Ҳажвчи (ҳажвия) [Mixail Zoshchenko]

Ҳажвчи (ҳажвия) [Mixail Zoshchenko]

Яқинда менга телефондан қўнғироқ қилишди. Кимдир мулойим, юмшоқ овозда сўради: – Ўртоқ Зошченкомисиз? – Ҳа. – Гап шундаки, биз кучайтиргич устида тажриба ўтказяпмиз. Бирорта ҳикоянгиздан уч-тўрт сатр ўқиб беришингизни ўтиниб сўраймиз. Кечиктириб бўлмайдиган муҳим юмушим бор эди. Уни тўхтатишни ҳечам хоҳламасдим. Лекин мен кўнгилчан одамман. Камина, бундан таш-қари, ҳар хил янги ихтироларни ҳурмат қиламан. Телефон гўшагига бир неча сатрни ўқиб бердим. – Жуда соз, – деди мулойим овоз. – Миннатдорман. Жарангдорлик аъло даражада. Энди эшиттиришимизни тинглаб кўришингизни илтимос қиламиз. Марҳамат, хонанинг бурчагига бориб туринг. Ва қулоқ тутинг. Гўшакни стол устига қўйдим-да, ўн қадамча юриб тўхтадим. Икки дақиқалар чамаси тентакдай ғўдайиб турдим. Кейин қайтиб келдим. – Қалай? – Ҳеч нарса эшитмадим. – Унда беш қадамча юринг ва шу тахлит ўтирингки, қулоғингиз гўшак билан бир cатҳда бўлсин. Узоқлашдим ва ўтириб олдим. – Қалай? – Xудо ҳаққи, ҳеч нимани эшитмаяпман! – дедим жаҳл билан. – Унда, – деди ҳамсуҳбатим кула-кула, – гўшакни қўйинг ва ётиб ухланг. Ҳалиги одам яйраб, мириқиб, энтикиб хохолаб куларди. Нимасини айтасиз, чиндан ҳам жуда хунобим чиқди. Гўшакни узиб олишимга сал қолди. Қаранг-а, аллақандай ярамас мени ўн дақиқача лақиллаца-я. Ҳатто ўтиришга ҳам мажбурлади. Кейин ўзимни босиб олдим. Ҳатто тиржайиб қўйдим. Нима бўпти? Ҳаммаси жойида. Сюжет тайёр, ёзса бўлади. Долзарб мавзу – телефон безорилари ҳақида мўъжазгина ҳажвий ҳикоя қоралаш ҳам мумкин. Мана шу бўлмағур ишда йигирма рублни ҳалол ишлаб олдим. Ҳар бир бемаънигарчиликнинг тагида ҳикмат бор, деб шуни айцалар керак-да.

Muallif: Mixail Zoshchenko