Menday odamni bopladi-ya (hajviya) [Gulchehra Jamilova]

Menday odamni bopladi-ya (hajviya) [Gulchehra Jamilova]

«Shodivoy juda hushyor, boʻshangroq kishilarning tanobini tortib turadi», deyishdi bir davrada. — Namuncha uni maqtadinglar, mana men bir devor qoʻshnisi boʻlsam-da, hali biror martayam boplab ketolgani yoʻq! — dedi Salim ferma. Bu gap Shodivoyning qulogʻiga yetdi. Indamadi. Payt poyladi. Fermaning shundoqqina yonginasida Polvonariq bor. Koʻprik oʻrniga kattagina xoda yotqizilgan. Salim ferma har kuni shu xodadan oʻtib, uyiga qatnaydi. Bir kuni kechqurun ishini tamomlab uy tomon ketayotsa, Polvonariq boʻyida qoʻshnisi Shodivoy chayqalib turibdi. — Ie, qoʻshni, kayf taraq-ku, qaerdan kelayotibsiz? — Ziyofatdan... — Qani, qoʻlingizni bering, yetaklashib uyga yetib olamiz. — Mast boʻlsamam oʻzim ketaveraman, siz yoʻlingizdan qolmang! Salim ferma ichida oʻyladi: «Axir mast odamga ishonib boʻladimi, tagʻin yakkachoʻpdan oʻtaman deb suvga shaloplab... Qolaversa, qoʻshnichilik. Shunday paytda uni tashlab ketish nomardlik-ku». Soʻng u Shodivoyning yoniga borib, uni orqalab koʻtaribdi. Shu koʻyi uyigacha yetkazibdi. Yetgunlaricha boʻlari boʻlibdi, badanidan ter quyilibdi. Darvozasidan kirgizib, ortiga burilishi bilan Shodivoy sharaqlab kulib yuboribdi. Mast emas, tetik. Tirjayib: «Shuncha joydan koʻtarib keldingiz, rahmat qoʻshni», deb turganmish. Salim ferma churq etmabdi. Lekin ichidan zil ketib, oʻylabdi: «Menday odamni bopladi-ya, azamat!»

Muallif: Gulchehra Jamilova