Latifalar, hajviyalar, xandalar, hazillar, prikollar, anekdotlar, ichak uzar latifalar, sms latifalar, sara latifalar, yangi latifa, zamonaviy latifalar, afandi, boy.

Bola kutubxonaga kirib so‘radi:
— Kechirasiz Nasaf chempionligi haqida kitob bormi?
Kutubxonachi javob qildi:
— Fantastik kitoblar 5-qatorda,
Bola so‘radi:
— A Neftchi chempion bo‘lgani haqidagi kitob bormi?
Kutubxonachi javob qildi:
— Tarixiy kitoblar 2-qatorda!

Bir kuni podsho Afandining o‘g‘lini huzuriga chaqirdi. Bolaning qaddi-qomati, qoshi-ko‘zi xuddi otasinikiga o‘xshar edi. Uning aqlini ham otasinikiga o‘xshash-o‘xshamasligini sinash uchun bolaga bir tilla bergan edi, u pulni sira olmadi.
— Nega tillani olmaysan?
— Onamdan qo‘rqaman, u begona odamdan pul olmagin degan.
— Yasha,— xursand bo‘ldi podsho,— men onang aytgan begona odam emas, hukmdoring bo‘laman, ola ber!
— Men podsho ekanligingizni bilaman, onam bunga baribir ishonmaydida.
— Nima uchun?—hayron bo‘ldi podsho.
— Agar podsho pul bersa, bir tilla emas, kuproq berar edi, deydi-da.

Kunlarning birida katta boy ziyofat berdi. Shahar hokimi va boshqa amaldorlar qatorida Afandini ham taklif qildi.
Boy hokim uchun uyning to‘ridan joy hozirlab, unga a’lo noz-ne’matlarni qo‘yar, boshqa odamlarga oddiy ovqatlarni tortar edi. Afandi hokimning yoniga o‘tirdi-da o‘z kosasiga hokimnikini, almashtirib oldi. Buni ko‘rgan boy toqatsizlanib qichqirdi:
— Afandi, u ovqatga tegmang, zarar qiladi!
— Bilaman,— javob berdi Afandi,— hokim hazratlari bu ovqatni yeb shikastlanib qolmasinlar, hokim uchun men zararlanay deyapman.

— Oyi, men ko‘chani aylanib kelaman.
— Kim bilan? Qayerga borasan? Qachon kelasan?
— Dada, men ko‘chani aylanib kelaman.
— Yaxshi.

Oyisi o‘g‘lini urushyabdi.
— Menga qara, yap-yangi shim bilan, shunday balchiq, loy ko‘lmakka yiqildingmi?
— Oyijon, shunaqangi katta tezlik bilan yiqildim-ki, hatto shimimni ham yechib olishga ulgurmadim.

Ovchilar bir biriga maqtanishmoqda:
— Antarktidada bitta o‘q bilan kitni o‘ldirganman. O‘shanda Shimoliy qutbda o‘z qo‘llarim bilan oq ayiqni bo‘g‘ib qo‘ygandim.
— Sen qachondir o‘lik dengiz xaqida eshitganmisan?
— Kim ham eshitmabdi
— Ha-a, o‘sha dengizni men o‘ldirganman.

Bir ayolni eri olamdan o‘tibdi.
Ayol qabr ustida yig‘lab dardini to‘kib solibdi:
— O‘g‘limizga shim, qizimizga ko‘ylak, u kerak bu kerak, - debdi.
Kechasi tushiga eri kirib:
— Xotin man o‘ldim, Dubayga ketganim yo‘q, — debdi.

Afandi bir kuni kechasi qabriston yonidan o‘tib ketayotgan edi, qarshidan bir to‘da otliqlar chiqib qoldi. Afandi ularni o‘g‘ri gumon qilib, bir ochiq go‘r ichiga kirib berkindi. Otliqlar buni payqab Afandini o‘g‘ri deb o‘ylashdi, go‘rning tepasiga kelib:
— Sen kimsan?—deyishdi.
— Murdaman,— dedi Afandi.
— Murda bo‘lsang kechasi nima qilib yuribsan?
— Tomosha qilib yuribman.
— O‘lik ham tomosha qilib yuradimi?
— Rost aytasizlar, men xato qilibman,— dedi Afandi va yana go‘r ichiga kirib ketdi.

Bir kuni Afandi go‘sht olib keldi. Xotini undan so‘radi:
— Nima ovqat qilay?
— Bilmayman, bu qanaqa ovqatga yarasa, o‘shani qila ber!
Xotini go‘shtni qo‘liga olar ekan suyunib:
— Qo‘y go‘shti yaxshi narsa-da, undan hamma narsani pishirish mumkin,— dedi.
— Unday bo‘lsa,— dedi Afandi,— hamma narsani pishira ber!

— Aytishlaricha, hamshirani oxirgi marta siz bilan birga ko‘rishgan ekan?
— Qayerda?... Axir bu tuhmat! Sakson yoshli, buning ustiga, skleroz kasalidan aziyat chekayotgan keksa professorni haqorat qilish yaxshimas!...
— Mehmonxonada deganim yo‘q, hayvonot bog‘ida. Ya’ni siz filni operatsiya qilgan kuni...
— Esim qursin! Aytdim-a, filning qornini tikayotganimda ichkarida nimadir qolib ketdi, deb...

— Yigit,— dedi Afandi qo‘lida ishlaydigan xodimlardan biriga,— ustingdan shikoyat tushdi, seni ko‘p xotinlikda ayblashibdi.
— Tuhmat, kim yozibdi? — ko‘zini olaytirdi xodim.
— Xotining.
— Qaysi biri? — deb yuborganini bilmay qoldi xodim.

Restoran direktori ofitsiantga dedi:
— Mijozlar bilan hech qachon tortishmang, ular hamisha haq bo‘lishadi.
— Tushunarli, ammo u mijoz sizni ...tentak deb aytdi—da!

Bir kuni Afandi dadasiga:
— Dada 4 so‘m bering, - debdi.
Dadasi:
— Bolam 3 so‘mni nima qilasan? 2 so‘m beray, deb 1 so‘m berib qo‘yibdi.

Nikoh - shunday voqeaki, undan so‘ng erkak gul sotib olishni to‘xtatib, oziq-ovqat sotib olishni boshlaydi.

Ikkita yangi boy uchinchi yangi boyni qo‘ltig‘idan ushlab olib ketyapti. Bir yo‘lovchi ularga qarab:
— Nega buni qo‘ltig‘idan yetaklab oldinglar? Mastmikan, ko‘p ichvoribdimi, - desa.
Boylar:
— Yo‘g‘e, buni mashinasi remontda, hecham piyoda yurmagan, yurishni o‘rgatyapmiz, - dermish

Afandi qo‘sh xaydab yurib bir xum oltin topib oldi. Atrofiga olazarak qaragan edi, yonida ov qilib yurgan podshoga ko‘zi tushdi. «Agar shu oltinlarni podshoga bersam, biror shaharga meni hokim qilar» degan xayol ko‘nglidan o‘tdi-da, podshoni chaqirdi. podsho ham kela boshladi, U kelguncha, oltinlarning mehri o‘tkirlik qilib, uni podshoga bergisi kelmay qoldi. Podsho:
— Nima ishing bor, meni nega chaqirding!— dedi.
— Shohim, siz ko‘zchi, didi baland odamsiz, bir chamalab ko‘ring-chi, haydalgan joy ko‘pmi, haydalmaganimi?— dedi Afandi.
Nihoyatda achchig‘langan podsho:
— Ablah, mening ovimga halal berding!— dedida jo‘nab qoldi. podsho biroz yurgach, Afandi yana iyib ketdi-da, oltinlarni unga bergisi kelib chaqirdi:
— Shohim, qayting, bir xum oltin beraman! Oltinning nomini eshitgan podsho otining boshini burib qaytib kela boshladi. Biroq u yetib kelguncha Afandi yana aynib qoldi-da:
— Shohim, bir nazar solib qarang, ola ho‘kizim tez yuradimi, qorasi ildammi? — dedi Afandi.
Podsho o‘z ichida: «Bu jinni odam ekan» deb xayol qil-di-yu otni choptirib ketdi.
Afandi qo‘shni tugatib, kechqurun xumni ko‘tarib uyiga keldi. Xumni uyga qo‘yib, ho‘kizlarni joylash uchun molxonaga kirib ketdi. Xotini xumni qaragan edi, ichi to‘la oltin. U darrov oltinlarni sandiqqa solib, xumni tosh bilan to‘latib qo‘ydi.
Afandi molxonadan chiqquncha yana oltinlarni podshoga bergisi kelib qoldi-da, xumni qopga solib ko‘tarib, saroyga qarab jo‘nadi. Podsho beklari bilan kengashib o‘tirar edi. Afandi o‘rtaga kirib borib:
— Shohim, sizga bir xum oltin olib keldim,— dedi-da xumni gilamga ag‘dardi.
Undan to‘kilgan toshlarni ko‘rib, hamma ajablandi. Afandi xijolatdan chiqish uchun, dedi:
— Bordi-yu, shu xum to‘la tilla bo‘lganda, necha botmon kelar edi?

Afandi bir kuni oyna topib olibdi. Unda o‘zini ko‘rib:
— Iya, bu siznikimi mavlono, kechirasiz, - debdi.

Afandi to‘yga borgan edi, ichkariga kirishda kavushini qo‘ltig‘iga qistirib oldi. To‘yboshi Afandini sekin turtib:
— Kavushingiz dahlizda tura berar edi-ku, - dedi.
— Yo‘q, - dedi Afandi, — kavushimning yomon fye’li bor: kim «yur» desa, o‘rniga eski kavushni qo‘yib keta beradi.

Podsho Afandini masxaralash maqsadida saroy ahlini yig‘ib, farmoni oliy o‘qidi:
— Biz bugundan boshlab Nasriddin Afandini eshak boshilik martabasiga muvofiq ko‘rdik...
Afandi o‘rnidan turib podshoga ta’zim qildi va borib taxtdan ham yuqoriroq bir joyga borib o‘tirdi.
— Ha, Afandi, — dedi podsho,— nima uchun mendan ham yuqoriroqqa o‘tirdingiz?
Afandi qo‘lini ko‘tarib dedi:
— Taqdirga tan bering, shohim! Men o‘z vazifamni bajarishga kirishdim!

Er xotiniga maqtandi:
— Qara, qanchalik ko‘p baliq ovladim!
— Boshimni qotirmang! Qo‘shnimiz uyga kelishdan avval baliq sotadigan do‘konga kirganingizni ko‘ribdi…
— Nimasini aytasan… Baliq ko‘pligidan yarmini do‘konga topshirishimga to‘g‘ri keldi…