashkar gʻubor ichida magʻrib-ga snljir ekan, kunmi-tunmi oʻtgani bilinmas, faqat sabohning namchil salqinlarida aroba gʻirchiyu qoʻychibon qurreylari, toy kishnashiyu tuya pishqiriqlari quloqqa chalinar edi. Temur lashkarlarining mahobatli yurishi haqidagi ovozasi oʻzidan uch kun oldinda yurar, yogʻiyni yoʻlda bogʻ-rogʻni yoqib, tirik jonni chirqiratib, xonumonini sovurib, dala-tuzni chovurtkaday qiyratib, yaylovlarni tap-taqir qirtishlab, jonholatda qochishga majbur etar edi. Quvishning oʻn yettinchi kuni otlar oʻla boshladi. Bu oʻlat emas, qoʻnim kerak edi, qoʻnimga esa giyoh yoʻq, butun ogʻirlik tevalar oʻrkachiga tushadigan boʻldi. Qayonga qochayotir, qayonga boshlab ketayotnr bu chiyaboʻri?! Qaytsang bosib keladi, quvsang qochadi, tikka jangga xushi yoʻq nomardning. Inoqning xabariga qaraganda, bir guruh amiru noʻyon sarosimada gap qilishibdur: «Toʻxtamish biyobonlar ichkarisiga atay boshlab, borsa kelmas manzillarda ochlik va oʻlatdan tamom toliqtirib, tiz choʻktirmoqchi ekan». Chap qanot qanbulida ters munaqashalar sezilar emish. Lashkar toʻdalarida bu sarosimani Sohibqironning salobatigina bosib turardi. Koʻp oʻtmay zaxiralarning tagi koʻrindi, oʻqdonlar boʻshadi. Yurishning ikkinchi oyida sipohlar dala parrandalarining yumurtqasi bilan kui koʻrib, keyinroq dasht oʻti va turli ildizlarni tanovul qiladigan boʻldilar. Itni suyiga yetmish farsang qolgakda Sohibqiron tizgin tortib, bir qiyalikda qarorgoh yoydilar. Safi buzuq lashkar horgʻin va och edi. Tunda jabdugʻu ter hidi anqigan jolisi harb suronli boʻldi: haligi bir guruh amiru noʻyonlar nayzayu qilichlarini qumga san-chib «Ul yuho domiga tortib firib beradur, bizni zabun ztadur, tobora ichkariga boshlab, ochu horgʻinlikdak yiqilganimizda kelib chopqin qiladur. Illo Sohibqiron amr etsalar, biz oʻlimga borurmiz!» deb shovqin soldilar. Inoq boshliq amirlar va Sohibqironning farzandlari esa chigʻatoy dasturiga koʻra davlatpanoh oldilarida tiz choʻkib, «yoʻq, ul iblisni tirik qoʻyib boʻlmas, quvib yetish zarur, toki bayrogʻini tuban qilsun ul ulusni talonga tashlab qochayotgan nomard bilan yakkatalosh qilaylik, ilonni yanchmasak yana bosh koʻtaradur, hujumga amr eting!», dedilar. Sohibqiron chorpoyada oʻtirib ogʻirlik bilan tingladilar: yuzlaridan u yonga-bu yonga oqqanlari bilinmadi. Keyin xos chodirlarida yolgʻiz toʻlgʻanib, xorgʻinlikdan ikki rakaat nomozga ham xollari kelmay yobonga qapishib qolgan qarorgohning goʻristondagidek sukunatiga quloq osdilar. Azobli oʻylardan yuzlari tosh qotgan, qarashlari qoʻrgʻoshindek zil: mijja qoqmas edilar. Sohibqiron harbiy safarda hali bunday beqaror boʻlganlari yoʻq edi, yobonda sochilib yotgan lak-lak lashkargina emas, goʻyo butun dunyo buyuk hukmdorning tonggi hukmini kutar, ammo u zotning xayollarida zidlik tarozusining shayini muallaq edi... Ogʻir xayollar qiynogʻida koʻzi ketib qolgan ekan, tongda xarir bir epkindan uygʻonib, tiniq idrok ogʻushida rohat topdilar: uzoqda yulgʻunzor kengliklarga qoʻbuz navosi taralar edi. Sohibqironning quloqlariga yetdi: Ortda yobonu kenglik, Yogʻiy boʻlmay yuz tuban, Ot sol tonggi epkindek Omadingni top, top! Yogʻiy boʻlmay yuz tuban, Koʻzi qonga toʻlmish-ov Yuho makrin tutibon, Gʻorga dohil boʻlmish-ov. Gʻor sovugʻi qahrli, Oʻz qa’riga tortadur. Ul moʻltoni sohirni Bosish xavfi ortadir Yogʻiyga ham yogʻiy bor, Yoʻlining odogʻi bor. Istiqbolida zulmat, Vahmu rixlat dogʻi bor. Oʻzi topgan mogʻora, Lahad boʻlur oʻziga. Oʻpirilib, togʻ aro, Tuproq toʻlur koʻziga. Gul ochilsin yoʻlingda, Yelkang uzra oftob Bayzo qilich qoʻlingda Yovuz boshin chop, chop! Inoq ham bedor ekan, eshik ochilib qullugʻ qildi. Sabohga peshvoz chiqdilar. Yoyilib yotgan qarorgoh uygʻoq edi. Amiru amirzodalar, tumanbegi, yuzbonl:, yei-pohsolor bahodirlar, yana yaqin-yovuqdan oziq-ovqat, sovgʻa-sovrun bilan tunda yetib kelgan kent sayyidlari, ulus amirlari va amaldorlar davlatpanohning dargohborida intizor edilar: «Buyuring, Sohibqiron, nima qilaylik?» Rioyat vakillari tiz choʻkdilar: «Talonga tashlab ketmang, qiblagoh!» Hukmfarmo Sohibqironning besabr joʻshib turishlaridan niyatlarn ayon edi. Koʻzlari bilan olomonda Ayri Qoʻbuzni izlab, topolmagandan keyin, jilovdorga imo qildilar: «Yo hazrati Bahovuddin!»—debuzangnga oyoq qoʻyib, kumush qoshli egarga otlanganlarida qanotlar saf tortgan edi. Ot yoʻrtib, qanot qanbullarn, manglay qism lashkarlariga bir-bir ser solib, saflar salohiyatini koʻruvdan oʻtkazib kelgach, marqab meshidan uzoq-uzoq sovuq suv ichdilar. Bu sohibifarmoning barqaror xotirjamliklari belgisi edi. Demak, qarorgohda jangovar kayfiyat shay. Ulamo fatvo berib: «Yogʻiyning yuzi qaro boʻlsin!»—deya gʻanim tomonga bir siqim tuproq sochdilar, keyin sipohu rioyatdan rozilik boʻlgach, dovul nogʻoraning sadosi keldiyu har bir navkarni gʻayratga kirgizuvchi mashhur «Suron!» xitoblari ikki qit'a dashtlarini tutashtirib uzoq yangradi. Alambardorlar qoʻlida hilpiragan yashil bayroq oʻrtasidagi uchta toʻlinoy mushkul safarning yangi kuniga peshvoz chiqqanday, tong nurida nuqradek yiltillab yuksaklarda suzar edi. Amirzodalar boshliq qorovul ilgʻorlari sarin havoni yorib, togʻdan tushgan bahor toshqinlariday olgʻa yuradilar. Ortda — har qanotiga uch tuman lashkar qavjiroq sahro yongʻinlaridan koʻkka oʻrlagan tutunday, necha yuz farsang masofani qoplab, ufqdan ufqqacha gʻubor koʻtardi. Oʻrtada, zaxira qoʻshinlar, daler bahodirlar qurshovida bosh qoʻmondon qarorgohi ummondagi buyuk bir orolday siljib boradi. Shotiru jilovdorlar Sohibqironning ipakday mayin qadami bilan qariyb yarim kurrani bosib oʻtgan sevimli oqyol tulporlarini boladay erkalab, sal terlasa yuvib-tarab almashtirib turar edilar. Inoq esa bu otlar haqida bunday der edi: «Sohibqironning qoʻngʻir tulporlari oʻlimning yoʻqligʻiga kafil boʻla oladur!» Hafta oʻtmay gʻajarchilar xabar yetqizdikim, yogʻiy yoyiqning Turatur desan kechivuda pistirma qurmish. Pistirmalarni qora tunda bosish amir Shayx Nuriddinning hunari edi. Chap qanotda gʻannmning Qozonchi yetovidagi cherigi Kaysuv boʻyida qoʻnim topmish edikim, shu kecha saflari buzilib tor-mor etildi. Ummoni Qulzum sohilida moʻgʻuliy qaytagʻalarning koʻp jangari toʻdalari joylashgan edi, xunrezlik koʻp boʻldi, katta talofot Sohibqironning qonlarini chehralariga toshirdi. Bir kechasi sara qoʻshin oldiga choh qazitib, bu yonini arobalar bilan toʻsib, gulxanlarni soʻndirishni buyurdi, zaxira kuchlar oldida gʻul bilan oʻzlari ot surdilar. Sohibqironning salobatlari yogʻiyning Bek Yorliq oʻgʻlon, Xudodod Oqtov, Kunchi oʻgʻlon kabi mashhur muboriz bahodirlarini qochishga mahkum etdi. Shundan keyin zobit lashkar ikki qanotini rostlab yana yurdiyu Itil boʻyidagi Uvak degan joyda qattiq savashdan keyin Toʻxtamishning bayrogʻi tuban boʻldi. Xoinning oʻzi esa oʻgʻlonlari, amiru noʻyonlari bilan savash maydonini tark etib, Bulgʻor chakalakzorlarida jon saqlash uchun koʻzdan gʻoyib boʻldi. Shundan keyin u oʻzini oʻnglay olmay, xonlik marta-basini tamom boy berdi. Endi shimoliy dashtlar sohibi yoʻq edi. Oltin Urda uluslarida Sohibqironning nomlari xutbaga qoʻshib oʻqildi, u zotning ismi shariflarn bitilgan tilla tangalar zarb etildi. Sohibqiron oʻz jasur bahodirlarini tarxon unvonlari, kumush kamarlar, silovsin moʻynalari bilan, yana yuz ming kepakiy dinor ukulka hamda yaxshi otlar bilan ragʻbatlantirdilar, navkarlarga sahovat bilan ulufa ulashdilar. Darband, Saroy va Hojitarxon qal'alarini qayta tiklamoqqa farmon berdilar. Ibrohim Darbandiy qasrida sayyodi xosning ov goʻshtidan ziyofat yegach, Movarounnahr sultonining muzaffar lashkarlari «sayqali zamin» sariga as'asayu nusrat ila yoʻl oldilar... Sohibqiron bilan Ayri Qoʻbuzning soʻnggi musoha-balari shundan koʻp yillar oʻtib. Shomu Rum fathidan keyin Keshda boʻlgan edi. Bu paytga kelib ikkalalari ham qaddi dol piri safed, bir-birlaridan nechun ajralolmasliklari xususida, dayru oxirat, gunohu savob xususida koʻp oʻylaydigan. Sohibqiron esa, ayniqsa, horgʻin va koʻp asabiy boʻlib qolgan edilar... Oppoq sochi yelkasiga, oq soqoli koʻksiga tushgan baxshi «Sultoni rub'i maskun!» deya ta’zim bilan ostonada paydo boʻlganida Sohibqiron odatlaricha masnad maqomlaridan tushib, oʻng qoʻllaridan joy koʻrsatdilar. Bandalik niyatlarimiz mustajob boʻlgʻay—deya soqol silab omin tutgach, jim boʻlib qoldilar. Oʻltirib Ollohga takbir aytish hamisha andak sukut taqozo etadi, ammo Sohibqironning oʻychanliklari nechukdur toʻzimsizroq tuyular edi. — Bu kech mirzab chertmading, Qoʻbuz? — Qaridim, davlatpanoh. — Sendin dagʻi soʻrmoqchi edik: nechun abetingni tunlari ta’lif etursen? — Tunlari osmoni falak yaqin, davlatpanoh. Sohibqiron horgʻin jilmaydilar. — She’rni Olloh dilingga soladur... aytgan eding. Illo, qoʻy bu mavhumotni, Qoʻbuz. Ani sabiylarga de. Ma’lumkim, faqat Qur'oni karim Ollohdin nozil boʻlmishdur. — Qur'oni karim ham nazmiy kalomdur, davlatpanoh. Kalom — Ollohning irodasi. Lavhi Olloh, aqli kull va aqli avvaldur. Illo, az vaqteki, shoir joninn asrab qolding, men kalomni qilichgʻa zid qoʻymadim. — Xudo oldida shohu gado barobar, qolaversa, sen bizning vijdonimiz boʻlding. — Shoirning vijdoni esa soʻz, alhol, soʻz — haqiqatdur, deb aytgan edim. — Kimning haqiqati, Qoʻbuz?— deb keskin soʻradnlar Sohibqiron. — Haqiqatni boʻlishdan urush chiqodur. Sohibqironning qoshlari chimirilib, qoralgʻon keng yanoqlariga ajin yigʻildi. Aftidan, qalqib kelgan jahlni tiyib, aytar soʻzlarini aytmadilar. Baxshi buni payqadi, oʻychan uzoq tikilishib oʻtirdilar. Keyin sovib, «Ha, qarib qoldik...», deganday, boshlarini ohista sarak-sarak qildilar. — Ayo, Ayri Qoʻbuz...— dedilar Sohibqiron bosh egib oʻtirganlaricha,— farosotu bashoratinggʻa tahsin koʻp aytdik, emdi... bizning qazoimizni bashorat qilaolurmusen? — ... Nauzanbilloh...— deb sapchib tushgan keksa baxshi nursiz koʻzlarini katta ochib, serrayib qoldi. — Rub'i maskunga fotihi muzaffar boʻlib, saltanat qurib, ismimiz Iskandari Soniy, jam'i malikul-mulkni ilgimizgʻa oldik. Kimsaki, bizga yurak bermaydur, bir oʻlimdin gʻayri. Yer yuzida bizga bosh egmagan shu qoldi. Andin bizga omon boʻlurmu, qachon bizga duch kelgʻay, ayt. Sohibqironning qora bulutdek bosib kelgan bu xunuk kayfiyatidan astoydil choʻchigan baxshi bu dargohda ilk bor oʻzini yoʻqotdi. — Bandasi mehmon...— dedi ovozi qaltirab. — Qazoi qadar vahdati vujudning lavhi mahfuzida, ya’ni daftari a’molida qayd etilmishdirkim, andin qutulib boʻlmas, Sohibqiron. — Yoʻq, ayt, qachon duch kelgay? Biz bilishimiz kerak. Yetti iqlimning oshubi gardanimizda, ulgurishimiz kerak. — Faqir avliyo emasmen, bashorat qilmam, agarchandikim, malikulmavt yuz koʻrguzsa aytib yigʻlagaymen. — Ioʻq, chalgʻitma, ayt, qachon?! Yo rab! «Kulli yavmin batar... «Sohibqironning chehralari qorayib, koʻzlari yondi. Nahotki, moumanlik aziyatidin vos-vos boʻlib, nafsilavvomadin pushaymonlik yetib, vahimada qolgʻon boʻlsalar? Alhol, yuzlarigʻa soʻz aytmoq ham xavfli edi. Ammo Ayri «yoʻq»qa yana «yoʻq» dedi. Sohibqiron vujudlarini oʻt olganday, oʻrinlaridan turdilar. — «Kalom» dersen, «Mehmon» dersen, dagʻi «vahdati vujud...» Saroyimizda isqirt jandangni tark etmay, necha yil yurding, indamadik, soʻfiy! Ustozing Shoh Mansurning terisini shilgan edilar, yo seni ham... Ayrining shu jandadan boʻlak yoʻqotadigan shay'i yoʻq, soʻz esa uning sohibi edi, aytdi: — Bu xirqani murshidim yelkamgʻa yopganlar, ul zotning ramzi hollaridurkim, yechilmagʻay. Soʻfiylarning shayxul mashoyixi Hoja Ahmadga esa Yassida muhtasham maqbara insho etgan sen eding, davlatpanoh. Men soʻfiy emasmen, ilmim gʻarib. — Bas! Har ikki soʻz aro bizni mot qilmoq dilingda iddaodur... Koʻlankang koʻrinsa oʻlim yodimgʻa tushar, nega aytmaydur, nega aytmaydur, deb shivirlaydur shaytoni la’in. Tunlari nagʻmang halovatimizni oladur, illo... aytmaydur, aytmaydur,.. Sen shoir emas, shumqadamsen! Ayri Qoʻbuz angladikim, asab tarangligi tobiga yetdi, endi gap qaytarish u yonda tursin, tasalli soʻzi ham kor qilmas. U soʻzsiz, ta’zimkorona bosh egaroq, orqasi bilan yurib, ostona tomon chekindi. Eshikka yetay deganda haligi tarang asab uzildi chogʻi, gapni boʻlib beruxsat chiqib ketayotgan xirqapoʻshni koʻrgan Sohibqironning jaxl xurujiga kuchlari yetmay, «Mirgʻazab!», deb yuborganlari eshitildi. Boʻlar ish boʻlgan edi. Mardud shoir shu sovuq tovushdan suringandek, shartta orqa oʻgirib saroydan chiqib ketdi. Soʻnggi paytlar Sohibqironda bunday nogahoniy holatlar boʻlib turardi. Sovuq ter bosgan manglaylarini ushlab, egilib qoldilar. Nima boʻldi? Nima qilib qoʻydik? Bu dargohga beijozat kirib, beijozat chiqib ketadirgan bittayu bitta devonai dilovar shu edi... Beixtiyor eshikka qayrilib qaradilar. Ostonada qizil gardanpoʻsh yopingan, yuzi murdaday oq, lekin soqoli qop-qora mirgʻazab qoʻlini koʻksiga qovushtirgancha ikki bukilib turardi. — Yoʻqol!—deb qattiq tovush bilan jerkidilar Sohibqiron titrab. Sharpasiz kirib kelgan jallod xuddi shunday sharpasiz gʻoyib boʻldi. Sohibqiron beadad iztirobda toʻlgʻanar edilar. Xonadan-xonaga shahd bilan yurib daru darichalarni lang ochtirdilar, goʻyo havo yetishmas, dunyo tor edi. Bunday paytda jonlariga ora kiradigan, taskin soʻzini, yo haqiqat soʻzini topib aytadigan, goh beozor, goh dil-zor mahramlari qani?! Bormidi u, yoki tushlariga indimi? Yoʻq, u hali, mumkinki, kirib keladi. Ijozatsiz, ayni mavrudida kirib keladi... Xudo xohlasa! ... Ammo Ayri Qoʻbuz qaytib kelmadi. Uning oʻrniga shunday xabar yetdikim, shoiri devona tun uxlamay, shu tong oldidan rixlat topibdur. Xudo rahmat qilgʻay. Qandoq? Shundoq. Tinch va beozor. Oʻz hujrasida choʻzilib yotib, gap-soʻzsiz jon taslim qilibdur, tongda kirsalar, oq soqoli engagiga tarashaday tikkayib turganmish. Takya bakovulining aytishicha, marhum tuni bilan uxlamay, yuvinib-poklanib, saripoy oq kiyibdi. Va aytibdiki emishkim, «Inshoolloh, tekinga qolgan bu jon ham asqotdi: ul buyuk zotni bir gunohdan asrab qolishga yaradi», deb... Bu xabar Sohibqironning ichlarini laxcha choʻgʻday oʻrtab oʻtdi. Ogʻir yaralardan siqtamagan, yolgʻizlikda noiloj ingrab yubordilar. Sovuq edi, badanlari sovuq, ark sovuq, olam sovuq... Hutning avvalida Chin-mochindan yalavoch chopar kepib, yana bir sovuq xabar yetkazdi. Qoshgʻarga qalmiq qaytagʻalari oralab, musulmonlarni qaqshatib talon qilayotgan emish. Jattaning bu elati yovqur boʻladi, nima qilmoq kerak? Bunday savol tugʻilganda Sohibqiron hamisha tolisi harb chorlab, musolahat qilar edilar. Bu gal arkoni ashrafu umaro Shahrisabzda mashvarat qurdi: yurish kerakmi-yoʻqmi? Sohibqiron turli fikrlarni, goh joʻshqin, goh soʻlgʻin nutqlarni uzoq tinglardilar-u, ammo zohiran nechukdir loqayd qoldilar. Keyin Konigil tepaligida chodir qurib, Xitoy elchisini qabul qilganlarida, uning chinniy sovgʻalarini olib ra’iyaga ulashganlarida ham, ziyofat berib amirzodalarga maluqona xil'at yopganlarida ham yurish xususida ma’lum qarori qat'iyatlari bidanmadi. Nimanidir yoʻqotganday, boʻshang, hamon loqayd va parishon edilar. U zotning beqaror ikkilanishlari amiru sipohlar koʻnglini ham ikkiga boʻldi. Inoq bahodir Chin-mochinga yurishning qizgʻin tarafdori edikim, uning atrofida bir sipohiy guruh jolis qilar, «Yovning yagʻmosini kutmasdan saflarini buzib gʻorat qilurmiz!», der edi Inoq bahodir. Qoshgʻardan kelgan chopar koʻp sergap ekan, ziyofatda kayfi oshib, lof urdikim, tushkun kayfiyatdagi sipohlarning qulogʻi uning ogʻzida edi: — ... Uch fil ustida temir daraxtidin bir hujra,— der edi chopar hovliqib,— andin siyosat bilan ovoz chiqaradikim: «Ey, turk, bu fillar har biri necha shahru kentni vayron qilgʻon besh yuz yoshar jangarilardur, kim muqobil boʻlsa raxtini yelkaga olur, taxti-baxtini barbod urur» deb. Qarorgohda gʻovur tinmadi, olampanoh esa sukutda zdilar.... Axiyri, Sohibqiron lashkaru arkoni davlat bilan Oʻtror mavzeiga koʻchishga amr-farmon berdilar. Ul mavzeda yurish oldidan lashkarlarning uch oylik koʻrigi boʻlishi lozim edi. Ammo bu safarga bari bir Sohibqironning oyoqlari tortmas, shashtlari past, tunlari dillarida zafar umidini porlatguvchi Ayri Qoʻbuz abyoti ham yangramas edi! U zot bunday soʻnuq pallalarda lashkar tortib oʻrganmaganlar. Saryom shahri yaqinidan Aras suyi oqib oʻtar edi. Bu yerning osmoni sokin, qishning ayoz tunlari uzun va behalovat. Bedor kechalarda Sohibqironning quloqlariga qoʻbuz ohanglari kelib urilar, sayr soatlari goʻyo Ayrining arvohi ta’qib etar edi: «Gunohimizdan kech, ey shoiri devona, zafarimizni karomat qilgʻil...» Shunday behalovat ayoz tunlarning birida Sohibqiron oʻrda ravoqidan horgʻin yurib chiqib, sohildagi soy toshiga kelib oʻltirdilar. Toʻqson edi. Uzoq va ma’yus oʻy surdilar, xotiralar ogʻushida qoldilar. Bu vaqt ulugʻ zotning oʻgʻillari Shohruh Hirotda hokim, Mironshoh toʻra Bagʻdodda sulton, nabiralari Sulton Muhammad Kandahorda valiy-ahd — barini yodladilar. Mashriqdan Magʻribgacha hukmlari yurar, yetti yuz moʻ'tabar bekzodalar xizmatlarida qoyim, barini yod etdilar. Xirqapoʻsh, nagʻmakashning soʻzlarini xotirladilar: «Jahongirlarga boʻyin egmadim, insonga qulliq qiladurmen...» Yoʻq, Ayri, afsus, jahongirdan hayiqar eding. Shuning uchun nimanidir aytmading, nimanidir yashirib olib ketding. Nega? Uzoq va ma’yus oʻy surdilar Sohibqiron. Shunda tonggi sohilning bir bodi badi muxolif kelib, tuslari tagʻayyur tepib... Falakning yuzi qoraydi... 1963

Muallif: Asqad Muxtor