Сўлим хиёбонда (ҳажвия) [Anvar Obidjon]

Сўлим хиёбонда (ҳажвия) [Anvar Obidjon]

Хиёбондаги боғкурсида ёлғиз ўзи ўтирибди. Кўриб турибман, анвойи гулларга термилиб баҳра олаётгани йўқ. Хаёли бошқа нарсада. Сигаретни четга отдим-да, бориб унинг ёнига ялпайдим. У, кўзларини жовдиратиб, менга бир қараб қўйди. Сездимки, ғирт ўшандақалардан. Тўғрисини айтсам, унга қараб туриб, негадир ачиниб кетдим. Ҳали ёшгина экан. Келиб ўтиришга ўтирдим-у, биринчи бўлиб гап отишга юрагим бетламай, каловланиб қолдим. Диққатим ошиб, яна сигарет тутатдим. Шунда у мен томонга мойилон бўлиб, кўзларимга синчковлик билан тикилди. Чиройли жилмайиб қўйгач, шамадор бир сўз қотди: – Пешма-пеш чекиб қолдингиз? Янглишмасам, бирон нарсага хумор бўляптилар шекилли? Ёш бўлсанг ҳам, кўп ишни кўрганга ўхшайсан, деб ўйладим ичимда. Айни пайтда, тузоғимга ўзи бош тиққанидан кўнглим ёришди. – Хумор бўлганда қандоқ! – дедим сумалакдек суюлиб. – Бирга гаплашиб хумор ёзадиганни тополмай доғдамиз холос. Энди у менга яқинроқ сурилиб, кутилмаганда, гапни дангалидан бошлади. – Биз иккитамиз, – нариги боғкурсида ўтирган шеригини кўз қирида кўрсатди у. – Агар, сизниям дўстингиз бўлса... – Умримда ҳеч кимга дўст бўлмаганман! – дея очиғини айтиб қўяқолдим мен. – Аммо-лекин, мени икки киши деб ҳисоблайверинглар. – Йўғ-э! – ишонқирамай, менга бошдан-оёқ разм солиб чиқди у. – Сизни қийнаб қўймайлик тағин? Ўзимни салобатлироқ кўрсатишга тиришиб, чимирилганча димоқ иширдим. – Минг шукурки, шунгаям қийналадиган аҳволга тушганимизча йўқ, – дедим гердайиб ва «одатий стандарт»га нисбатан икки ҳисса кўп пул узатдим. – Қани, тезда дўконга югурсинлар-чи, йигитнинг гули. Сен вино олиб келгунингча, шеригинг икковимиз стакан топиб турамиз. 1978

Muallif: Anvar Obidjon