Ақли бутун одам (ҳажвия) [Said Anvar]

Ақли бутун одам (ҳажвия) [Said Anvar]

Муҳиддин қизиқ бозор қилиб чиқса, Акрам қизиқ зир югуриб турганмиш-да. — Ҳа, оғайни, тинчликми? — сўрабди Муҳиддин ака. — Э, ўртоқ, кечагина ўттиз минг сўмга янги велосипед олгандим, шундай бозорга кириб чиққунимча ўғирлаб кетишибди, — Акрам ака куюниб ошнасига тушунтирибди. — Э, ўзи сени калланг йўқ, — Муҳиддин қизиқ бармоғини силтаб давом этибди. — Ҳа, ўттиз минг сўмга велосипед олгани етган ақлинг, юз сўмлик қулф олгани етмадими? Битта занжир олиб симёғочгами, ё бирорта дарахтга қулфлаб қўярдинг, охиратгача турарди. Ана, бизникини қара, икки ҳафтадан буён туради, биров битта гайкасига ҳам теккани йўқ. Акрам қизиқ ўртоғи кўрсатган томонга қараб ўзини кулгидан тиёлмабди. — Ҳа, нимага куласан? — деб Муҳиддин ака ўзи кўрсатган томонга қарабди-да, у ҳам кулгига қўшилибди. Чунки қулфланган велосипеднинг ўрнида рули, эгари, қанотлари йўқ, ғилдиракларсиз қуруқ раманинг ўзи қулфлоғлиқ турарди.

Muallif: Said Anvar