Алангали салом (ҳикоя) [Uchqun Nazarov]

Алангали салом (ҳикоя) [Uchqun Nazarov]

Режа шунақа— раҳбар у раёндан чиқиши биланоқ кимдир бу раёнта қўнгироқ қилади, Парпиев бошчилигидаги бир тўда раён амалдорлари машиналарга ўтириб каналга боришади, раҳбарни — «қўлдан қўлга» дегандек — қабул қилиб олишади. Канал иккала раённинг чегараси бўйида замонавий тусда ишланган минора бор, таклиф сўзлари битилган. Бунақанги миноралар деярли ҳамма раёнлар чегарасига ўрнатилган бўлиб кўрган киши бў минораларга қараб, раён салмоғини тахмин қилади. Ҳар жойда албатта, чорага айланиб қол-ган жабҳалар — яъни, партия комитети ва унинг олдидаги Ленин ҳайкали, Савдо Маркази, Маданият Саройи ва раён фахри ҳисобланган биронта ё атлас, ё каштачилик ёки кулолчилик муассасаси бўлади. Булар қаторига раённинг четида бўлса ҳам ютуқлар рамзи ҳисобланмиш мармар зинали ГАИнинг икки қаватли ойнабанд биносй киради. Кираверишда қандай иншоат бўлмасин, Парпиев уларни «раён дарвозаси»дейди, маблағ аямайди. Прибалтиками, Грузиями, Ғарбий Украинами — қаёққа бормасин, Парпиев раён меъморини олиб кетади, кўзига жозйбали кўринган нарсалардан нусха кўтартиради, ўз раёнида қурдиради, битишини сабрсизлик билан кутади, бошқа раёнда биронта антиқа осор кўрса, ҳаловатини йўқотади-қўяди, ундан ошриб қурдирмагунча кўнгли ўрнига тушмайди. Қайси бйр раёнда «Она-эр», «Абадий машъал», «Ғалаба жангчиси» деб номланган обидаларни кўрдию, яна тинчини йўқотди, дарҳол меъморни чақиртириб, топшириқ берди. У уччала мазмунни мужассамлаб, битта яхлит ёдгорлик— яъни, яраланган Жангчи жасадини муштипар ва матонатли Она тиззасида ифода қилди, олдидаги машъал алангаси эса бу мардонавор сиймога фожиали ёлқин ташлаб турадиган эскизни чизиб кўрсатди. — Қора гранитдан ясаймиз!— деди Парпиев руҳланиб меъморга. — Қора гранит ҳам яхши, — деди меъмор иккиланиб. — Аммо ҳайкал юзида машъал яллиғланмайди. Тош қорада. Бронза бўлса кундузиям, кечасиям яхши кўринади. — Жуда соз! Умуман, раён марказида қандай кўзга кўринарли ёдгорлик қад кўтармасин, барисини одамлар Парпиев номи билаи боғлайдилар, Парпиев ҳам бу нарсаларни ўзи барпо қилгандек жуда ғамхўрлик билан асрашга интилади. Бир йигитча «Машъал» супачасига чиқиб, аланга ўтидан сигарета туташтирган экан, Парпиев уни оёгини ерга теккизмай ўн беш суткага қаматтириб қўйди:Бир бола фонтанда чўмилган экан, отасини вазифасидан олдириб ташлади, мемориал комплексига қоровул таййнлади — ҳайкалларга қуш қўнса қоровул балога қолади, сигарет тутатиш, фонтанда чўмилиш қаёқда! «Музейга айлантираман марказни!»— дейди Парпиев доим. Яшовчилар «Музейни» четлаб ўтишга ҳаракат қйлишади... Мана ҳозир майдонда тумонат одам, республика раҳбарини тантана билан кутиб олиш, Маданият Саройида митинг ўтказиш учун раённинг барча жойларидан амалдорлар тўпланган. Мактаб машғулотлари тўхтатилган, барабан садолари тинмайди шиппак фабрикаси аёллари башанг кийиниб, жазирама офтобда товланиб, туда бўлиб туришипти. Парпиев гоҳ ташқарига чиқади, гоҳ райком идорасига киради — қўшни раёндан раҳбар йўлга чиққани ҳақида қўнгироқ бўлиши керак, телефондан узоқ кета олмайди, раҳбар эса ҳадеганда келавермаяпти. Парпиев қўшни раён партия котибидан ижирғана бошлади, раҳбар у ёрдаги лимонхоналар, стадион ва интернатни кўраётганини кўз олдита келтирди, ғаши келди. «Тўп ўйнайдиган командаси йўғ-у, стадионга бало борми?»— деб ўйлади. Парпиев шу йилданоқ стадион қурилишини бошлаб юборишни дилига тугиб қўйди. «Уники беш минг ўринли, мен ўн беш минг ўринли қурдираман, област мусобақалари меникида ўтадиган бўлади»... Хона совиб кетди. Парпиев деразаларга ўрнатилган учта кондинтсионердан бирини ўчирди, важиллаш товуши пасайди. Эшикни тақиллатмай райкомнинг учинчи котиби Мўйдинов кирди, стол ёнига келиб тўхтади. Парпиев савол назари билан унга қаради — нигоҳида андай асабийлик сезиларди. Мўйдинов айтмоқчи бўлиб келган гапни қай йўсинда очишни билмай, пикиланди, қийшайиб турган стулни тўғрилаб стол тагига суриб қўйди. Унинг сочлари нам, юзи тердан йилтирар, қора костюмининг тугмалари ечилган эди. — Хўш?— деди Парпиев, тирсагини стол ойнасидан олиб. — Одамлар бетоқат бўлишяпти, — деди Мўйдинов бир оз ҳадиксираб, гўё бунда ўзи айбдордек. — Кун иссиқ, ҳамма очиқда, атрофга аланглашаяпти, газ-будканинг олди тумонат, стакан етишмайди. — Милитсия нима қилаяпти?— ижирғаниб сўради Парпиев. — Капитан қаёққа қараяпти? — Капитан ўша ерда, одам кўпда, эпақага солиш қийин. — Айтинг, яна наряд чақирсин, — деди Парпиев ўрнидан туриб. — Агар тарқаб кетса, бюрода шахсан жавоб беради. — Хўп, — дея Муйдинов эшик томон қайрилди. — Нега лапарчилар индамай қолишди, нега машшоқчиларнниг музикаси эшитнлмайди, — овозини кўтариб сўради Парпиев эшик олдига бориб қолган Муйдиновдан. — Бир оз дам сўрашди, эрталабдан бери тинишгани йўқ. — тўхтаб деди Мўйдинов узр оҳангида. — Қулоқни қоматга келтириб юборишди, рухсат бердим. Ўн беш минутга. Меҳмондардан дарак бўлиши билан яна бошлашади. Парпиев нохуш бош силкиб қўйди. Мўйдинов бир-иккн қадам Парпиев томон яқинлашди. — Ҳали қўнғироқ бўлмадими?— журъат қилиб сўради у. — Қилиб қолишар, шунча вақт ўтди-ку, — деди Парпиев телефонга ишора қилиб, кейин тоқатсиз назар билан дераза орқали ташқарига қаради. — Ҳаво қизиб кетяпти, — дея Мўйдинов яна яқинроқ келди. — Одамларни паркка олдирсак нима дейсиз? Соя бор, терлари қотади. Сув-пув ичишади. — Йўқ, — деди Парпиев қатъий. — Майсаларни босиб ташлашади. — Сояга олмасак, қийналиб кетди халқ, рост, — деди Мўйдинов самимий ва ўз самимийлигидан ҳижолатга тушгандек, кўзларини пирпиратди. — «Илич» колхозининг кутубхоначиси ҳушидан кетиб қолди. — Нега ҳушидан кетади? — Офтоб урганмиш, докторлар шунақа дейиштси... — Яна бир оз кутайлик, — деди Парпиев ўйланиб, — Кўпи кетиб ози қолди. Музикачиларга айтинг, чалғитиб туришсин карнай-парнайларини чалиб. — Карнайлари қизиб кетяпти, қўл теккизиб бўлмайди. . — Бошқа нарса чалишсин, — деди Парпиев ижирғаниб. — Ўйин-пўйин қилишсин. — Гулдасталар ҳам сўлиб қолди, челакларга солдириб қўйдим, лекин жонланиши қийин... Парпиевнинг ранги ўчиб кетди. — Боққа машина жўнатинг, янгиларини келтиришсин— деди у буйруқ оҳангида. — Боринг тез, ҳали-замон келиб қолишса, хунук бўлади. Мўйдинов шошиб идорадан чиқиб кетди. Парпиев асабий ҳолда кабинетининг бу бошидан у бошига юра бошлади. Телефон аппарати ҳамон жирингламас, Парпиев эса борган сайин тоқатсизланар, ич-ичидан ғазаби уйғонар, хонадан отилиб чиқиб кетгиси келар, бироқ, чиқиб кетса шу ондаёқ қўнғироқ бўлиб ғафлатда колишидан ҳайиқарди. «Наҳот телефон қоқиш эсларидан чиқан бўлса?— хуноб бўлиб ўйларди Парпиев. — Ахир келишган эдикку!Раҳбар йўлга чиқиши билан қўнғироқ қиламиз, деб ваъда беришувдику. Ипсиз боғланиб ўтирибмана!. Агар телефон қилишни унутган бўлишса, Раҳбар йўлга чиққану, қаторма-қатор машиналар майдонга кириб келаётган бўлса шу топда, у ерда эса мен, яъни, раён партия комитетининг биринчи секретари бўлмасам, не азоб билан тўпланган халқ пана-панада мудраб ўтирган, гулдасталар сўлиган, кимдир ҳушидан кетиб ётган бўлса, унда нима деб ном топаман, қандай ўзимни оқлай оламан? Телефон кутаётувдим, қўнғироқ қилишмади, дейманми? Ким гапимга қулоқ солар-ди? Қайтага айблашади, жазо ахтаришади. Област комитетининг биринчиси мени аслида унча хуш кўрмайди, раён кўрсаткичларининг битта моддаси чатоқ бўлсаг аллақачон масаламни бюрога қўйган бўларди. Мана энди бу гал унга қўл келади, Раҳбарнинг қулоғига висир-висир қилади, Раҳбар ҳам нариги раёндаги дабдабалардан кейин бу ердаги аҳволни кўриб, обкомнинг висир-висирига эътироз билдирмайди, масалам ўша заҳотиёқ ҳал бўлади... Кимга дод дейсан, агар республиканинг биринчи одами шундай қарорга келса?.. Нима қилиш керак экан? Нима?... Мен бу ерда хаёл суриб ўтирибман, Раҳбар аллақачон келиб, мен йўқлигимни кўриб, шартта орқасига қайрилиб жўнаб қолган бўлсачи?» Парпиев ўз гумонларидан ўзи қўрқиб кетди, телефонга отилди, Мўйдиновни чақирди. — Нима бўлди, келишдими?— ховриқишини боса олмай сўради Парпиев дағал овоз билан. — Ким? Милитсионерларми?— — трубкадан эшитилди Мўйдиновнинг чўчинқираган овози. — Йўқ! Меҳмонлар!— деди Парпиев учинчн котибнинг зийракмаслигидан тутоқиб. — Йўқ, — деди Мўйдиновнинг овози бироз сукут сақлаб. — Хабар беришлари керак эди-ку, ўзингизга. — Жимжит, — деди Парпиев андак тинчланиб. — Кутаяпман. Ҳали-замон қўнғироқ бўлиб қолади. Сиз ўшатдан жилманг. Мен телефондан нари кетолмайман. Ишқилиб шарманда бўлмайлик, — деди Парпиев ва бир нафас жим тургач, сўради. — Милитсионерлар келадими? Янги наряд? — Капитан идорасига телефон қилди, — деди Мўйдинов саросимадан ҳоли бўлгандек. — Келишади. — Нега жимжит?Нега қўшиқ эшитилмайди? — Айтишаяпти, — деди Муйдинов дарров. — Микрофонлар ўчириб қўйилган. — Ўчиришмасин, — деди Парпиев эътирозсиз. — Совутишмасин. Ахир раён учун тантана, байрам-ку бугун. Ҳали митинг бор, Раҳбарнинг нутқи бор-а! Бутун республика матбуоти, радио, телевизор хабар беришади. Кечқурун «ахборот» кўрсатади. Сиёсий тадбир-а? — Халқ тушунаяпти, Вали Парпиевич, — деди Муйдинов. — Масъулиятни сезаяпти. Лекин... — Хўш?— Мўйдиновнинг жимиб қолганидан безовталаниб сўради Парпиев. — Нима «лекин»? — Мактаб болалари бетоқат бўлишаяпти-да, транспорант-портретларни бир-бирндан юлишаяпти... — Эҳтиёт бўлинг, Сафар Мўйдинович, — деди Парпиев Мўйдиновннинг гапини бўлиб. — Айниқса, Бош секретарникига қаранг, омонат тутишсин, Раҳбарникини ҳам! — Четта олдириб қўйдим, — деди Мўйдинов ҳозиржавоблик билан. — Машиналар кўриниши билан одамларнинг қўлларига тутқазамиз. — Нега четга олдирнб қўйдингиз?— хадиксираб сўради Парпиев. — Лоп этиб келиб қолишса улгурмайсизлар-ку! — Четга олдирмасам, Вали Парпиевич, — деди Мўйдинов узрли оҳангда. — Сиёсий туси бор. — Сиёсий туси? — тушунмай сўради Парпиев. — Ҳа-да, Вали Парпиевич, — деди Мўйдинов ийманиб. . — Одамлар портрет-у алвонларни бошларига кўтариб, соябон қилишаяпти... — Жуда тўғри қилибсиз, Сафаржон, — деди Парпиев катта бир хатодан ҳоли бўлгандек. — Ишқилиб портретлар панадами? Офтобдан қовжираб ётган бўлмасин. — Йўқ, — деди Мўйдинов дадил овоз билан. — Панада. Скамейкага тахлаттириб қўйдим. Йўлакдаги скамейкага. Дарахтнинг соясида. — Гуллар нима бўлди?— мамнун ҳолда сўради Парпиев. — Букетлар? — Ҳозир олиб келишади, — деди Мўйдинов босиқ-хотиржам овозда. — Сувга солдириб қўямиз. Кечирасиз... Трубка қисқа дудулай бошлади, Парпиев ҳайрон бўлиб, трубкани телефон аппаратига қўйдм, кўнгли яна алланечук ғулғулага тўла бошлади. «Бунақа одати йўқ эди-ку Мўйдиновнинг— Деб ўйлади Парпиев таажжубда, — мен гапгя чек қўймагунимча суҳбатни бўлмасди... Яна нима ҳол рўй берди экан? Ё яна биронта аёл ҳушидан кетиб қолдимикин?Бояги кутубхоначи аёл ним қоронғи зах хонага ўрганган, ташқа-рига кам чиқади, офтоб урган бўлиши мумкин, аммо бошқалар дала одами-ку, унақа-мунақа жазирамани писанд қилишмайди ҳам... Аммо нима учўн Мўйдннов трубкани ташлади? Нима бўлиши мумкин? Шундай нотинч хаёллар искайжасида Парпиев яна кабинетнинг у бошндан бу бошига юра бошлади. Қизил телефон аппарати ҳамон жим, портлаш моддаси ўрнатилгандеқ сирли сукут сақлар, Парпиевнинг сабрини асбоб торидек таранг ушлар, асабинн зирқиратарди. Парпиев бир неча кунлар мобайнида Раҳбарни кутиб олиш билан боғлиқ тузилган тадбирлар рўйхатини бирма- бир хаёлидан ўтказа бошлади, райком боғидаги мармар жиғали сой бўйида, баҳайбат чинорлар остида зиёфат учун қурилган столлар, масаллиқлар, ичимликлар тахт, қўйлар сўйилган, нимталанган, гўшт парчалари қовурға суяклари билан сихланган, балиғу паррандалар хам тайёр, ошпазлар, машшоқлар, раққоса қизлар шай, имони кутиб ўтиришибдиб, кўчаларга бир неча марталаб машиналар сув сепиб чиққан. Маданият Сароййда гиламлар солинган, ўттизта совуқ ҳаво берўвчи кбндитсионерлар тундан бери тинмай ишлаб турипти, ҳамма қандиллар ёниб ётипти, микрофоилар ўрнатилган, Лениининг ярим тонна келадиган оқ бюсти саҳнанинг орқасида мағрур туригпти, сават гуллар, духоба парда, ленталар, прожекторларнинг нурлари, милитсия, тез-ёрдам... Шу пайт телефон жиринглаб, Парпиевни сескантириб юборди. Бироқ бу қизил телефон аппарати эмас, маҳаллий алоқа учун ўрнатилган аппарат эди. — Алё, — деди Парпиев трубкани олиб. Қизил телефон жирингламагани учун унинг ҳафсаласи пир бўлган- — Вали Парпиевич, бу мен, — деди Муйдиновнииг узрли товуши, — Боя тўсатдан трубкани ташлаб қўйдим, кечирасиз... — Нима гап, тинчликми?— безовталаниб сўради Парпиев. — Нима десамикин, — деди Мўйдинов мижғовланиб. — Айтинг, одамни хуноб қилмай!— кескин деди Парпиев. — Доҳийларимиз портретларини четга, скамейкага тахлатиб қўйдим, девдим сизга... — Хўш? — ўшқирди Парпиев ва ҳапқира бошлаган юрагига кафтини босди. — Шу, денг, сув сепадиган машина шалаббо қилиб кетди, ҳаммаёқ шовқин, ҳа-ху деганимизни шофер эшитмади. — Мўйдиновнинг овози ўлим ҳукмини кутаётган маҳ-бусникидек дағиллар, нажот кутар эди. — Ярамайдими? — Расво, — деди Мўйдинов аранг. — Ранглари суйкалиб кетипти. — Кўз-қулоқ бўлиб туринг десам, мента кўрсатган кароматингиз шу бўлдими?!— деди Парпиев тутоқиб. — Вақт тиғиз пайтда! Тўрт-беш минут қолганда меҳмонларнинг келишига! Э, ўргилдим сиздан!Шунақаям ношуд бўладими одам деган?— Парпиевнинг боши қотиб сукут қилди. — Мусофирчиларга айтдим, Вали Парпиевич, — бир неча дақиқали сукутдан сўнг аранг ботиниб сўз қоқди Мўйдинов, — мактаблардан қидиришади, маданий моллар магазинига одам югуртирдим, унақа портретлар дефитсит эмас, топиб келишади. Улгурсак бўлгани. Аммо лекин... — Яна нима «аммо-лекин»?— ўта хуноб бўлиб бақирди Парпиев. — Майдон сийраклашиб қоляпти, Вали Парииевич, — деди Мўйдинов ниғлагудек оҳангда. — Минг хил баҳона бирови сув деб ғойиб бўлаяпти, бирови ҳожат, деб. — Милитсиячи? Ҳалиям наряд келмадими? — Келди, эплай олмаяпти... — Менга қаранг! — деди Парпиев қатъий тарзда Мўйгдиновнинг гапини бўлиб— Ҳаммани Маданият Саройига олиб киринглар!Тезлик билан! Тушундингизми? Вестибюлда тўпланглар. Тарқалиб кетишмасин. Залга қўйилмасин, креслоларни расво қилишади. — Вестибюлга сиғишмайди, Вали Парпиевич... — Сиғишмаса, иккинчи қават бор, учинчи... Фақат залга киришмаса бўлгани — димиқиб кетади. Тушундингизми? — Тушундим, Вали Парпиевич, — бир оз енгил тортиб жавоб берди Мўйдинов. — Ҳозир айтаман, олиб киришади... — Бўпти, бажаринг!-— деди Парпиев. — Мени вазиятдан хабардор қилиб туринг. — Хўп бўлади, Вали Паргшевич. — Расмлар эсингиздан чиқмасин, имилламанг, оқибатини ўйланг, иш бузилса, раҳмат дейишмайди. Югуринг, бажарииг тез! Парпиев телефон трубкасини шарақлатиб қўйди, қўлинн кўксидан олиб орқасига суянди, кўзларини юмди. Қизил телефон ҳамон жнрингламас, асабий вазиятни баттар кескинлаштиргандек эди. Парпиев стол галадонидан валидол олиб, тилининг остига ташлади. Юраги шу бугунги маш-машага чидаб берса кошки, шу бугунги маросимлар ишкалсиз ўтиб олса майли эди, эртасига нима бўлмасин, у ёғи бир нав. Ахир республнканинг Раҳбари— мана Парпиев раённи қабул қилиб олганига тўрт йил бўлибди — биринчи марта келиши. Эртанги кун, келажаги бугунги таассуротга боғлиқ, бирон жиҳати Раҳбарни қониқтирмаса, тамом, шунча қилган тоат-ибодати чиппакка чиқади. Қойил қолиб кетиши керак! Лоақал қўшни раённикидан кам бўлмаслиги шарт. Парпиев эрмак хаёлларга чўмиб, ўзини Раҳбар рўпа-расида кўрди — Раҳбар бетиним кулар, гул тутган қизалоқни бағрига босиб, пешонасидан ўпар, Парпиевнинг елкасига қоқар, обком секретарга мамнун ҳолда нималарнидир уқтирар, обком секретари итоаткорона бош силкир, Раҳбарнинг гапларини маъқуллар, Парпиев томон қараб, маънодор илжайиб қўяр, Парпиев эса ўзини тушунмаганга олар, атрофга сарак-сарак боқар, аммо Раҳбар билан обком секретари бу, Парпиев ҳақида гап олиб бораётгаяини ҳис қилар, ич-ичидан қувнаб кетар эди... «Яхши таассурот қолдиришда гап кўп», — деб ўйлади Парпиев хаёлларига хотима ясаб. Абжир, иш кўзини биладиган йигит экан, деган таассурот билан қайтса Раҳбар. кифоя, Парпиевнинг йўли ўзидан-ўзи очилаверади, ҳеч ким тўғаноқ бўла олмайди. Ҳатто хуш кўрмайдиган обком секретари ҳам... Яна Парпиевни чўчитиб телефон жиринглади, хаёлнинг белига тепди. Қизнл аппарат эмас, яна зангори телефон, яна Мўйдиновнинг саросимали товуши Парпиевнинг жинидан баттар ёмон кўриниб кетди. Мўйдиновнинг ўзиям овозиям. Сўтак!Расмларни сувга бўктириб ўтирибди, ландовур. Одам бўлмайди. — Алё, — деди Парпиев нохуш овозда ва яна бир кўнгилсиз хабар келишини чамалаб, хўмрайди. — Вали Парпиевич, — деди Мўйдиновнинг айбли овозн. — Хўш, яна бирон ишкалми? — Ишкалмас, Вали Парпиевич, одамлар ташқарига чиқайлик. дейишяпти... — Чиқарманг, биттасиниям чиқарманг! — Ҳожатга дейишяити... — Йўқ, иштонларига қилиб қўйсаям, чиқарманг! — Босиб келишаяпти, Вали Парпиевич, милитсиянинг ҳам кучи етмаяати. — Ёптиринг эшикни!Қулфлатинг!— дея Парпиев даргазаб ҳолда бақирди. — Эшитдингизми? Қулфлатинг, калитини ўзимга олиб келиб беринг! Дарров! Бузғунчилик қилаётганларни ёзиб беринг!Ташқарига милитсия қўйдиринг. Деразаларни очтирманг. Тамом. Гап шу! Бажаринг! — Парпиев Мўйдиновнинг минғирлаган овозидан ижирғаииб трубкани ташлади, қўнғироқ тугмасини босди. Қабулхона эшиги очилиб, секретар қиз мўралади. — Шофернн чақиранг, — деди Парпиев қовоқлари остидан қизга тикилиб. — Хўп. Тезда шофер йигит кирди, райком ҳовлисидаги ишком остида нарда ўйнаётган бўлса керак, турқи тумтайган эди. — «Баланд кўприкка» ҳайда, — деди Парпиев юз тусида ҳеч қандай ҳаяжонни ифода қилмай. — Меҳмонларнинг қораси кўриниши билан телефон қил. — У ерда тайинланган одам борку. — Эҳтиёт шарт, — деди Парпиев қиёфасини бузмай. — Сиз нимада борасиз, мен у ёққа кетсам?— мулоҳаза қилгая айтди шофер. — Шеригинга айт, тайёр турсин. — Хўп. Шофер чиқиб кетгандан кейин бир оз вақт ўтгач, эшик тирқишнда яна секретар қиз кўринди. — Ҳм? — Калит ташлаб кетишди, — деди қиз эшитилар-эшитилмас овозда. — Сизга. — Опкелинг. Секретар қиз яқинлашиб, калитни стол бурчагига омонатгина қўйди. — Чой олиб кирайми?— сўради қиз эшик олдидан. — Майли. Парпиев калитни шим чўнтагига солиб, соатига қара-и. Уч бўлибти. Ўн иккига келишлари, бир оз раённи кўздан кечиргач митингга киришлари керак эди. Ҳамма бало ўша раённинг биринчиси, маҳмадона Эшмуҳамедовда!Товуқхонаси ҳам қолмагандир Раҳбарга кўрсатмаган!Кани энди замон кўтарса-ю, шартта бориб револверни тираб, лаънатининг пешонасндан қўйворсанг-да, армондан яйқсанг! Қабулхона эшиги очилиб, ижроком раиси Соттиев кириб келди. У баланд бўйли, дуккипешона. ола-кула кўзли, ёши қирқлардан ошган малласоч одам эди. Стол қаршисига келиб тўхтади. Парпиевни авзойнни кўриб айтмоқчи бўлган гапини ютди. — Ҳм?— деди Парпиев ўрнидан турмай. — Штабдагилар илтимос қилишди, Вали Парпиевич — деди у юраги бетламай. — Шу чоққача меҳмонлар келишмади, ўзимиз борақолайлик, бизни кўриб, иўлга тушишади, дейишяпти. — Соттиевнинг «Штаб» дегани, ижроком биносннинг мажлислар зали — у ерда Раҳбарни кутиб олиш бўйича раён илғорларидан иборат комиссия йиғилган, тахминан қирқ нафар одам меҳнат қаҳрамонлари, ветеранлар, номи чиққан механизатору — сут соғувчи жувонлар, ҳаммаларининг кўкракларида орден-медаллар... — Шу маслаҳатга нима дейсиз, Вали Парпиевич? Кутавериб тарс ёрилишга тайёр турган Парпиевга бунақанги фикр маъқул тушгандек бўлди. — Жуда соз, — деди Парпиев ва кескин ўрнидан турди. — Ўзимиз ҳам бир айланиб келамиз. Хамма ҳам сиқилиб кетди. Кетдик! Бир бошдан электр лампадаги симлар қизиб-қизариб лаҳча чўғга айланди, устида қобиғи эриб, лакланган полга тома бошлади, кейин чарс-чарс учқунлар сачради, олов ёлқинланиб тепага урди, саҳна пардалари ловуллай кетди, саҳна — зал тутунга тўлди, тутун тирқишлардан сизиб фоеларни чулғай бошлади, хаш-паш дегунча ўт шитоб билан алангага айланиб, жиҳозларни ямлап кетди, вестибюлда дод-вой, ваҳима, бошланди, тепа қаватдагилар пастга, пастдагилар тепага югуришди, ур-йиқит бошланди, кимлардир биргалашиб қулф эшикка кифт урдилар, эшик қаттиқ, қулф мустаҳкам эди, очилмади, деразалар қарс-қурс синди, одамлар бири бирини тепкилаб, босиб ўша ёққа отилишди, янги кирган ҳаво оқими ёнғинга далда берди, тутун аралаш аланга бузилган деразалардан бурқсиб чиқа бошлади, ҳамма ёқни тутун қоплаган, одамлар ваҳимадан бир-бйрига урилишар, ёнаётган зар пардаларга ўралиб қолган аёллар дод дейишар, атлас кўйлаклари аралаш сочлари ловуллаб, қийчув, ур-тўпалон авжига чиқар, дераза ойналари жаранглаб синар, гоҳ у ерда, гоҳ бу ерда лоп этиб олов яшнар, шаршарадек шовуллаб наъра тортар, ўз қилмишидан ўзи завқлангандек эди. Енаётган кўйлаклар, куяётган одамлар, иккинчи, учинчи қаватдан ўзларини пастга отишар, ирғишар, гурс-гурс асфалтга урилиб, майиб бўлишар, тура олмай гулханга айланишар, ҳамма ёқни қора тутун ва жизғанак ҳиди қоплар эди... Узоқдан эса турна-қатор машиналар майдон сари яқинлашар, раёи маркази уларни қий-чув, аюҳаннос ва қудратли машъала билан кутиб олар эди.

Muallif: Uchqun Nazarov