Ruboiyot [Imomiddin Nasimiy]

Ruboiyot [Imomiddin Nasimiy]

1 Din ilmini bilsa kim shariat shuldir, Gar qoʻshsa amal bilan tariqat shuldir. Kim ilmu amalni Haq rizosin istab, Ixlos ila jam etsa, haqiqat shuldir. 2 Ey, va’dani koʻp qilding-u, yoʻq zarra vafo, Koʻrmaydi bu shevani vafo ahli ravo. Mayxona tavofidan biror naf’ bormi? Din va shijoat boʻlmasa, yoʻq sidqu safo. 3 Soqiy, bu kecha berma menga oʻzga sharob, Xummor koʻzing qildi meni mastu xarob. Koʻzimni qorachiqlari tark ayladilar, Shundan bu kecha hamnafasim otashu ob. 4 Shu mulki olam ichida mavjud U, Har ikki jahonda maqsadu maqsud U. To boʻlmas ekan e’tiqod uyi vayron, Men fosh qilaman: sening uchun ma’bud U. 5 Men mazhari nutqu nutqi Haq zotim erur, Shu ikki jahonda mening isbotim erur. Tonggidan azalning to abad shomigacha Har narsa vujudga kelsa, zarrotim erur. 6 To boʻlmas ekan oʻzlikdan foniyu fard, Butkul yuvilib ketmas koʻngildagi gard. Boʻl nafsu havodan-u jahondan ozod, Qoch turfa yomonlikdan agar boʻlsang mard. 7 Dil dardisiz yetmaydi kishi darmonga, Xaq jazbasi boʻlmay, yetmagay Rahmonga. Yuzing seni Xaq rahmatining koʻzgusidir, Yetmas uni kim anglamasa Qur’onga. 8 Ul nuqtaki, markazi jahondir — sensan, Ul qatraki, asli kun-fayakondir — censan, Ul ismki, zotdan nishondir — sensan, Ul harfki, ismi bebayondir — sensan. 9 Menman lomakon ganji — makonga sigʻmam! Yuksak bu ruhim — jism ila jonga sigʻmam! Insondagi bor vahmu xayol menda esa, Bosmas vahima, aqli ayonga sigʻmam!

Muallif: Imomiddin Nasimiy