Meni sev (hikoya) [Farid Usmon]

Meni sev (hikoya) [Farid Usmon]

Oʻsha kun yodimda. Kuz edi. Yomgʻir shorillatib quyardi. Yomgʻirkoʻsh ostida ikkimiz boshlarimizni bir birimizga suyab asfaltda oqayotgan yomgʻir suvlariga tikilgancha tek qotgan edik. Mayin, sovuq havo goʻyo ikkimizni bir-birimizga chirmar edi. Oyoqlarimiz tizzalarimizgacha xoʻl boʻlsada vujudlarimizda olov yonardi. Nafis krepdeshin moviy rangli koʻylagingni yelkang uzra yopilib turgan joylari kaftlarimga tegib turibdi. Yomgʻirpoʻsh tutgan qoʻllarim nozik bilaklaringga surkalib ketadi. Shunda vujudimda oʻt yonadi. Sen qanday holda ekanligingni bilmaymanu, ammo men choʻgʻdek oʻrtanardim. Yogʻayotgan yomgʻirning salqini sezilmasdi. Havodagi tund namgarchilik kayfiyatimni tushirish oʻrniga aksincha yuksakka koʻtarganday edi. Chunki yonimda sen bor eding. Toʻlishgan oydek chehrangdagi yorugʻlik olamimni charogʻon etgan edi. Goh yerga boqishing, goh koʻzlarimga qarab qoʻyishing borliq olamimga nur bagʻishlardi. Yonimdaligingdan mamnunligim beqiyos darajada edi. Yerga qarab turib, ba’zan atrofga alanglay-alanglay Gi De Mopassanning hikoyasidagi «Sevdi, sevildi» jumlalarini shivirlab aytsam «Nima dedingiz» deganlaring gʻalati tuyulardi. Men hikoyadagi jumlalarning oxirini aytmasdim. Yana sekin quloqlaringga engashib turib sendan dimogʻimga urilayotgan atir hididan mast boʻlgan holda oʻsha soʻzlarni takrorlardim. Oxirgi soʻzni esa aytmasdim... Sen hikoyani oʻqimaganing uchun oxirgi soʻzdan bexabar eding. Bilmasding. Bilganing ham yaxshi edi men uchun. Men shuni istardim. Bilmasliging men uchun kerak edi. Shuni hohlardim oʻshanda. Tuyqusdan yana «Nima dedingiz»? deding. Yana mast boʻlish istagida quloqlaring tomon engashdim. Soching tolalari dudoqlarimga tegdi. Toʻgʻrirogʻi, dudoqlarim sochlaringga tegib turdi. Yana sekin «Sevdi, sevildi», dedim. Avval tek qotding. Ranginda hech qanday oʻzgarish boʻlmadi. Oppoq yuzlaring oʻsha jiddiy qiyofada. Koʻzlaring qaerga tikilgan bilmayman. Qimirlamasdi. Shu turishing sovuq tosh haykal turishiga oʻxshardi. Goʻzal edingu ichki bir muzlik vujudingda hukmrondek sezilardi. Yomgʻir yogʻardi. Yomgʻir yogʻardi. Borliq negadir tund edi. Yomgʻirpoʻsh ostida ikkimiz edik. Bir yomgʻirpoʻsh ostida ikki jon, ikki vujud. Bir-birimizga yaqin edik. Bir jon edik goʻyo, ham bir vujud edik... Shunda yana soʻrading: — Nima dedingiz? — Sevdi, sevildi! Javobim qat’iy va aniq edi. Ovozimdan qat’iyat sezilib turardi. Buni sen bilganday boʻlding. Oʻylading. Yomgʻir suvlariga tikilgancha tek qotding. Yomgʻirpoʻsh dastasidan tutib turgan qoʻling yoningga tushdi. Dasta mening qoʻlimda qoldi. Shuning uchun u yon buyon silkindi. Yomgʻir tomchilari yengil esgan shamoldan yuzlarimizga urildi. Yomgʻirpoʻsh ostida turga boʻlsak ham shunday boʻldi. Birdan qiyofang oʻzgardi. Yuzingda allanima holat paydo boʻldi. Odatda vahima deymizmi, qoʻrquvmi shunga oʻxshash narsalar inson yuragida paydo boʻlsa shunday boʻladi. Chehrang oʻzgardi. Oʻzgarganda ham gʻalati oʻzgardi. Hozir men hammasini toʻla aytib bera olmayapman... Keyin. Keyin. Xiyol miyigʻingda kulimsirading va birdan qahqah urib kulib yubording. Men tushunmadim. Seni endi koʻrayotganday edim. Sen oʻshamas, boshqa eding. Tamoman boshqa eding. Qattiq va qahrli kularding. Kulging tahqirlovchi ma’noda edi. Yurakka huzur berib emas, nayzadek sayilib jaranglardi. Kulding. Kulding. Ichak uzdi kulgiga uchragan odamdek kulding. Tizzalaringga kaftlaringni urib, u yon bu yon tebranib kulding. Va birda «voy « dedingda sharros quyayotgan yomgʻir ichra oʻzingni urdingda koʻzdan gʻoyib boʻlding. Ortingdan faqat: — Goʻzal!!!- deya oldim xolos... Shundan keyin uchrashmadik. Topolmadim. Topishning imkoni boʻlmadi. Topib boʻlmadi. Suvga tushgan toshdek yoʻq eding. Yoʻqolgan eding. Oylar, yillar oʻtdi. Qalbimda qolgan jarohatga faqat bir soʻz oʻsha oʻqiganim Mopassanning hikoyasidagi soʻzlarni takrorlash malham berardi. Endi men uni boshqacha aytardim. «Sevdi, sevildi» emas, ... «sevildi, oʻldi» tarzida takrorlardim. Shu dardli yuragimga orom edi. Hikoyaning oxirida qahramonni larzaga solgan jumlalarni ham ba’zan eslab qoʻyardim. Hikoyadagi «U suyuklisiga xiyonat qilib jazmaninikiga bordi. Yomgʻirda qoldi shalabbo uvidi va shamollab qolib kasal boʻldi, oʻldi», demasdim, ammo oʻz oʻzimga «... sevildi, oʻldi», deb qoʻyardim. Shunday derdim... Bir kuni «Damas»da ketardim. Mashina doʻmlikdan tushiboq chapga burildi. Umumiy hovlilar bor koʻcha boshlandi. Mashina tekkis asfalt yoʻlda gʻizillab uchib ketyapti. Mashinadagi yoʻlovchilarning hammasi oʻz oʻyi, xayoli bilan band. Qarab ketyapman. Umumiy hovlilarning biri temirdan, biri yogʻochdan qilingan keng, katta darvozalari ochiq. Koʻzim uzun devorga katta-katta harflarda yozilgan yozuvga tushdi. «Meni sev, meni sev»! soʻzlari uyning orqa devorini egallab yotardi. «Qiziq» dedim ichimda oʻzimga oʻzim. «Odatda devorlarga daraxtlarga, togʻlardagi ulkan toshlarga «seni sevaman»! soʻzlari yozilardi. Bu yerda «Meni sev»! deb yozib qoʻyibdi-ya» oʻyladim. Bu ma’shuqaning soʻzlarimikin, oshiqnikimikan? Aslida oshiq «Seni sevaman», deyishi tabiiy. Demak... Xayolimda yomgʻirli kun jonlandi. «... sevildi, oʻldi», deb pichirladim. «Meni sev»! degan hikoya ham yozmoqchi boʻldim. Bu ikki soʻz yoniga «Kim» degan soʻroqni qoʻydimu, yozmadim, yozolmadim...

Muallif: Farid Usmon