Shiroq (hikoya) [Mirkarim Osim]

Shiroq (hikoya) [Mirkarim Osim]

Yoz boshlanib, Yaksart boʻyidagi choʻllarda oʻtlar qovjiray boshladi. Bu yerlarda yashovchi shak qabilalari seroʻt yaylovlarga koʻchish taraddudiga tushishdi. Yangi yerlarga koʻchish chorvachilar uchun bir bayramdek edi. Ular bahor mavsumida yashab oʻrganib qolgan yerlarini tashlab ketish oldidan bir-birlarinikiga qoʻnoq boʻlib borar, dorivor oʻtlarni yeb semirgan biyalarning sutidan tayyorlangan oʻtkir qimizlarni ichib mast boʻlgan yigitlar qizlar bilan lapar aytishar, vaqtichoqlik qilishardi. Biroq bu safar odamlarning koʻngliga qil sigʻmas, oʻtlovlardan na qoʻshiq tovushi va na qizlarning xushchaqchaq kulgisi eshitilardi. Baland bir yerga qurilgan katta oq oʻtovni egnilariga yargʻoq teridan kamzul, boshlariga uchi ingichka, uzun qalpoq kiygan qurolli soqchilar qoʻriqlab turardilar. Oʻtov ichida esa shak qabilalarining oqsoqollari kengash qurib oʻtirardilar. Toʻrga solingan ayiq terisi ustida chordona qurgan Rustak oqsoqollariga vaziyatni tushuntirardi: — Eron shohi Darayavush Oʻkuzdan kechib, Soʻgʻdiyani bosib oldi. Eroniylar el-yurtni talab, erkaklarni qul, xotinlarni asir qilib olib ketayotirlar. Endi navbat bizga keldi. Darakchilarimiz shohning biz tomonga Ronosbat boshchiligidagi katta bir qoʻshinni yubormoqchi boʻlganligidan darak berayotirlar... Rustak — soch-soqoli oqargan, bir oz munkayib, choʻkib qolgan suyaqdor chol. U bir vaqtlar keng yagʻrinli, baland boʻyli pahlavon edi. Yakkama-yakka janglarda shak urugʻining dushmanlaridan koʻp bahodirlarni yer tishlatgan, uning nomi Soʻgʻdiyada ham, Eronda ham mashhur edi. Hozir u shaklar va soʻgʻdiyaliklarning ashaddiy dushmani boʻlgan Eron shohi va uning qora niyatlari toʻgʻrisida gapirar ekan, gʻazabdan nafasi tiqilar, koʻzlari oʻt sochar edi. U gapni tutatib, dushmanni daf etmoq uchun qanday choralar koʻrish kerakligi toʻgʻrisida oʻz fikrlarini aytishni urugʻ oqsoqollaridan soʻradi. — Qoʻlidan ish kelmaydigan chollar, kampirlar, bolalik xotinlarni qoʻy va yilqilar bilan uzoq choʻllarga yuborib, qolgan er va ayollarning barini qurollantirsak va dushman bilan bir tomchi qonimiz qolguncha urushsak, deb gap boshladi urugʻ oqsoqollaridan Saksfar. U oltmishga borib qolgan boʻlsa-da, yoshlardek ikki beti qip-qizil, sergʻayrat va tavakkalchi odam edi. — Urush kulfati benomuslik mashaqqatidan yaxshiroq. Zolim Eron shohiga qul boʻlgandan koʻra jang maydonida oʻlgan afzal... Rustak uning uzundan-uzoq gapini sabr bilan tinglab, boshini quyi solgancha oʻylanib qoldi. — Jangda mardlarcha oʻlmoq oson gap, lekin dushmanni yanchib tashlab, undan qasos olmoq qiyin. Biz mardlik koʻrsatib, nomimizni qoldirish goʻgʻrisida emas, balki el-yurtimizning erkini qanday saqlab qolish toʻgʻrisida oʻylamogʻimiz kerak, — dedi u qiziqqon Saksfarga qarab. Oqsoqollar mum tishlagandek miq etmay oʻtirar edilar. Koʻp mamlakatlarni bosib olib, jang maydonlarida koʻp tajriba orttirgan, yaxshi kurollangan Eron qoʻshini bilan urushmoq juda qiyin ekanligi ularga ayon edi. Boshliqlar bu mushkul muammoni yechish uchun bosh qotirib oʻtirganlarida, oʻtov eshigi oldida turgan qurolli yigit Shiroq degan bir choʻponning kirishga ijozat soʻrayotganini bildirdi. — Shiroq!— deb qoshini chimirdi Rustak,— Kim u? — Shiroq bizning urugʻdan. Butun umri choʻponlik bilan oʻtgan,— dedi Saksfar. — Oʻzi juda farosatli, dono, dostonchi chol. Eski chaldivorlardan chayon ushlab oʻzini chaqtiradi. Ogʻriq sezmaydi. Aytishlaricha, yoshligida ilon uni chaqib olganda allaqanday giyohlarni surtib tuzalib ketgan emish. Oʻshandan beri ilon-chayondan qoʻrqmaydi. — Andogʻ boʻlsa, chaqir buyoqqa oʻsha cholni. Eshikdan yoshi oltmishdan oshgan, tetikkina, barvasta bir chol kirib, ta’zim qildi. — Ijozat bersanglar, men ham qatoringizga oʻtirib, oʻz fikrimni aytsam. Nima toʻgʻrida gaplashayotganingizni bilaman. — Oʻtir, oʻtir, gapingga quloq solamiz, — dedi Rustak. — Eron shohining askarlari Sirdaryo ostidagi qum donalaridan ham koʻp, ularni jangga chorlab, yengish mahol. Shunday bir hiyla topmoq kerakki, dushmanning oyogʻi toyib, halokat jarigʻa qulab tushsin. — Qani, ayt, qanday hiyla oʻylab topding?— deb soʻradi Rustak. — Buni faqat senga aytaman. Oqsoqollar oʻtovingni tark etsinlar. Rustak bu gapni eshitib aftlari burushib ketgan oqsoqollarga bir qarab oldi-da: — Nima, sen shu ulugʻ zotlarga inonmaysanmi?— deb soʻradi. — Inonaman, ular el gʻamini yeydigan halol odamlar, oʻlsalar ham dushmanga sir boy bermaydurlar. Ammo ularning yaqin doʻstlari, inilari, oʻgʻillari, xotinlari bor. Men aytgan gaplarni beixtiyor ularga aytib qoʻyishlari mumkin. Uyogʻi ma’lum, el ogʻziga elak tutib boʻlmaydur. Oqsoqollar meni kechirsinlar... Urugʻ boshliqlari birin-ketin oʻrinlaridan turib chiqib keta boshladilar. Oq oʻtovdan nariroqda choʻqqayib oʻtirgan oddiy koʻchmanchilar Shiroqni yaxshi tanir, uning qoʻbiz chalib aytgan dostonlarini koʻp marotaba tinglagan, oʻzi ham dostonlarda madh etilgap sheryurak odamlardan biri ekanligini bilar edilar. Oradan ancha vaqt oʻtgandan keyin Shiroq oʻtovdan chiqdi. Uni koʻrgach, koʻchmanchilar dahshatga tushib oʻrinlaridan sakrab turib ketdilar. Keksa choʻpon kesilgan iqki qulogʻi va burniga kuydirilgan namat bosib, sizib oqayotgan qonni toʻxtatishga harakat qilardi. Kutilmagan bu fojiadan gʻazablangan odamlar uning atrofini oʻrab oldilar va ustma-ust savol yogʻdira boshladilar: — Quloq-burningni nega kesdilar? — Sen shoʻrlik nima gunoh qilib eding? Rangi murdadek oqarib ketgan Shiroq tishini tishiga qoʻyib, oʻzini bardam tutishga urinar, urugʻdoshlarining savollariga javob bermasdi. Uni bir joyga oʻtqazib, kuydirilgʻan namat bilan qonini toʻxtatdilar. Cholning sahro shamoli va choʻl quyoshidan qoraygan yuzida gʻazab alomati yoʻq edi. U oʻziga kelgach, oʻrnidan turdi-da, kunbotish tomonga qarab ketdi. Hang-mang boʻlgan kishilar uning orqasidan qaraganlaricha qotib qoldilar. Dehqonchilik va bogʻdorchilik bilan shugʻullanuvchi soʻgʻd xalqini itoatga keltirgan Eron shohi Yaksartning soʻl qirgogʻidagi koʻchmanchilar ustiga yurish oldidan dam olmoqda. U yetti paxsa devor bilan oʻralgan bogʻ oʻrtasidagi baland shiyponda oʻz a’yonlari bilan may ichib, shakarguftorlik qilib oʻtirardi. Mulozimlardan biri shiypon yoniga kelib ta’zim qildi-da, quloq-burni yoʻq gʻalati bir chol shoh huzuriga kirishga izn soʻrayotganini bildirdi. Doro surishtirib, kelgan odamning shak qabilasidan ekanligini bilgach: — Mayli, kirsin,— dodi. Ikki qurolli mulozim boshlab kelgan Shiroq shohdan oʻn besh qadamcha berida toʻxtadi-da, yer oʻpdi va oʻrnidan turib, ta’zim qilganicha qotib qoldi. Doro baland boʻyli, qushburun, chiroyli odam edi. Uning ponaga oʻxshagan soqoli koʻkragiga tushgan va mayin taralgan. Ustidagi toʻq qizil zarrin toʻni yiltirar, qoʻlidagi uzun aso dastasiga qadalgan qimmatbaho toshlar qorongʻi kechadagi yulduzlardek charaqlar edi. Tosh qoʻgʻirchoqqa oʻxshagan ikki mulozim uni sekin-sekin yelpib turardi. Doro kamon qoshlarini chimirib, baland ovoz bilan: — Hoy odam, oʻzing kimsan, oting nima va qaysi urugʻdansan?— deb soʻradi. — Otim Shiroq, oʻzim shak urugʻidanman,— javob qildi chol. — Kelib mening istirohatimni buzmoqdan maqsading nadir? — Maqsadim mulozamat kamarin belga bogʻlab, umrimni siz shahanshoh xizmatida oʻtkazmoqdir. Janoblariga xayrxoh boʻlganim tufayli qabiladoshlarimdan qattiq sitam koʻrdim. Ularga men: «Shohi Eron bilan urushaman, deb chiranmang, sizlarni bir hamlada zeru zabar qilgay, yaxshisi, itoat kamarin bogʻlab borib, ul zoti bobarakotning etaklaridan oʻping», dedim. Bu gapdan xabar topgan hukmdorimiz Rustak gʻazabga mindi na mening quloq-burnimni kestirdi. Men endi sizning yordamingiz bilan undan oʻchimni olmoqchiman. Agar ijozati oliy boʻlsa, yengilmas qoʻshiningizni yolgʻiz podachilar biladigan soʻqmoqlar bilan shak lashkarlarining orqasidan olib chiqar edim, keyin ularni qilich damidan oʻtkazmoq qiyin emas... Shiroqning gapini eshitib, Doro oʻyga toldi. Agar jangovar shak qabilalari shu yoʻsinda yakson qilinsa, Oʻkuz bilan Yaksart oʻrtasidagi serunum yerlarni bosib olgan Eron lashkarlarining bexatarligi ta’min etilgan boʻladi. Ammo bu keksa choʻponni bir sinab koʻrmoq kerak. Shiroq shohning ishonchsizlik koʻzi bilan qarayotganini fahmlab, oʻz soʻzippng toʻgʻriligini isbot qilishga kirishdi: — Axir quloq-burnimning yaqindagina kesilgani koʻrinib turibdi-ku! Biznikilar bekorga oʻz urugʻlariga bunday sitam yetkazmaydurlar. U oʻylab qoʻygan dalillarini keltirib, uzundan-uzoq gapirdi va oʻzining Eron shohiga sodiqligini, shaklarga dushman ekanligini isbot qilishga tirishdi, soʻzining oxirida Quyosh tangrisini shafe keltirib ont ichdn. Doro sarkardalari bilan maslahatlashib, shaklar ustiga qoʻshin yuborishga, Shiroqni esa yoʻl boshlovchi qilib olishga qaror berdi. Eron askarlari yoʻl boshlovchining maslahati bilan yetti kunlik suv, oziq-ovqat va yem-xashak olib yoʻlga chiqdilar va daryoning chap qirgʻogʻidagi qum sahrolaridan borib shaklarga orqa tomondan hujum qilmoqchi boʻldilar. Dastlabki kunlar yoʻl uncha mashaqqatli boʻlmadi. Choʻl oʻtlari endi qovjirab kelayotgan boʻlsa ham onda-sonda buloqlar atrofida koʻm-koʻk oʻtloqlar uchrab turardi. Bora-bora choʻl sahroga aylandi, odamlar va otlarning suvga ehtiyoji osha bordi. Afsonaviy otlarning taqalariga oʻxshab uyulib qolgan qumtepalardan oshib yoki chetlab oʻtish oson emas edi. Qora terga tushib hansiragan otlar oyoqlarini qumdan arang tortib olib, boshlarini quyi solganlaricha bitta-bitta qadam tashlab borardi. Sahroning berahm quyoshi yomon niyatda qolayotgan bu qurolli odamlarning boshidan olov sochar, ichlarini kuydirib, tashnalikdan lablarini qovjiratar, qumlar ustida jimirlab turgan qaynoq havo oʻpkalarini yondirardi. Lashkarboshilarshshg toqatlari toq boʻlib, shaklar lashkargohiga qancha masofa qolganini Shiroqdan surishtira boshladilar. U esa manzilga yaqinlashib qolganliklarini va yana ikki kun yurish kerakligini aytib, boshliqlarni yupatardi. Biroq sermashaqqat safarning yettinchi kuni ham shaklardan darak topmadilar. Hammayoq dasht-biyobon, odam yursa oyogʻi, qush uchsa qanoti kuyadi. Suv, oziq-ovqat, yem-xashak tamom boʻlgan, oriqlab ketgan otlar yer iskab suv qidiradi, qovjiragan lablari shishib ketgan odamlar bir qultum suv uchun bir yillik umrlaridan kechishga tayyor! Shiroqni oʻrtaga olib: «Bizni qaerga boshlab kelding, ablah!— deb qisti-bastiga oldilar. Askarboshilardan biri uni yoqasidan ushlab siltadi va haqorat qila boshladi. Shiroq yoqasini uning qoʻlidan qutqarib, namat qalpogini boshidan oldi-da, sorajin va keng peshonasidagi terini artdi. Uning qovjiragan lablari istehzoli tabassumdan yorishib, qiyiq koʻzlarida oʻt chaqnab ketdi. Atrofini qurshab olgan gʻazabli chehralarga magʻrur qarab turib, qalpogʻini yerga bir urdi-da, qahqahlab kulib yubordi: — Men yengdim, Doro qoʻshinini bir oʻzim yengdim! — dsdi u qichqirib.— Sizlarni aldab sahroning qoq oʻrtasiga olib keldim,— qoʻli bilan kunchiqish va kunbotish tomonni koʻrsatdi. — Buyogʻi ham yetti kunlik yoʻl, buyogʻi ham. Istagan tomoningizga boravering! Mening goʻrim shu yerda,— deb oyogʻi ostini koʻrsatdi. U oʻz murodiga yetgani uchun muqaddas otash va suv xudosiga shukur qilib, allaqanday bir duoni oʻqidi. Darhaqiqat, u oʻz elini qullikdan qutqarib qolish uchun jonidan kechgan, yovuz dushmanni hiyla tuzogʻiga ilintirish uchun ming turli azob-uqubatni boʻyniga olgan edi. Mana endi u niyatiga yetdi, dushman askarini halokat jari yoqasiga boshlab keldi. Endi dushman nima qilsa qilaversin! U Rustakning huzuriga kirganida shunday degan edi: — Agar msning bola-chaqam va nevaralarimni unutmasang, oʻz shirin jonimdai kechib, yurt boshiga kelgan baloni daf etardim. Dushmanni daf qilmoq uchun bir hiyla oʻylab topdim. Umrim oxirlab qoldi, axir bu dunyodan ketmoq kerak. Men el-yurt uchun oʻlimning shirin sharbatini ichmoqqa qaror qildim... Gapimga quloq sol... Hukmdor uning gapini oxirigacha tinglab, fikrini ma’qullagan edi. Shunda u yonidan oʻtkir pichogʻini olib, oʻz quloq-burnini kesgan va goʻyo oʻz eliga xiyonat qilgan boʻlib, dushman orasiga kirgan edi... Gʻazabdan koʻzlari olayib, aft-basharasi bujmayib xunuk boʻlib kstgan Eron sarkardalari Shiroqni oʻrab olib, uni ura boshladilar. Sarkarda Ronosbat dabdalasi chiqqan Shiroqni ular qoʻlidan qutqarib, bir chetga olib chiqdi-da, suv ichirdi, soʻngra chodiriga olib kirib, uni yaxshilikcha yoʻlga solmoqchi boʻldi. Endi Eron sarkardasi shaklar ustiga yurish qilib, ularni tor-mor etishni xayolidan chiqarib tashlagan, u faqat qoʻshiiini halokatdan qutqarib qolishni oʻylardi. — Agar sen sahro quduqlari va chashmalarini bizga koʻrsatsang, gunohingdan kechib, Soʻgʻdiyada istagan qishloqlardan birini senga in’om qilardik. — Oʻz elimning dushmanlariga yordam uchun choʻzadigan qoʻlimni kesib tashlaganim ma’qul,— dedi u gapni qisqa qilib. Halokat yoqasida qolgan eroniylar achchiqlariga chiday olmay fidokor choʻponni chopib, qiyma-qiyma qilib tashladilar.

Muallif: Mirkarim Osim